ขอระบายออกหน่อยนะคะ
หนูอยากมีเป้าหมาย อยากมีสติ อยากมีไหวพริบ อยากใช้ชีวิตคนเดียวเก่ง ไม่อยากคิดไม่ดี หนูจัดระเบียบชีวิตตัวเองไม่ได้ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน หนูเครียด หนูควรทำอย่างไรคะ
เราขี้โกรธขี้โมโหขี้หงุดหงิด ตอนรู้ว่าโกรธกลับไม่อยากออกจากความโกรธ พอหายโกรธแล้วมาคิดได้ก็เสียใจทุกครั้งค่ะ ท้อมากที่ไม่ดีขึ้น ผิดซ้ำๆซากๆ
เวลาคิดอกุศล แค่รู้ซื่อๆก็พอหรือคะ อย่างเวลาอิจฉา อคติคนอื่น กับแม้กระทั้งสิ่งที่ไม่ควรจาบจ้วง ทุกข์จังค่ะไม่อยากเกิดความคิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นเลย ความคิดปรุงแต่งมันห้ามไม่ได้ แต่หนูยังหยุดปรุงแต่งไม่ได้หนูก็อยากจะปรุงแต่สิ่งดีๆอ่ะค่ะ ช่วยติเตือนแนะนำทีนะคะ
หนูมักจะใช้ชีวิตอยู่ในความคิดบ่อยมาก มีสมาธิกับอะไรไม่ได้100%เลย คิดนู่นคิดนี่ มีปัญหาอีกอย่างนึงมากคือเพลงติดหู ไม่ใช่เรื่องเล่นเลย ไม่ตลกเลยค่ะ รำคาญความคิดในหัวจัง
หนูกังวลและรู้สึกเครียดมากเพราะหนูไม่รู้จะเรียนอะไรต่อดีในมหาลัย สิ่งที่รู้ว่าชอบทำก็มีแต่งานอดิเรกแล้วชอบอะไรก็ชอบไม่สุด อย่างชอบวาดรูปแต่ไม่ชอบงาน3dกราฟิกหนูขอโทษค่ะที่เรื่องมากแต่หนูไม่ชอบทำงานกับคอมเลยยย เคยลองใช้blenderปั้นโมเดลขวดตามยูทูปอยู่แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอยากทำต่อเลยค่ะ คนที่เก่งในด้านใดด้านนึงต้องยอมทนๆทำไปในช่วงแรกมั้ยคะ แล้วพอเก่งถึงจะชอบ?
สิ่งที่หนูอยากเรียนจริงๆและเป้าหมายของหน้าที่การงานในอนาคตหนู ไม่มีค่ะ อยากมีสิ่งที่ตัวเองพร้อมทุ่มเทพยายามแต่ไม่รู้จะพยายามกับอะไร เป้าหมายที่เคยคิดว่ามี ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว เคยอยากวาดรูปให้เก่งแต่หนูมองไม่เห็นเลยว่าหนูจะไปอยู่ส่วนไหนของตลาด เลยพาลไม่อยากทำเลย มันลมๆแล้งเหลือเกิน หนูมองไม่เห็นอนาคตตัวเองเลยว่าจะทำอะไร ถ้าทุกคนต้องให้แนะนำให้คนที่ไม่รู้จะเรียนอะไร จะแนะนำให้เรียนอะไรหรือคะ?
จริงๆแล้วภาษาหนูก็ชอบนะ หนูชอบภาษาอังกฤษแล้วรู้สึกว่าภาษาอื่นๆก็น่าลองฝึก แล้วก็ชอบดูคลิปคนที่เป็นpolyglotในยูทูปมากๆ หนูชื่นชมคนที่พูดได้หลายภาษา แต่ก็ลังเลอีกว่าจะทุ่มเทกับภาษาดูดีมั้ย ถ้าจะมีทางเลือกอื่นที่อาจดีกว่าแล้วถ้าเกิดหนูเสียเวลากับการฝึกภาษาไปเปล่าๆ?
ทักษะชีวิตหนูต่ำ เรื่องง่ายๆโง่ๆอย่างการข้ามถนนหนูก็พึ่งมาข้ามเองเป็นคนเดียวเมื่อตอนปวช1 หนูไม่มีไหวพริบ หนูทำอะไรช้า หนูแก้ปัญหาไม่เก่งเพราะอะไรๆก็มีคนทำให้ตลอด หนูกลัวโลกของการทำงานจังค่ะ แม้แต่งานพาร์ทไทม์หนูไม่เคยทำนะแต่ก็อยากลองทำเพราะจะได้ฝึกตัวเอง แต่กลัวไปทำเขาล่มจม พอไม่มีสติไม่มีสมาธิแล้วรู้สึกเหมือนสิ่งต่างๆที่น่าจะทำได้ในชีวิตมันเหลือน้อยเหลือเกินค่ะ
ควรแก้ที่ตรงไหนก่อนดีคะ
ทั้งตัวมีแต่สิ่งที่ต้องแก้ไข
หนูอยากมีเป้าหมาย อยากมีสติ อยากมีไหวพริบ อยากใช้ชีวิตคนเดียวเก่ง ไม่อยากคิดไม่ดี หนูจัดระเบียบชีวิตตัวเองไม่ได้ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน หนูเครียด หนูควรทำอย่างไรคะ
เราขี้โกรธขี้โมโหขี้หงุดหงิด ตอนรู้ว่าโกรธกลับไม่อยากออกจากความโกรธ พอหายโกรธแล้วมาคิดได้ก็เสียใจทุกครั้งค่ะ ท้อมากที่ไม่ดีขึ้น ผิดซ้ำๆซากๆ
เวลาคิดอกุศล แค่รู้ซื่อๆก็พอหรือคะ อย่างเวลาอิจฉา อคติคนอื่น กับแม้กระทั้งสิ่งที่ไม่ควรจาบจ้วง ทุกข์จังค่ะไม่อยากเกิดความคิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นเลย ความคิดปรุงแต่งมันห้ามไม่ได้ แต่หนูยังหยุดปรุงแต่งไม่ได้หนูก็อยากจะปรุงแต่สิ่งดีๆอ่ะค่ะ ช่วยติเตือนแนะนำทีนะคะ
หนูมักจะใช้ชีวิตอยู่ในความคิดบ่อยมาก มีสมาธิกับอะไรไม่ได้100%เลย คิดนู่นคิดนี่ มีปัญหาอีกอย่างนึงมากคือเพลงติดหู ไม่ใช่เรื่องเล่นเลย ไม่ตลกเลยค่ะ รำคาญความคิดในหัวจัง
หนูกังวลและรู้สึกเครียดมากเพราะหนูไม่รู้จะเรียนอะไรต่อดีในมหาลัย สิ่งที่รู้ว่าชอบทำก็มีแต่งานอดิเรกแล้วชอบอะไรก็ชอบไม่สุด อย่างชอบวาดรูปแต่ไม่ชอบงาน3dกราฟิกหนูขอโทษค่ะที่เรื่องมากแต่หนูไม่ชอบทำงานกับคอมเลยยย เคยลองใช้blenderปั้นโมเดลขวดตามยูทูปอยู่แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอยากทำต่อเลยค่ะ คนที่เก่งในด้านใดด้านนึงต้องยอมทนๆทำไปในช่วงแรกมั้ยคะ แล้วพอเก่งถึงจะชอบ?
สิ่งที่หนูอยากเรียนจริงๆและเป้าหมายของหน้าที่การงานในอนาคตหนู ไม่มีค่ะ อยากมีสิ่งที่ตัวเองพร้อมทุ่มเทพยายามแต่ไม่รู้จะพยายามกับอะไร เป้าหมายที่เคยคิดว่ามี ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว เคยอยากวาดรูปให้เก่งแต่หนูมองไม่เห็นเลยว่าหนูจะไปอยู่ส่วนไหนของตลาด เลยพาลไม่อยากทำเลย มันลมๆแล้งเหลือเกิน หนูมองไม่เห็นอนาคตตัวเองเลยว่าจะทำอะไร ถ้าทุกคนต้องให้แนะนำให้คนที่ไม่รู้จะเรียนอะไร จะแนะนำให้เรียนอะไรหรือคะ?
จริงๆแล้วภาษาหนูก็ชอบนะ หนูชอบภาษาอังกฤษแล้วรู้สึกว่าภาษาอื่นๆก็น่าลองฝึก แล้วก็ชอบดูคลิปคนที่เป็นpolyglotในยูทูปมากๆ หนูชื่นชมคนที่พูดได้หลายภาษา แต่ก็ลังเลอีกว่าจะทุ่มเทกับภาษาดูดีมั้ย ถ้าจะมีทางเลือกอื่นที่อาจดีกว่าแล้วถ้าเกิดหนูเสียเวลากับการฝึกภาษาไปเปล่าๆ?
ทักษะชีวิตหนูต่ำ เรื่องง่ายๆโง่ๆอย่างการข้ามถนนหนูก็พึ่งมาข้ามเองเป็นคนเดียวเมื่อตอนปวช1 หนูไม่มีไหวพริบ หนูทำอะไรช้า หนูแก้ปัญหาไม่เก่งเพราะอะไรๆก็มีคนทำให้ตลอด หนูกลัวโลกของการทำงานจังค่ะ แม้แต่งานพาร์ทไทม์หนูไม่เคยทำนะแต่ก็อยากลองทำเพราะจะได้ฝึกตัวเอง แต่กลัวไปทำเขาล่มจม พอไม่มีสติไม่มีสมาธิแล้วรู้สึกเหมือนสิ่งต่างๆที่น่าจะทำได้ในชีวิตมันเหลือน้อยเหลือเกินค่ะ
ควรแก้ที่ตรงไหนก่อนดีคะ