ตอนประถมเป็นคนพูดเก่งมาก พอมีโควิดเราก็จะใส่แมส ช่วง ม.ต้นใส่บ้างถอดบ้างในห้องเรียน แต่พอขึ้น ม.ปลาย จะใส่ตลอดเวลาซึ่งอยากถอดแต่ไม่มีความมั่นใจ มันชิน  อยู่ในห้องก็มีเพื่อนแต่ไม่ได้สนิทมาก ไม่รู้ว่าเขานับเราเป็นเพื่อนรึป่าว
ช่วงกลางวันเราก็หนีมากินข้าวกับเพื่อนตอน ม.ต้น ซึ่งก็ถอดแมส พูดบ้างฟังบ้าง เป็นคนพูดหยาบ พอกลับเข้าที่ห้องเรียนก็คือใบ้ ขี้เกรงใจสุดๆ เราเวลาเจอคนใหม่ๆมันก็เหมือนจะมีกำแพงกั้นไว้ บางทีแค่ยิ้มไม่ได้พูด พอกลับมาคิดทำไมไม่พูดอะไรบ้างเลย แต่ตอนอยู่บ้านก็กลายเป็นอีกคนเลย พูดมาก ด่าเก่ง ทำอะไรแบบไม่สนโลก พออยู่โรงเรียนแล้วเหมือนคนติ๋ม มันเป็นปัญหาที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องเข้าสังคม การงาน  ( แต่ก็แค่ระบายแหละเพราะรู้ว่าเราควรปรับยังไง เกิดจากอะไร) แต่เวลาเราพูดจะเสียงเบามาก เพื่อนก็จะห่ะ แล้วก็ชอบมองหน้ากันแบบ ได้ยินมั้ย มันก็ทำให้เราไม่มั่นใจเพิ่มขึ้นไปเอง เลยไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวไม่ได้ยินอีก บางครั้งพูดดังเพื่อนก็บอกพูดเบาๆ ซึ่งหูจะชอบอื่อข้างขวาตอนนอนว่าจะไปหาหมออยู่ 🥹