ตอนนี้เราคบกับแฟนคนแรกมา 2 ปีแล้วค่ะ เราอยู่ในครอบครัวที่รักลูกชายมากกว่าลูกสาวมั้งคะ เลยรู้สึกโดนเมิน โดนละเลยอยู่บ่อยๆ เลยได้เขาเป็นที่พิงใจคอยปลอบ คอยรับฟังเราตลอด ชมเรา เขาขี้อ้อนด้วยทำให้รู้สึกเหมือนโดนเติมเต็ม เราคบกันตั้งแต่เข้าม.4 ตอนนี้กำลังขึ้นม.6 รู้สึกเหนื่อยมาก อยากเลิกกับเขามาก เคยมีคนบอกนะคะว่าอะไรแรกๆก็ดีไปหมด หลังๆก็เริ่มเป็นตัวของตัวเอง แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้เลยค่ะ เขาเป็นคนขึ้หึงมาก ขนาดที่ว่าผช.ไม่ให้ไกล้ ห้ามคุย ห้ามยุ่ง แล้วตอนเช้าต้องเข้าเเถวแค่มีผช.มายืนข้างๆ,ข้างหลังเขาก็โกรธ หาเราว่าไม่หลบ ไม่ระวังตัว เวลานั่งในห้องเรียนเราก็ต้องเลือกที่นั่งที่ห่างผช.ให้มากที่สุด ทำงานเสร็จต้องไปให้ครูตรวจก็ต้องไปตอนผญ.เยอะๆ ทำงานกลุ่มก็ต้องอยู่ในกลุ่มที่มีแต่ผญ. ยิ่งเวลากินข้าว จะไปซื้อข้าวก็ต้องระแวง คอยหลบผช.ตลอด แต่พอเขาเห็นว่ามีผช.มาไกล้แล้วเราไม่หลบ เขาก็จะโกรธ ตบหน้าเรา ต่อยเรา หยิกเราบ้าง หนักสุดปลายปีก่อน ต่อยเราคิ้วแตก เราคิดว่าเขาจะแมนพอที่จะบอกครอบครัวเราว่าเขาทำร้ายเรา แต่เขากลับโกหกว่าพาเราขี่รถล้ม หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากแต่ก่อนเลย เคยนอกใจเรา3ครั้ง ด้วยเรื่องที่เราไม่ระวังตัวว่าผช.อยู่ไกล้ๆบ่อยเขา เขาก็มาขอเรามีแฟนอีกคน เขาเป็นคนแรกในทุกๆเรื่องค่ะ แต่ตอนนี้อยากเลิกค่ะ แต่อยู่ห้องเดียวกัน เขาหน้าตาดีด้วยมั้งคะ เลิกไม่นานก็ได้คุยกับผญ.อีกเยอะ กลัวทำใจไม่ได้เลยค่ะ ตอนนี้แค่คิดก็ร้องไห้ตลอด เราเกลียดที่เขาทำร้ายเราแต่เราก็รักเขาที่เคยเป็นที่พิงใจให้เรา อยู่ก็เหนื่อย พอคิดว่าเห็นเขาไปรักคนอื่นก็เจ็บ มีวิธีทำใจไหมคะ