เราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ  มีพี่ชายและน้องชาย
เราอายุ19 เรียนมอแถวกทม แต่สังคมไม่ดีมากๆ เราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ โดนเพื่อนบูลลี่เรื่องศาสนา(เราเป็นมุสลิมค่ะ) เขาจะชอบเหยียดเรา มองเราเป็นภาระ เข้ากับเขาไม่ได้ เราท้อมากๆ ไปเรียนแล้วไม่มีความสุขเลย อึดอัดมากๆ เราเรียนวิชามอกับเพื่อนคณะ เขาก็เอาเราออกจากกลุ่ม โดยไม่มีสาเหตุ เราเกือบไม่รอดตอนปลายภาค เจอรูมเมทสกปรกอีก อยู่หอในค่ะ สกปรกยังไงคือ เราเจอคนที่เขาชอบลืมกดชักโครกเวลาอึค่ะ ถึงบอกแล้วก็ยังลืม แล้วไม่ขอโทษใดๆ เจอรูมเมทที่ชอบทิ้งเศษอาหารลงท่อในห้องน้ำอาบน้ำค่ะ แล้วอีกคนคือเอาแมวมาเลี้ยงค่ะ เขาเอามาตอนที่เราลากลับบ้านตจว กลับมาทรายแมวเต็มห้องเลยค่ะ เราไปแจ้งเจ้าหน้าที่หอ เขาก็ไม่ชอบเรา เอาเราไปด่า เราย้ายห้องออกไป เวลาเจอ เขาก็ชอบขับมอไซผ่านเรา แล้วหัวเราะดังๆใส่ค่ะ เราเลยตัดสินใจลาออกบวกกับพ่อเราเสียพอดี เราเสียใจมาก เหมือนทุกอย่างมันแย่ ตอนนี้ยื่นใบลาออกไปแล้วค่ะ แต่ยังไม่อนุมัติ ตั้งแต่ปิดเทอมกลับมาบ้านนี้ ก็อยู่บ้านค่ะ พี่ชายพึ่งเรียนจบมา พี่ชอบพูดจากับเราแบบ ไม่รู้เราคิดไปเองมั้ย เช่น มีวันนึงพี่ชายเราพูดอะไรสักอย่าง แล้วเรารู้สึกชื่นชม เลยบอกไปว่า ดูเป็นผู้ใหญ่จัง (เราค่อนข้างเคารพพี่เรามาก) แต่ทุกครั้งเลย พีชายเราจะตอบกลับมาประมาณว่า ใครจะเหมือนเธอล่ะ(เรา) เรียนก็ไม่จบ วันๆทำไรบ้าง ไม่โตสักที อะไรแบบนี้อะค่ะ คำพูดเชิงนี้ และต่อหน้าแม่ แม่ก็ไม่ค้านอะไรหรือพูดอะไรอะค่ะ เขาหัวเราะบ้าง เรามีน้องชาย เด็กมันก็ล้ออะค่ะ เหตุการณ์แบบนัเกิดขึ้นบ่อยๆ เรารู้สึกอยู่ข้างใน เรารู้สึกด้อยค่าตัวเองทุกครั้ง ที่เราได้ยิน เหมือนเราเป็นตัวตลกในครอบครัว แม่ก็ค่อนข้างฟังพี่มากกว่าค่ะ เวลาเรารู้สึกดีแล้วไปอยู่ใกล้ๆพี่น้องและแม่ มันก็ปกติดีค่ะ แต่พอเขาทำให้เรารู้สึกไม่ดี แล้วเราออกตัวไปสงบสติอารมแล้วกลับมา แม่ก็จะชอบบอกเราว่าเราไม่ปกติ เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดี ซึ่งเราก็ไม่ค่อยเข้าใจแม่เท่าไหร่ เราไปช่วยงานหลังบ้าน แม่ก็บอกว่าไม่มีไรให้ทำนะ อยากทำไรก็ไปทำได้  แต่พอเราไปจริง ก็จะพูดลับหลังกับพี่ ว่าเราไม่ช่วยงานเลย ไปนั่งอยู่คนเดียว ลูกคุณหนู ไม่ทำงานบ้าน  เราไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ไหนดี สุขภาพจิตเราแย่มากๆ เราเลยตัดสินใจลาออกมาอยู่บ้าน เพราะเราร้องไห้ทุกวันเลย แต่ไม่รู้กลับมามันแย่กว่ามั้ย😭😭