ผมกับแฟนอยู่บ้านใครบ้านมันครับ ทุกวันหยุดผมจะไปนอนบ้านแฟน เป็นแบบนี้มาจะสิบปีแล้ว

แฟนไม่ค่อยมานอนบ้านผมครับประเด็นเลยคือแฟนกับคนในบ้านเคยมีปัญหากัน(ไม่ใช่พ่อแม่ พ่อแม่ผมรักเค้าเหมือนลูกอีกคน) ถึงจะเคลียร์จบไปนานแล้วแต่มันก็ไม่ 100% นานๆมากๆจะเข้ามาบ้านทีได้แต่บรรยากาศมันค่อนข้างตึง ผมที่เป็นคนกลางเลยพยายามจะเลี่ยงบรรยากาศเหล่านี้  โดยการไปหาแฟนแทนแต่ไปเฉพาะวันหยุด เวลาผมไปบ้านเค้าๆแฮปปี้มาก แต่เวลาเค้ามาบ้านผมเค้าไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ หลายๆครั้งผมก็น้ิอยใจ แต่ก็ทำไรไม่ได้ครับ

ถึงแม้ว่าการไปนอนบ้านเค้าไม่มีปัญหาอะไรเลย พ่อแม่เค้าก็ดีกับผมมาก เหมือนผมเป็นลูกอีกคนเลย ไม่เคยว่าไม่เคยอะไร  ดีจนผมคิดว่าทั้งๆที่พ่อแม่เค้าก็ดีขนาดนี้แล้ว แต่ทำไมยังไม่สบายใจเท่าไหร่ ผมก็ยังอึดอัดใจอยู่ดี อาจจะเพราะพื้นที่ในบ้านมีจำกัด พื้นที่ส่วนตัวของผมจะมีแค่ห้องนอนอย่างเดียว หลายๆครัง แม่เค้าก็จะมาอยู่ในห้องด้วยกับผมกับแฟนทั้งวัน อีกเรื่องผมเป็นคนค่อนข้างระเบียบครับ แต่ก็ไม่ได้เป๊ะอะไรมาก ขอแค่สะอาดเรียบร้อยมันก็สบายกายสบายใจ แต่ที่บ้านเค้าสัตว์เลี้ยงค่อนข้างที่จะเยอะ ต้องเอาเข้ามานอนในห้องด้วยก็เลือกอะไรไม่ได้ ในหลายๆอย่างที่ไม่โอเค ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่ใช่บ้านผม

ผมพยายามคุยกับแฟนเรื่องซื้อบ้านอยู่ แต่ด้วยความที่เราทั้งคู่อาจจะไม่ได้เงินเดือนสูงมากมายอะไร ยังติดภาระเรื่องรถอยู่ คาดว่าอีกไม่นานรถหมดผมก็อยากได้บ้านเลย  แต่แฟนไม่รู้จะพร้อมไหม แล้วไม่รู้จะพร้อมเมื่อไหร่ ผมก็ไม่อยากกดดันแฟน ไม่อยากทำให้เค้าเครียด ก็ทำได้แค่ใช้ชีวิตกับความรู้สึกอึดอัดใจแบบนี้ไป

ผมไม่สามารถพูดได้เลยว่าผมอึดอัดใจ เพราะเค้าก็จะมองว่ามีอะไรให้ต้องอึดอัดแล้วก็ทะเลาะกันอีก เค้าก็จะหาว่าผมไม่โอเคกับครอบครัวเค้า ทั้งๆที่ผมแค่อยากใช้ชีวิตส่วนตัวด้วยกัน  กลับกันถ้าให้เค้ามาหาผมฝ่ายเดียวบ้าง ต่อให้ไม่มีปัญหาเค้าก็ต้องมีมุมที่อึดอัดใจบ้าง

ผมก็ไม่รู้ว่าผมคิดเล็กคิดน้อยไปไหม ที่หลายๆครังผมน้อยใจที่ผมต้องเข้าหาเค้าไปหาเค้าฝ่ายเดียว แต่พอเป็นฝั่งผมบ้างเค้าเฉยๆ ถึงแม้จะไม่ได้มีอุปสรรคอะไรในการไปอยู่บ้านเค้า แต่ผมก็อึดอัดใจอยู่ดีที่ต้องเป็นฝ่ายไปอยู่บ้านเค้าฝ่ายเดียวอยู่ดี