ส่วนตัวเราคิดว่าคนเราปกติในหัวก็ไม่มีสมาธิหรอกค่ะ หากไม่ได้ฝึกฝนให้ตัวเองจดจ่อ มีสมาธิและสติกับเรื่องที่ทำอยู่ตรงหน้า แต่เราค่อนข้างจะคิดโดดไปโดดมาเยอะไปหน่อย ไปไกล อยู่ดีๆก็ไปนึกถึง เป็นความคิดที่มีความรู้สึกร่วมอยู่ด้วย เช่น ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ รู้สึกเศร้ากับเรื่องนั้น กังวลเรื่องนั้น คิดถึง ความผิดพลาดในอดีต ฯลฯ เพราะมีความรู้สึกแบบนี้ไม่งั้นคงไม่คิดขึ้นมา ถ้ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปคงไม่คิดขึ้นมา มันก็คงเป็นความฟุ้งซ่านตามปกติมั้งคะ ถ้าเราแก้ไขได้ เช่นให้อภัยตัวเองและทำให้เรื่องนั้นมันดีขึ้น หรือลืมเรื่องที่ไม่ดี ก็น่าจะโอเคขึ้น การจดจ่ออยู่กับปัจจุบันสำคัญที่สุด และคิดดีทำดี ท่านใดอยากแชร์ประสบการณ์ได้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ