เรื่องมีอยู่ว่า  เพื่อนแฟน (ผช.)ตกงาน แล้วรอหางานใหม่ ในขณะที่รอหางานใหม่  เงินก็ไม่มี เราก็ช่วยบางเล็กๆน้อยๆ  ในระหว่างทีรอหางานแฟน ก็ให้ความช่วยเหลือ โดย มากินข้าวที่บ้านได้ เราก็ไม่ติดนะคะ 
อยู่มาวันหนึ่ง  ห้องเขาทีพักอยู่ พึ่งเขาเองตกงาน ไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง  แล้วโดนตัดน้ำตัดไฟ จึงได้มาขออยู่อาศัยทีบ้านเราชั่วคราว  เราก็ให้พักอาศัยนะคะ
แต่มันนานจน  เขาไม่คิดจะกะตื้อรื้อร้น พอที่จะหางานเลย เขาอยู่กินบ้านเรา  แบบนี้มา3เดือน  เราทนไม่ไหวแล้วค่ะ  เราเองช่วงที่เขาเข้ามาเราก็ลำบาก เพราะต้องหาเงินจ่ายหนี้รายวันทุกวัน  แต่ด้วยความเห็นใจ  เห็นเขาลำบากก็ช่วยเท่าทีช่วย  แต่ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆค่ะ เพราะเรากับแฟนแบกรับภาระหนี้หลายอย่าง  เงินก็ไม่พอจะกินเลยด้วยซ้ำ แต่ต้องมา หาให้คนอื่นกิน  โดยที่ไม่คิดจะเกรงใจเราเลย  ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่  เขาก็ไม่พึ่งพาญาติพี่น้อง หรือ โทรหาพ่อแม่เลยนะคะ  แทบ หันมายืมเงินแฟนเรา  ขอยืม 30-40บ.แบบนี้ทุกวัน  ตื่นมามีข้าวให้กิน มีบุหรี่ให้สูบ
เราคุยกับแฟน แฟนก็ไม่กล้าพูด  จนเราจะไม่ทนแล้วค่ะ  ไม่มีจิตสำนึกอะไรเลย  แต่ในใจเขา คงรู้ว่าเราไม่โอเคร  แต่ก็ยังทนอยู่  ไม่เราไม่พอใจในหลายๆอย่างมากนะคะ  เราซื้อข้าวซื้อปลามากิน  เราไม่เรียก  แค่แฟนก็ จะเรียกกินข้าว ตลอด  ซึ่งเราจะกินก่อน  เขาจะไม่ออกมากินพร้อมเรานะคะ  แต่จะกินตอนทีเรากินเสร็จแล้วออกมากินกับแฟน  เข้าใจอารมณ์ที่เราทำงานมาเหนื่อยทุกวัน  แต่ต้องมาซื้อของกินเพื่อตลอดเพื่อให้พอกินในทุกมื้อ  มันทำให้เรารู้สึกว่า  เขาสบายเกินไปแล้ว  ไม่ต้องทำไร แต่มีข้าวให้กินทุกมื้อ  ทำยังไงดีค่ะ  หมดความอดทนมาก