[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเป็นเด็กจบใหม่ เพิ่งลาออกจากงานออฟฟิศที่ทำมาเกือบปีหลังเรียนจบ
ที่ลาออกเพราะไม่ได้ชอบด้านที่เรียนจบมาและมีสิ่งที่สนใจอยู่แล้ว บวกกับความกดดันจากบุพการี (ขอไม่ระบุว่าเป็นพ่อหรือแม่) ที่พอเรามีเงินเดือนมาก (สตาร์ทสูงกว่าป.ตรีทั่วๆไป) ก็ทั้งขอทั้งยืมมาก (ได้คืนบ้างไม่ได้บ้าง) จนเราเหลือเงินต่อเดือนน้อยมาก ประมาณหมื่นต้นๆสำหรับการอยู่ใจกลางกรุงเทพ
 
เขาเป็นหนี้ทั้งในและนอกระบบเยอะแยะ วุ่นวายจนเขียนออกมาไม่ได้ว่ากี่เจ้าบ้าง แต่ละวันคือการยืมไปคืน เอาคนนู้นมาแก้คนนี้ทำแบบนี้มาเกือบสิบปีแล้ว
เรียกว่าการเงินล้มเหลว คาดว่าเกิดจากการไม่วางแผน หรือวางแผนไม่เป็น แล้วก็มีตรรกะที่เราไม่เข้าใจอีกหลายเรื่อง 
 
สมัยเราเรียนก็คือกู้เรียน ส่วนเขาให้ค่าข้าวกับหอแบบฝืดๆตึง วันละ 100-200 ถ้าเราต้องการอะไรเพิ่มเติมต้องขนขวายเอาเอง จนถึงปีท้ายๆที่เราดูแลค่าใช้จ่ายตัวเองเกือบ 100%
 
พอได้ทำงานเราคิดว่าสามารถส่งให้ที่บ้านได้บ้างก้อนเล็ก ๆ และเราก็ต้องการมีเงินเก็บ มีสิ่งของที่ตัวเราขาดมาเสมอในวัยเรียน ของธรรมดา ๆ สำหรับคนอื่นด้วยซ้ำ อย่างเช่น เสื้อผ้าใส่ไปทำงาน โทรศัพท์ที่ดี ๆ หน่อย กินชานมให้ห้างได้บ้าง
แต่ก็มาเจอปัญหาเงินไม่พอใช้อยู่ดี ทั้งๆที่สามารถหาเงินได้แล้ว
 
พอเราเครียดทั้งจากงานที่ไม่ได้รัก และโดนขอเงินบ่อยก็เลยลาออกไปเริ่มงานที่ชอบซึ่งมันจะให้ผลตอบแทนที่มากพอ แต่มันก็ยังไม่สามารถให้รายได้ในเร็ว ๆ นี้
เราหวังที่จะได้ทำงานที่รักและสามารถปลดหนี้ให้เขาได้
แต่เวลาคุยกัน เรารู้สึกเหนื่อย รู้สึกหดหู่ เพราะเขาหาเงินจากไหนไม่ได้และเอาแต่ตัดพ้อ ซึ่งเราไม่สามารถช่วยในแบบที่เขาต้องการได้หรอก

ใจความหลักอยู่ตรงนี้ ในสปอยเป็นการเล่า + ระบาย
เราไม่เข้าใจว่าทำไม่เขาไม่นึกถึงความรู้สึกลูก ก่อนหน้านี้เราก็พยายามดิ้นรนมาตลอด และตอนนี้ก็ดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองและครอบครัวหมดปัญหาการเงิน
เราแยกที่อยู่ออกมาเพื่อที่จะมีสมาธิกับงาน แต่เวลาที่ต้องได้คุยกัน เขาจะพูดสิ่งที่ทำให้ลูกต้องเครียด กังวล คิดมาก เหนื่อยใจ
ใครที่เจอปัญหาแบบนี้ ผ่านไปได้ยังไง เพราะงานที่เราทำต้องอาศัยร่างกายที่แข็งแรงสดใส หัวไว พูดคุยเก่ง เรากราฟตกทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา และทำงานต่อไม่ได้