สวัสดีค่ะเราอายุ17 ขอเริ่มจากเราเกิดมาในครอบครัวฐานะปลานกลางค่ะไม่ได้ขาดหรือเกินอะไร
พ่อแม่เราแยกทางกันตอนยังเด็กจำความไม่ได้แม่ไปทำงานที่อื่นพ่อไปทำงานต่างประเทศเราอยู่กับป้า2คนย่า ลูกพี่ลูกน้อง2คนมี พี่สาว1คน น้องสาว1คน เราเป็นคนเงียบๆตอนอยู่ที่บ้านค่ะไม่ชอบพูดคุยกับใครเหมือนไม่สนิทกับใครเลยในบ้านค่ะ ก็เลยโดนป้าว่าตลอดว่าเป็นเด็กมีปัญหาหรอ ป้าเขาชอบไปเล่าให้คนอื่นฟังค่ะว่าที่เราเงียบแบบนี้เพราะพ่อแม่แยกทางกัน ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงเลย เราเกลียดป้าตัวเองมากๆเลยค่ะ ที่บ้านทำร้านขายเสื้อผ้าเราออกไปช่วยขายของตั้งแต่8โมงกลับ5ทุ่ม ถ้าช่วงเทศกาลวันสงกรานต์วันไหล ปีใหม่ คือเราไม่ได้นอนง่วงก็นอนที่ร้านเลยค่ะมันทำให้เราหงุดหงิดใส่ลูกค้าบ่อยๆอากาศร้อน นอนไม่เต็มอิ่ม ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดคือไปโรงเรียนไปเจอเพื่อนค่ะ มันเป็นตัวของเราเองมากที่สุดกลุ่มที่เราอยู่ด้วยกันมา3ปีก็มีกัน6คนค่ะแต่บางครั้งเรามักรู้สึกเป็นส่วนเกินของในกลุ่มบ้าง เพราะเวลาเลิกเรียนเพื่อนเขาก็จะไปกินบิงซู ชาบู หมูกระทะกัน แต่เราต้องกลับบ้านมาช่วยขายของถึงดึก ถ้าถามว่าทำไมไม่ลองขอเราเคยลองขอไปแล้วค่ะ ก็โดนเขาด่าประจำ เราเกลียดที่ป้าเขาลำเอียง พี่กับน้องสาวเราไม่เห็นต้องมานั่งทำงานหนักแบบเราวันหยุดนอนอยู่บ้านอยากไปเที่ยวไหนป้าเขาก็สนับสนุน หรือเลิกเรียนมาก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บ้านไม่ทำอะไรเลย มีครั้งนึงเพื่อนเขาวาง
แพลนว่าจะไปเที่ยวเกาะล้านกันตอนปิดเทอม2วัน1คืน เราอยากไปมากๆค่ะ ส่วนตัวเราเป็นคนเก็บตังค์
เก่งมากๆถ้าอยากได้อะไรก็ยอมอดข้าวเย็นเพื่อเก็บตังค์เลยล่ะค่ะเราตั้งใจว่าจะขอให้ได้เพราะเราก็17แล้วเก็บตังค์ค่าห้องค่าอาหารได้แล้ว แต่ก็ผิดหวังเหมือนเดิมเหละค่ะ
ป้าเราพูดคำเดิมว่า 18 ก่อนค่อยไป คือทำไมต้อง18
เราไม่ได้เถียงอะไรค่ะเพื่อนก็ให้กำลังใจเพราะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ไป วันนั้นเราเลยมานั่งคิดว่าเราไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเลยไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน ถ้าจะให้ทนอีก1ปีก็ไหวเหละค่ะแต่คงไปเที่ยวกับเพื่อนที่เราสนิทมากที่สุดไม่ได้แล้ว คงเป็นสังคมมหาลัยเราจะไปอยู่ในที่ๆไม่มีใครรู้จักจะเอาตัวรอดได้ไหมขึ้นสองแถวยังไม่เป็นเลยขึ้นรถไฟฟ้าแล้วใหญ่เลยค่ะไม่รู้เรื่องอะไรเลยเขาควรให้เราได้ลองบ้างไม่ใช่ให้ทำแต่งานๆตอนนี้เดินห้างคนเดียวยังหลงเลยค่ะTT