วันนี้เป็นวันที่ 7 พฤษภาคม 2567 และพรุ่งนี้คือวันปฐมนิเทศชั้นปวส. 1 ที่ไม่อยากให้มาถึงเลย การต้องพบกับผู้คนที่หนึ่งในนั้นทำให้ต้องพบเจอกับความจำแย่ ๆ ซึ่งเขาเคยทำกับเราแม้ผ่านมาหลายเดือนและเขาอาจลืมสิ่งที่ตัวเองพูดไปแล้วแต่คนฟังอย่างเราจะไม่มีวันลืม จนบางทีคิดว่าการตัดสินใจเรียนสายอาชีพและเข้ามาวิทยาลัยมันอาจเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตเพราะที่แห่งนี้ทำให้เราเริ่มอยู่คนเดียว ออกห่างจากเพื่อนในห้องหรือทุกคนที่เคยรู้จัก หวาดกลัวการเข้าหาผู้อื่นและความคิดว่าคนอื่นจะคิดกับเรายังไง และอดไม่ได้ที่จะเกลียดตัวเองว่าทำไมกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้ซึ่งอาจจะเป็นเพราะความกลัวจึงทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลง ความไม่กล้า ความขี้ขลาด กลัวการซ้ำรอย และแอบคิดถึงตัวเองเมื่อหลายปีก่อนที่ยังคุยเฮฮาสนุกกับเพื่อนได้ แต่ตอนนี้ทุกครั้งที่มองกระจก....ไม่รู้เรากลายเป็นอะไรไปแล้ว รู้สึกเกลียดมันและไม่อยากมองมันด้วยซ้ำ

          กลัวที่จะถึงพรุ่งนี้หรืออนาคต กลัวมากเลย ไม่อยากไปเลย แต่ทำไงได้เราเลือกไปแล้วและมันเป็นหน้าที่