คนเอเชียมองว่าผิวขาวสวย เพราะคือคนมีอันจะกิน ไม่ต้องไปทำงานกรำแดด
(ใครจะมองว่าความคิดนี้ตกยุคไปแล้ว แต่มันก็อยู่มานานนะ)

คนตะวันตกมองว่าผิวแทนสวย เพราะคือคนที่มีเวลาไปเที่ยวอาบแดดไกลๆ
ไม่ต้องมานั่งหน้าคอมจมอยู่ในออฟฟิศทุกวันจนตัวซีด

สมัยก่อนมองว่าคนอวบอ้วนคือสวย เพราะแปลว่าร่ำรวย อยู่ดีกินดี

ทั้งยุโรปและเอเชีย อดีตและปัจจุบัน มองว่าผู้หญิง
ที่มือไม้เล็กเรียวบอบบางแบบคนไม่ค่อยหยิบจับอะไรคือมือที่สวย
มือหนา ข้อนิ้วใหญ่ แบบคนทำงานหนัก คือไม่สวย

คนจีนสมัยโบราณ มัดเท้ายิ่งเล็ก ยิ่งสวย เพราะคือคุณหนูนั่งเกี้ยว
ไม่ต้องเดินเหินทำอะไร ชาวบ้านตีนโต ไม่มัดเท้าเพราะต้องทำงาน=ไม่สวย

ยุคหนึ่งคนไทยและเพื่อนบ้านมองว่าเหล้กดัดฟันทำให้ดูสวยน่ารัก
ดูลูกคุณ  เพราะค่าจัดฟันมันหลายหมื่น ต้องมีเงินถึงทำได้

แล้วทำไมลักษณะที่บ่งบอกว่ารวย ถึงได้เป็นนิยามของความสวย
ในแทบจะทุกยุค ทุกวัฒนธรรม?