สวัสดีค่ะ คือเรื่องนี้มันมีปัญหามาตลอดเลยค่ะ เราถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เรียนมอปลายว่าต้องเป็นราชการเท่านั้น และคนที่ปลูกฝังเราไม่ใช่พ่อแม่เราค่ะ แต่เป็นญาติเราชอบพูดกรอกหูพ่อแม่เรามาตลอด จนแม่ก็ไปเข้าร่วมด้วยกับพวกเค้า เราศึกษานะคะไม่ใช่ว่าไม่ศึกษาเกี่ยวกับงานราชการเลย เราทำความเข้าใจหลายๆด้านหลายๆมุมของทุกๆวงการทั้งเอกชนและราชการ ต้องบอกก่อนว่าญาติฝั่งแม่เรามีหลานทั้งหมด5คนเราคือคนสุดท้องและเป็นผู้หญิง(ครอบครัวเชื้อสายจีน) หลานชาย3คนแรก ทำงานงกๆไปวันๆ ไม่ได้เรื่องอะไรเลย เรียนหนังสือจบแค่ป.6ทั้งที่มีเงินเรียนแต่ก็ไม่เรียน ออกมากรีดยางกันทุกคน แล้วไอตัวปัญหาจริงๆมันอยู่ตรงไอคนก่อนหน้าเรานี่แหละค่ะ คนนี้เค้าเป็นทหารอากาศ แต่เส้นทางระหว่างการไปเป็นทหารอากาศของเค้าช่างสวยหรูเหลือเกิน ปูด้วยกลีบบกุหลาบทุกคนในญาติพี่น้องสนับสนุนเค้า เราได้เดือนละ2500ตอนเรียนมอปลาย ญาติหาว่าเราใช้เงินเปลือง ทุกคนเห็นด้วยกับเค้าทุกอย่าง แม่ให้ใช้เดือนละ20,000ตลอด  สมัยมอต้นก็เรียนโรงเรียนดาวนายร้อยตำรวจ แต่พอมอปลายก็มาอยู่โรงเรียนเอกชนในจังหวัด เรียนพิเศษเกี่ยวกับการสอบทหาร พยายามสอบนายร้อยมาตลอดก็ไม่ติด มาติดที่เป็นนายสิบทหารอากาศทำงานเป็นช่างเครื่อง ได้เงินเดือนตอนนั้นก็10,000นิดๆ ตอนเค้าจบจากโรงเรียนเตรียมทหาร ตอนนั้นเราจบม.6พอดี แล้วมันชอบมาอวดว่าอาชีพมันนี่มั่นคงนะ สวัสดิการดี บอกว่าเราไม่สงสารพ่อกับแม่บ้างเหรอที่ไปเรียนคณะนี้(เราเรียนคณะบริหารธุรกิจ การจัดการโลจิสติกส์)ทำไมไม่เป็นราชการเหมือนมัน ทำไมไม่ไปเรียนนั่นนู่นนี่หล่ะ อาชีพข้าราชการมันสบายนะ แต่ชีวิตเราไม่ได้ปูด้วยกรีบกุหลาบเหมือนเค้าค่ะ พ่อแม่เรามีหนี้เกือบล้าน พ่อแม่เราส่งให้เราตอนเรียนมหาลัยได้แค่เดือนละ2500-3000 แล้วเราก็ได้กยศ.อีก3000 ต้องจ่ายค่าห้องค่ากิน ค่างานส่งอาจารย์ต่างๆต้องบริหารเงินเองหมด ทั้งที่เค้ามีแม่จ่ายให้ทุกค่าใช้จ่าย ขนาดเค้าทำงานแล้วก็ยังขอเงินพ่อกับแม่ เราจบมาได้2-3ปีแล้วจนปัจจุบันนี้เราได้เงินเดือน20000กว่าแล้วค่ะ เราก็ส่งให้พ่อกับแม่ทุกเดือนก็มีเหลือเก็บบ้างจ่ายหนี้กยศ.รายเดือนกันไป จ่ายค่าที่อยู่ ค่ากิน ของจิปาถะเล็กๆน้อยๆ แต่มันก็ยังไม่ยอมเลิกระรานค่ะ พยายามเกลี้ยกล่อมให้พ่อกับแม่เรา บอกให้เราลาออกจากงานเพื่อสอบข้าราชการ แม่มันกับมันและญาติพี่น้องที่อยู่ใกล้ๆบ้านมันก็มากล่อมแม่เราจนเป็นประสาทเหมือนพวกเค้าไปแล้ว ทั้งที่เราพยายามพิสูจน์ตัวเองทุกอย่าง พยายามให้ดีกว่าคน คนนั้น เรียน

ให้ดีกว่า ขยันให้มากกว่า แต่พ่อกับแม่ญาติเราเห็นว่าคนนั้นก็ยังดีกว่าเราเพราะเค้าเป็นราชการ บอกว่าสวัสดิการมันดี ทั้งที่เราก็มีตังพอที่จะพาแม่ไปโรงบาลดีๆได้เสมอ บอกว่ามันมั่นคง กู้ง่าย ใช่ค่ะกู้ง่ายแต่เราไม่ได้อยากจะกู้อะไรอีกแล้ว กยศ.ก็เกินพอแล้ว อยากเก็บตังลงทุนไปเรื่อยๆดีกว่า แล้วค่อยสร้างที่เป็นชิ้นเป็นอัน หลายๆครั้งเราก็ร้องไห้ตลอดว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมต้องมาบังคับให้เราพยายามเป็นเหมือนคนนั้นคนนี้ ครอบครัวเราไม่เคยเป็นครอบครัวอีกเลยตั้งแต่ญาติมายุ่งเรื่องของเรา คนพวกนี้ต้องการอะไรเหรอคะ ถ้าหนูลาออกจากงานแล้วไปเป็นข้าราชการเงินเดือน10000นิดๆทุกคนพอกันจริงๆเหรอคะถ้ามาใช้ชีวิตในกรุงเทพ พอเก็บจริงๆเหรอคะ เครียดจนเป็นซึมเศร้า เครียดจนจะเป็นบ้าแล้ว เค้าต้องการให้สุขภาพจิตเราแย่หรือว่าอะไร แค่อยากจะมาระบายความอึดอัด หนูหันไปพูดกับใครไม่ได้ อยากจะตายทุกวัน ร้องไห้ตลอดก็บอกใครไม่ได้ เพราะทุกคนเป็นเหมือนกันไปหมดแล้ว วันไหนที่อยากกลับมาเที่ยวที่บ้านก็คือไม่ได้เลย ญาติต้องมาเสนอหน้าพูดแต่เรื่องนี้ตลอด เถียงไม่ได้ด้วย เถียงก็หาว่าพูดไม่เคยฟัง ดื้อ ไม่ฟังใคร สนใจแต่ตัวเองไม่เคยสงสารพ่อกับแม่เลย ทุกคนช่วยหาทางออกให้หนูหน่อยค่ะ หนูรู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด เหมือนทุกคนบนโลกทอดทิ้งหนู ไม่มีใครให้พึ่งพา พ่อแม่ไม่เคยกอดหนูเลย ไม่เคยมีใครถามว่าเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย ช่วงนี้เหนื่อยรึเปล่า มีแต่ซ้ำเติมเมื่อทำพลาดตลอด หนูรักพ่อกับแม่นะคะแต่เหมือนว่าพ่อกับแม่จะรักหลานคนนั้นมากกว่าหนู พ่อแม่ชื่นชมคนนั้นตลอด หนูไม่เคยได้รับคำชมเลย เคยมีครั้งนึงที่คิดจะกระโดดสะพาน ตอนนั้นคิดว่าตัวเองไม่ได้คิดสั้น คิดว่าตัวเองคิดมามากแล้ว แต่พอคิดอีกทีก็ไม่อยากจะให้เป็นภาระพี่กู้ภัย กลัวตายไปเป็นภาระคนอื่น กลัวก็โดนดูถูกเหยียดหยามว่าไม่ทนต่อโลกเลย กระจอก อายุเท่านี้ฆ่าตัวตายส้ะแล้ว ถ้าเป็นทุกคน ทุกคนจะมีวิธีจัดการกับเรื่องยังไงคะ