มีปมทุกข์ในใจ อาจเป็นปมวัยเด็ก ปมครอบครัว ปมความรัก หรืออะไรก็แล้วแต่
คนเราไม่ค่อยรู้ตัวว่าตัวเองมีปมอะไร รู้เพียงแต่นึกถึงเรื่องนี้แล้วปวดใจ
ค่อย ๆ ศึกษาตัวเอง ตั้งคำถามจากพื้นผิวที่เห็นได้ก่อน ตอบตัวเอง แล้วถามลึกขึ้นทีละลำดับ

ตัวอย่าง เห็นผ้าห่มแล้วหวาดกลัว ถามตัวเองว่าเรากลัวอะไรกันแน่
ได้คำตอบว่าเรากลัวผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมได้ทั้งเตียงและต้องเป็นสีเข้มด้วย ผ้าห่มปกติไม่เป็น

ถามต่อไปเรามีภาพจำความหวาดกลัวผ้าห่มผืนใหญ่สีเข้มมาจากไหน
ตอนเราเป็นเด็กอายุไม่เกิน 10 ขวบ เคยมีผ้าห่มผืนใหญ่สีเข้มอยู่ที่บ้าน

ถามต่อไปเรามีความทรงจำกับผ้าห่มผืนนั้นอะไรบ้าง
ผ้าห่มผืนนั้นยายเป็นคนให้เรา เป็นผ้าเก่าที่ยายเคยใช้มาก่อน เราชอบนำผ้าห่มผืนนั้นมาเล่นซ่อนแอบกับน้อง

จากตัวอย่างข้างต้น จากตอนแรกนึกว่ากลัวผ้าห่มเฉย ๆ ตอนนี้รู้ไปถึงว่าต้องเป็นผ้าห่มผืนใหญ่สีเข้มเท่านั้น
มีเรื่องวัยเด็กเกี่ยวกับผ้าห่ม มีคุณยาย มีน้อง มีการเล่น เริ่มมีประเด็นให้โยงถามได้มากขึ้น
ถามแบบนี้ไป ให้เรื่องราวไหลออกมาเรื่อย ๆ มีความเชื่อมโยงของเหตุการณ์ นึกความจำได้ชัดเจนขึ้น

ถามตัวเองเหมือนกับถามชีวิตของคนอื่น ที่เราอึดอัดตอนนี้เพราะเรายังไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรจริง ๆ
รู้เพียงแต่มันอึดอัด นึกแล้วเจ็บปวด เมื่อไม่รู้ก็ศึกษาให้รู้ รู้แล้วจะได้ชัดเจนว่าเรากำลังเผชิญกับอะไร
จะได้หาวิธีจัดการกับสิ่งที่เผชิญได้ต่อไป แต่ขั้นตอนแรกคือต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าเรากำลังเผชิญกับอะไร