อย่างที่ถามข้างต้น คือผมเป็นคนร่าเริงมีเพื่อนฟูงเยอะ มีคนรัก ครอบครัวอบอุ่นดี เเต่ผมกลับกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ? 
ตอนเรียนอยู่ม5ก็เข้าสังคมดี มันเริ่มเปลี่ยนตั้งเเต่ผมเริ่มคิดว่าชีวิตผมเป็นของผมรึป่าว (ความคิดผม) เหมือนติดอยู่ในวังวน จะอยู่ไปทำไม ตายไปเเล้วไปไหนนี้คือคำถามที่ติดคาใจผมมาตั้งเเต่ม.1 มีคนมาถามกับผมว่าตายเเล้วไปไหน ผมก็ตอบเขาว่าไม่รู้ จากนั้นก็เริ่มคิดมาตลอด เเต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร ตอนนั้นก็ยังมีความสุขดี จนมาถึงม.5กำลังจะขึ้น6 ผมก็เริ่มคิดว่าทำไมเราถึง ได้ทำอะไรวนไปวนมา ตั้งเเต่เทอม2 ผมเริ่มไม่เข้าหาเพื่อนหรือใครเหมือนอยาก อยุ่ตัวคนเดียว ใครถามใครตอบ ก็ไม่ได้ตอบไป พ่อเเม่ถาม ก็ไม่ได้คุยได้ตอบ สมองก็เริ่มคิดว่า ตายไปเเล้วไปไหน ชีวิตผมเหมือนติดอยู่ในหลูบ วังวน ไม่มีทางออก ไม่มีทางเข้า เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไปโรงเรียน6โมง กินข้าวเที่ยงตรง กลับบ้าน5โมงผมคิดอย่างนี้มา5ปีจนกระทั้ง ผมได้กลายเป็นคน ไร้ความรู้สึก เย็นชาไปทุกอย่าง ไม่เล่นโซเชี่ยล เฟสไม่ลง ไอจีไม่เล่น เล่นเเค่ติกตอกยูทูบ ส่วนเฟสเอาไว้เเค่ทักหาคนที่สนิทของผมมีเเค่2คน นอกนั้นใครทักมาผมไม่ตอบเเค่อ่าน เพื่อนๆก็ถามว่าเป้นอะไรทำไมเปลี่ยนไปเยอะจัง ผมก็ไม่ได้ตอบ เเล้วเดินออกไปขึ้นรถกลับบ้าน ถึงบ้านก็ทำงานค้าง ไม่คุยกับใคร ข้าวก็ไม่กิน นํ้าก็เริ่มจะไม่อาบ เหมือนคนหมดอาลัยตายหยาก ปั่นงานเสร็จ ไถติกตอก5นาทีก็เบื่อ ไปดูยูปก็เบื่อ เลยหลับไป ในสมองก็คิดอยุ่ว่าตายไปเเล้วไปไหน เช้ามาก็เป็นหนักขึ้นๆไม่ยิ้มไม่รู้สึกเฉยชาทุกสิ่ง ครูถามก็ไม่ตอบ ได้เเค่นั้งเหม่อลอย พลางคิด ''ตายเเล้วไปไหน'' เป็นอย่างนี้จนขึ้นม6ช่วงปิดเทอม ผมอยากรู้มีวิธีเเก้รึป่าวผมเป็นเพราะอะไร 
ลืมบอกว่า

ผมเคยมีคนคุยคนหนึ่ง ที่อยู่รรเดียวกัน ผมจีบเขาทุกวัน ได้อยู่ด้วยกันเเต่เป้นเเค่พี่น้อง เขาอยุ่ม6 ผมอยุ่ม5 คุยกันมาตั้งเเต่ผมม4 เขาม5 ก็ยังเป็นพี่น้องกันเเต่ไม่รุ้ทำไมตอนผมอยุ่กับเขามีความสุขทุกอย่าง จนมาถึงวันที่ผมได้บอกว่าผมเฉยชากับทุกสิ่ง คือวันที่เขาบอกผมว่าเขาจบม6ไปเเล้วเขาจะไปทำงานอยู่กับพ่อเเล้วพ่อหาคู่มั่นให้เเล้ว'เขา'-เเล้วถ้าพี่ได้หมั่นกับคนที่พ่อเลือกให้เเล้วน้องจะมามั้ย ? ผมก็หยุดคิดไปสักพักเเล้วก็ไม่ได้ตอบ คำถามของเค้า 
จากวันนั้นคือวันที่ผมเฉยซาไปกับทุกอย่างไม่ค่อยออยากคุยกับใครละเขาทักมาผมก็ตอบเเค่บางคำ จนถึงวันปัจฉิมของพี่เขา วันนั้นผมนั้งอยู่คนเดียวผมก็ไม่ตัดผมยาวๆ ผมเห็นเขาเเล้วเเต่ผมไม่เดินไป ตอนผมลุกขึ้นจากที่นั้งใต้ต้นไม้ เขาก็เห็นผม เเล้ว เขาก็เดินมา'' พี่เขา '' เอ้า น้องทำไมไม่ไปหาพี่ละเป็นอะไรรึป่าว( ผมไม่ตอบ) พี่เขา - น้องทำไมเย็นซากับพี่จัง พี่ขอโทษนะเรื่องตอนนั้น พี่ลืมบอกให้ไวกว่านี้ เเล้วน้องมีอะไรที่จะให้กันตอนจากกันไหม พี่จะได้ไปเเล้วนะ ผมยื่นลูกอม1อันพร้อมกระดาษที่มีตัวหนังสือเขียนไว้ กระดาษหุ้มลูกอมไว้ไม่ให้เขาเห็นข้างในกระดาษ เขาก็ยิ้มเล็กน้อย เเล้วผมก็เดินขึ้นรถกลับบ้าน (เขายังไม่ได้กินลูกอม

จากวันนั้นผมก็ไม่เอาอะไร เฉยๆ ไม่มีความรู้สึก ไม่มีความรัก ไม่มีความทุกข์หรือสุข ก็ยังใช้ชีวิตเดิมๆเเค่มี การไม่คุยกับใคร ไม่ยิ้ม ไม่เสียดาย ไม่สุขใจ หรือทุกใจ ตอนนี้อายุ23 ยังจำเรื่องราว ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่มีความรุ้สึก อยากถามว่า เป็นเเบบนี้ไปตลอดจะดีหรือไม่ ผมเสียสุขภาพจิตใจไปเเล้วหรอ?

มันเกิดจากอะไร ? ตายเเล้วไปไหน ? หรืออย่างน้อยผมขอวิธีลบความทรงจำได้ไหมเพราะที่นึกถึงเรื่องราวมากมายก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเเค่นึกถึงทุกวันเเล้วก็เฉยๆทุกวัน