สวัสดีครับ ผมอยากขอคำเเนะนำเกี่ยวกับการใช้ชีวิตกับพ่อเเละเเม่ของผมหน่อยครับ
ผมอายุ 15 ครับ อยู่ม.4 เเต่เรื่องนี้ผมอัดอั้นมานานมากเเล้วคือเรื่องที่พ่อกับเเม่ของผมไม่ค่อยเชื่อใจผมสักเท่าไร ความรู้สึกของผมมันมาจากความฝันของผมตั้งเเต่เด็กเลยครับผมเป็นคนชอบวิชาชีววิทยามาก ชอบศึกษาเกี่ยวกับร่างกายอะไรต่างๆ จนผ่านมาก็มีความฝันอยากเป็นหมอ เเละนี่คือจุดเริ่มต้นคือผมอยากสอบ สอวน. ชีววิทยามากครับเป็นความฝันของผมเลย ผมเลยลองบอกเเม่ดูว่าอยากสอบ สอวน เเต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือคำพูดที่ว่า เล่นเเต่เกม จะเอาอะไรไปสอบ หรือไม่ก็วันๆเอาเเต่เล่นมือถือเล่นคอมจะเอาอะไรไปสอบ ผมเริ่มต้นด้วยการเรียนทีละเล็กทีละน้อยจากในเน็ต เเละเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนวันนึงผมอยากได้ iPad มาก เพราะทำให้ผมเรียนง่ายขึ้นมากทำทุกอย่างได้ง่ายเเละดีมากขึ้น เเต่สิ่งที่เขาบอกกับผมคือ จะเอา iPad ไปเล่นเกมล่ะซิ ตอนนั้นผมงงมากเเละเริ่มตีตัวออกห่างมาอยู่ในระยะที่ปลอดภัยผมคุยกับเขาเเค่เรื่องปกติทั่วๆไปเเต่เลือกที่จะไม่บอกเเละไม่คุยในเรื่องที่ผมคิดว่าเขาจะดูถูกผม เหมือนกับความเชื่อใจมันโดนหักครึ่งเลยครับ ผมไม่เคยอ่านหนังสือต่อหน้าเขา ไม่เคยติวต่อหน้าเขา เพราะรู้อยู่เเล้วว่าถ้าเขาเห็นเขาต้องดูถูกผมเเน่ๆ เคยมีครั้งนึงผมอ่านหนังสือเเล้วเขามาเห็นจากนั้นเขาก็พูดจาดูถูกพร้อมกับการล้อผม จนมาในปัจจุบันจะมีการสอบรด.ผมวิดพื้นทุกวันเพื่อที่จะให้ทำได้ เเต่ผมเเอบๆทำไม่ให้เขาเห็นเพราะกลัวโดนดูถูก เเต่สิ่งที่เขาทำคือเขาถามผมทุกวันว่าจะสอบรด.เเล้วได้หัดทำไรบ้างยัง ผมก็ไม่บอก จนเขาถามผมบ่อยขึ้น ผมเลยบอกไปว่าผมวิดพื้นทุกวัน ฝึกทุกวัน เขากลับหัวเราะเเละดูถูกว่าเล่นเเต่เกมจะเอาเวลาไหนไปวิดพื้น พอเป็นการวิ่งเขาก็บอกว่าอย่างผม 3.15 นาทีได้เเค่ 100 เมตรเองมั้ง คือผมไม่เข้าใจพ่อเเม่เเบบนี้เลยครับเขาต้องการอะไรหรอครับ ไม่ไม่เคยเเม้เเต่บอกเขาว่าผมอยากเรียนหมอ ผมไม่เคยบอกเขาว่าผมอยากสอบ สอวนเพราะอะไร ผมไม่เคยบอกเขาว่าผมพยายามมากเเค่ไหน เพราะการที่ผมบอกไปนั้นมันเหมือนการไปให้เขาด้อยค่าเรา ดูถูกเหยียดหยามเราเลยครับ ทุกวันนี้ผมท้อมากครับเเม้เเต่ความฝันของผมยังยากเลย เลยบอกเขาไปว่าผมอยากเป็นครู
เผื่อคนสงสัยผมเล่นเกมสัปดาห์ละ 2 วันครับหรือไม่ก็ 1 วัน เเต่ไม่ได้เล่นทั้งวัน ส่วนตัวคิดว่าไม่เยอะนะครับ
กระทู้นี้ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากครับ เเค่มาระบายความในใจเฉยๆว่าผมเหนื่อยผมท้อบางมุมผมก็เข้าใจนะครับว่าเขาอาจจะเป็นห่วงผมหรืออะไรต่างๆ เเต่เเค่อยากให้เขื่อใจกันบ้าง
พ่อเเม่ไม่เชื่อใจลูก
ผมอายุ 15 ครับ อยู่ม.4 เเต่เรื่องนี้ผมอัดอั้นมานานมากเเล้วคือเรื่องที่พ่อกับเเม่ของผมไม่ค่อยเชื่อใจผมสักเท่าไร ความรู้สึกของผมมันมาจากความฝันของผมตั้งเเต่เด็กเลยครับผมเป็นคนชอบวิชาชีววิทยามาก ชอบศึกษาเกี่ยวกับร่างกายอะไรต่างๆ จนผ่านมาก็มีความฝันอยากเป็นหมอ เเละนี่คือจุดเริ่มต้นคือผมอยากสอบ สอวน. ชีววิทยามากครับเป็นความฝันของผมเลย ผมเลยลองบอกเเม่ดูว่าอยากสอบ สอวน เเต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือคำพูดที่ว่า เล่นเเต่เกม จะเอาอะไรไปสอบ หรือไม่ก็วันๆเอาเเต่เล่นมือถือเล่นคอมจะเอาอะไรไปสอบ ผมเริ่มต้นด้วยการเรียนทีละเล็กทีละน้อยจากในเน็ต เเละเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนวันนึงผมอยากได้ iPad มาก เพราะทำให้ผมเรียนง่ายขึ้นมากทำทุกอย่างได้ง่ายเเละดีมากขึ้น เเต่สิ่งที่เขาบอกกับผมคือ จะเอา iPad ไปเล่นเกมล่ะซิ ตอนนั้นผมงงมากเเละเริ่มตีตัวออกห่างมาอยู่ในระยะที่ปลอดภัยผมคุยกับเขาเเค่เรื่องปกติทั่วๆไปเเต่เลือกที่จะไม่บอกเเละไม่คุยในเรื่องที่ผมคิดว่าเขาจะดูถูกผม เหมือนกับความเชื่อใจมันโดนหักครึ่งเลยครับ ผมไม่เคยอ่านหนังสือต่อหน้าเขา ไม่เคยติวต่อหน้าเขา เพราะรู้อยู่เเล้วว่าถ้าเขาเห็นเขาต้องดูถูกผมเเน่ๆ เคยมีครั้งนึงผมอ่านหนังสือเเล้วเขามาเห็นจากนั้นเขาก็พูดจาดูถูกพร้อมกับการล้อผม จนมาในปัจจุบันจะมีการสอบรด.ผมวิดพื้นทุกวันเพื่อที่จะให้ทำได้ เเต่ผมเเอบๆทำไม่ให้เขาเห็นเพราะกลัวโดนดูถูก เเต่สิ่งที่เขาทำคือเขาถามผมทุกวันว่าจะสอบรด.เเล้วได้หัดทำไรบ้างยัง ผมก็ไม่บอก จนเขาถามผมบ่อยขึ้น ผมเลยบอกไปว่าผมวิดพื้นทุกวัน ฝึกทุกวัน เขากลับหัวเราะเเละดูถูกว่าเล่นเเต่เกมจะเอาเวลาไหนไปวิดพื้น พอเป็นการวิ่งเขาก็บอกว่าอย่างผม 3.15 นาทีได้เเค่ 100 เมตรเองมั้ง คือผมไม่เข้าใจพ่อเเม่เเบบนี้เลยครับเขาต้องการอะไรหรอครับ ไม่ไม่เคยเเม้เเต่บอกเขาว่าผมอยากเรียนหมอ ผมไม่เคยบอกเขาว่าผมอยากสอบ สอวนเพราะอะไร ผมไม่เคยบอกเขาว่าผมพยายามมากเเค่ไหน เพราะการที่ผมบอกไปนั้นมันเหมือนการไปให้เขาด้อยค่าเรา ดูถูกเหยียดหยามเราเลยครับ ทุกวันนี้ผมท้อมากครับเเม้เเต่ความฝันของผมยังยากเลย เลยบอกเขาไปว่าผมอยากเป็นครู
เผื่อคนสงสัยผมเล่นเกมสัปดาห์ละ 2 วันครับหรือไม่ก็ 1 วัน เเต่ไม่ได้เล่นทั้งวัน ส่วนตัวคิดว่าไม่เยอะนะครับ
กระทู้นี้ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากครับ เเค่มาระบายความในใจเฉยๆว่าผมเหนื่อยผมท้อบางมุมผมก็เข้าใจนะครับว่าเขาอาจจะเป็นห่วงผมหรืออะไรต่างๆ เเต่เเค่อยากให้เขื่อใจกันบ้าง