สวัสดีค่ะพี่ๆเราเป็นวัยรุ่นคนหนึ่งที่กำลังตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ในช่วงนี้ ขอเกริ่นคร่าวๆว่าเราเป็นพี่สาวคนโตของบ้านในรุ่นหลานนะคะง่ายๆคือหลานสาวคนแรกของบ้าน พูดตามตรงที่บ้านค่อนข้างที่จะมีฐานะบ้างเล็กน้อย เสาหลักที่บ้านรับราชการ ตอนนี้เราปิดเทอมทำให้ต้องมาช่วยที่บ้านดูแลธุรกิจเกี่ยวกับห้องพัก เราเองแทบอุทิศเวลาตรงนี้ให้กับภาระตรงนี้ก็มีบ้างที่เราจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนข้างนอกแต่ที่บ้านก็ไม่โอเคเท่าไหร่เพราะพื้นเพบ้านเราเป็นพวกไม่สุงสิงกับใครถ้าไม่รวมรุ่นของคนใดคนหนึ่งพวกเขาก็ไม่ออกไปไหนเลยเรียกได้ว่าทำงานทุกวัน จากสภาพแวดล้อมในครอบครัวมันทำให้เราไม่กล้าที่จะมีความสุขในช่วงเวลาดีๆเพราะตั้งแต่เด็กๆเราทำเพื่อคนอื่นมาตลอดพอจะทำเพื่อตัวเองเรากลับรู้สึกผิด เราไม่กล้าแม้กระทั่งที่จะป่วย ใช่ค่ะเราไม่กล้าที่จะบอกคนอื่นว่าป่วย มีช่วงหนึ่งที่บ้านเราติดไข้กันหมดทุกคนนอนพักกันแต่เราทำงานคนเดียวคือเราล้ามากสำหรับคนที่ป่วย เพราะเราคิดถึงแค่ผลลัพธ์ที่ยังไม่เกิด สมองเรามีแต่สิ่งที่ทำเพื่อคนอื่น เรารู้ว่ากำลังโกหกตัวเองว่าที่ทำอยู่มันไม่หนักเลยสบายๆ แต่ค่านิยมหลานชายก็แรงไม่แพ้ครอบครัวคนจีน เราทำหลายอย่างมากแต่น้องชายกับนอนตากแอร์เล่นเกมในห้อง เคยโมโหกับครอบครัวด้วยนะคะเรื่องนี้แต่ก็นั่นและเขาอ้างว่าน้องยังเด็กแต่พอเรามองย้อนไปดูเราตอนอายุเท่าน้องเราก็เริ่มมีภาระในบ้านแล้ว ตอนนี้เราพึ่งม.6เองเราแทบไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองเลยแม้กระทั่งอาชีพที่ชอบยังถูกตีกรอบไว้เรียบร้อยแล้ว 
เราพบจิตแพทย์จนแทบไม่ได้ไปเรียน แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากๆแล้วนะคะ แต่ก็ยังมีคำถามอยู่ในใจเสมอว่าผิดไหมที่เราไม่กล้าที่จะมีความสุข