อาตมาภาพเริ่มจากอนุโมทนาสาธุการ
มาจากสมัยพระศาสนาของพระพุทธเจ้า
กกุสันโธ
ผู้ข้าฯเป็นยาจกขอทานเป็นคนทุกข์ยากจนเข็ญใจ
แต่ก็ชอบไปวัดของพระพุทธเจ้าวันเว้นวัน
ไปอนุโมทนาสาธุการในการบวชของพระสงฆ์สามเณร
ในการทำบุญให้ทานของเศรษฐีของคนรวย...
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความมั่งมีต่อมา...
แต่น่าอนาถใจแท้...
ผู้ข้าก่อนจะเป็นขอทานนั้นกลับเคยเป็นผู้มั่งคั่ง...
ผู้ข้าฯไม่ให้ทาน.. ได้เป็นเศรษฐีร่ำรวยแล้วขี้เหนียว
ไม่แบ่งปันไม่ยินดีพอใจการแบ่งปันมีแต่รายการเก็บ
รวยก็รวยสุดขีด...คนรวยใจดำนั่นคือภพชาติสุดท้าย
ทุกข์ยากก็สุดขีด...เริ่มอนุโมทนานั่นคือภพเริ่มจะมี...
เมื่อครั้งยุคสมัยศาสนาของพระพุทธเจ้า
กกุสันโธผู้ข้าฯกับเมียเกิดเป็นคนทุกข์
ทุกข์ขอทานเขามากินตื่นเช้าเมียไปทางหนึ่งผัว
ไปทางหนึ่ง
นัดหมายกันว่าตอนค่ำให้ไปพบกันอยู่ศาลาท่าน้ำ
หรือไม่ก็ที่ใดที่หนึ่ง
ขอข้าวขออาหารขอผ้านุ่งผ้าห่มได้บ้างไม่ได้บ้าง
ได้กินอิ่มเป็นบางวันบางวันก็อดก็หิวไปตามเรื่อง
ชีวิตนั้นดีที่ไม่มีลูกทุกข์ไม่มีที่อยู่ไม่ได้กินตัวดำตัวผอม
ได้ผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็เก็บมา
ขอด้ายขอเข็มเขามาเย็บติดบางทีก็ได้เอาไม้กลัดเอา
ชีวิตที่ทุกข์ก็ทุกข์
วันงานนักขัตฤกษ์เมียอยากได้เครื่องแต่งกาย
ก็รวบรวมเงินที่ขอทานมาได้พอได้ซื้อแป้งทาหน้าทาตัว
เสื้อผ้าที่สะอาดก็เก็บไว้ห่อไว้รักษาติดตัวไว้
เพื่อเอาไว้นุ่งห่มวันงานรื่นเริงประจำปี
ความทุกข์มีถึงขนาดนั้น
ความสนุกสนานใจนี้มันก็ชอบ…รับจ้างเขาแบกของขึ้นจ
ากเรือรับจ้างชำระที่สกปรกก็เอา
งานดีกว่านี้เขาก็ไม่จ้างเพราะเขารังเกียจว่าตัวเรา
วรรณะต่ำเป็นทุคตะ
แต่ก็ชอบไปวัดของพระพุทธเจ้าวันเว้นวันไป
#ไปอนุโมทนาสาธุการ
#ในการบวชของพระสงฆ์สามเณร
#ในการทำบุญให้ทานของเศรษฐีของคนรวย
#เราก็ได้แต่บอกเมียว่าให้อนุโมทนาสาธุการยินดีกับเ
ขาจะเอาอะไรให้ทานก็ไม่ได้
#จะเข้าไปปฏิบัติพระสงฆ์ก็เกรงกลัวเพิ่นจะไล่ออก_แต่
พระสงฆ์ผู้คนก็ไม่ไล่
#ไปอนุโมทนาสาธุการ
แล้วก็ออกไปหาขอทานไปด้วยกันก็มีแยกกันไปก็มี
เป็นบุพกรรมของตนแท้ๆหล่ะ
เกิดได้ชีวิตเป็นทุคตะขอทานแต่นั่นกามก็ยังชอบใจอยู่
นอนกับเมียอยู่ห่วงเมียกว่าอย่างอื่น
เพราะเมียรูปงามสมส่วนแต่ผิวดำเท่านั้น…
พอมาถึงชีวิตนี้
คนที่เคยเป็นเมียคนนั้นไปพบปะอยู่เมืองเชียงใหม่
เขาได้เกิดเป็นเศรษฐีระดับสองของเมืองเชียงใหม่
พอเห็นกันก็ดึงดูดกันทันทีชอบอกพอใจกัน
เขาก็มาบำรุงให้ข้าวให้น้ำให้ผ้า
ให้การดูแลเราทุกอย่างมาปวารณาตัวชอบมาพูดมาคุย
มาทำบุญให้ทานมาจำศีลอยู่ด้วยอยู่วัดเจดีย์หลวง
เมืองเชียงใหม่
พอเราออกไปอยู่อำเภอขานอกออกไปก็ไปทำบุญ
ไปดูแลหลายอันหลายอย่าง
ผู้ข้าฯก็ถามว่า…
#ระลึกได้อยู่ไหม..!? พากันเกิดเมืองพาราณสี
เป็นคนทุคตะขอทานกินนะชีวิตนั้น.. ”
#บ่ได้เจ้า_บาปกรรมอะหยังได้ไปเกิดเป็นขอทาน..!!
“ ไม่ให้ทานได้ร่ำรวยแล้วขี้เหนียวไม่แบ่งปัน
ไม่ยินดีพอใจการแบ่งปันมีแต่รายการเก็บ”
หลายชีวิตอยู่ที่เป็นขอทานเป็นคนทุคตะ
อยู่อำเภอแม่สอดก็ชีวิตหนึ่งอยู่เมืองลพบุรีก็ชีวิตหนึ่ง
อยู่บังคลาเทศก็ชีวิตหนึ่ง
หลายชีวิตเกิดตายนับไม่ได้รวยก็รวยสุดขีด
ทุกข์ยากก็สุดขีดเกิดตายในโลก
กว่าจะหลุดกว่าจะพ้นได้สัปปะลี้เกิดตาย…”
#โอวาทธรรมคำสอนของหลวงปู่จาม_มหาปุญโญ
#ที่มาของบทความ_คัดลอกมาจากธรรมะประวัติองค์ห
ลวงปู่จาม_มหาปุญโญ_ผู้มากมีบุญ
วัดป่าวิเวกวัฒนาราม(วัดหนองน่อง) คำชะอี
จังหวัดมุกดาหาร
อย่าดูถูกคำ อนุโมทนาสาธุ
มาจากสมัยพระศาสนาของพระพุทธเจ้า
กกุสันโธ
ผู้ข้าฯเป็นยาจกขอทานเป็นคนทุกข์ยากจนเข็ญใจ
แต่ก็ชอบไปวัดของพระพุทธเจ้าวันเว้นวัน
ไปอนุโมทนาสาธุการในการบวชของพระสงฆ์สามเณร
ในการทำบุญให้ทานของเศรษฐีของคนรวย...
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความมั่งมีต่อมา...
แต่น่าอนาถใจแท้...
ผู้ข้าก่อนจะเป็นขอทานนั้นกลับเคยเป็นผู้มั่งคั่ง...
ผู้ข้าฯไม่ให้ทาน.. ได้เป็นเศรษฐีร่ำรวยแล้วขี้เหนียว
ไม่แบ่งปันไม่ยินดีพอใจการแบ่งปันมีแต่รายการเก็บ
รวยก็รวยสุดขีด...คนรวยใจดำนั่นคือภพชาติสุดท้าย
ทุกข์ยากก็สุดขีด...เริ่มอนุโมทนานั่นคือภพเริ่มจะมี...
เมื่อครั้งยุคสมัยศาสนาของพระพุทธเจ้า
กกุสันโธผู้ข้าฯกับเมียเกิดเป็นคนทุกข์
ทุกข์ขอทานเขามากินตื่นเช้าเมียไปทางหนึ่งผัว
ไปทางหนึ่ง
นัดหมายกันว่าตอนค่ำให้ไปพบกันอยู่ศาลาท่าน้ำ
หรือไม่ก็ที่ใดที่หนึ่ง
ขอข้าวขออาหารขอผ้านุ่งผ้าห่มได้บ้างไม่ได้บ้าง
ได้กินอิ่มเป็นบางวันบางวันก็อดก็หิวไปตามเรื่อง
ชีวิตนั้นดีที่ไม่มีลูกทุกข์ไม่มีที่อยู่ไม่ได้กินตัวดำตัวผอม
ได้ผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็เก็บมา
ขอด้ายขอเข็มเขามาเย็บติดบางทีก็ได้เอาไม้กลัดเอา
ชีวิตที่ทุกข์ก็ทุกข์
วันงานนักขัตฤกษ์เมียอยากได้เครื่องแต่งกาย
ก็รวบรวมเงินที่ขอทานมาได้พอได้ซื้อแป้งทาหน้าทาตัว
เสื้อผ้าที่สะอาดก็เก็บไว้ห่อไว้รักษาติดตัวไว้
เพื่อเอาไว้นุ่งห่มวันงานรื่นเริงประจำปี
ความทุกข์มีถึงขนาดนั้น
ความสนุกสนานใจนี้มันก็ชอบ…รับจ้างเขาแบกของขึ้นจ
ากเรือรับจ้างชำระที่สกปรกก็เอา
งานดีกว่านี้เขาก็ไม่จ้างเพราะเขารังเกียจว่าตัวเรา
วรรณะต่ำเป็นทุคตะ
แต่ก็ชอบไปวัดของพระพุทธเจ้าวันเว้นวันไป
#ไปอนุโมทนาสาธุการ
#ในการบวชของพระสงฆ์สามเณร
#ในการทำบุญให้ทานของเศรษฐีของคนรวย
#เราก็ได้แต่บอกเมียว่าให้อนุโมทนาสาธุการยินดีกับเ
ขาจะเอาอะไรให้ทานก็ไม่ได้
#จะเข้าไปปฏิบัติพระสงฆ์ก็เกรงกลัวเพิ่นจะไล่ออก_แต่
พระสงฆ์ผู้คนก็ไม่ไล่
#ไปอนุโมทนาสาธุการ
แล้วก็ออกไปหาขอทานไปด้วยกันก็มีแยกกันไปก็มี
เป็นบุพกรรมของตนแท้ๆหล่ะ
เกิดได้ชีวิตเป็นทุคตะขอทานแต่นั่นกามก็ยังชอบใจอยู่
นอนกับเมียอยู่ห่วงเมียกว่าอย่างอื่น
เพราะเมียรูปงามสมส่วนแต่ผิวดำเท่านั้น…
พอมาถึงชีวิตนี้
คนที่เคยเป็นเมียคนนั้นไปพบปะอยู่เมืองเชียงใหม่
เขาได้เกิดเป็นเศรษฐีระดับสองของเมืองเชียงใหม่
พอเห็นกันก็ดึงดูดกันทันทีชอบอกพอใจกัน
เขาก็มาบำรุงให้ข้าวให้น้ำให้ผ้า
ให้การดูแลเราทุกอย่างมาปวารณาตัวชอบมาพูดมาคุย
มาทำบุญให้ทานมาจำศีลอยู่ด้วยอยู่วัดเจดีย์หลวง
เมืองเชียงใหม่
พอเราออกไปอยู่อำเภอขานอกออกไปก็ไปทำบุญ
ไปดูแลหลายอันหลายอย่าง
ผู้ข้าฯก็ถามว่า…
#ระลึกได้อยู่ไหม..!? พากันเกิดเมืองพาราณสี
เป็นคนทุคตะขอทานกินนะชีวิตนั้น.. ”
#บ่ได้เจ้า_บาปกรรมอะหยังได้ไปเกิดเป็นขอทาน..!!
“ ไม่ให้ทานได้ร่ำรวยแล้วขี้เหนียวไม่แบ่งปัน
ไม่ยินดีพอใจการแบ่งปันมีแต่รายการเก็บ”
หลายชีวิตอยู่ที่เป็นขอทานเป็นคนทุคตะ
อยู่อำเภอแม่สอดก็ชีวิตหนึ่งอยู่เมืองลพบุรีก็ชีวิตหนึ่ง
อยู่บังคลาเทศก็ชีวิตหนึ่ง
หลายชีวิตเกิดตายนับไม่ได้รวยก็รวยสุดขีด
ทุกข์ยากก็สุดขีดเกิดตายในโลก
กว่าจะหลุดกว่าจะพ้นได้สัปปะลี้เกิดตาย…”
#โอวาทธรรมคำสอนของหลวงปู่จาม_มหาปุญโญ
#ที่มาของบทความ_คัดลอกมาจากธรรมะประวัติองค์ห
ลวงปู่จาม_มหาปุญโญ_ผู้มากมีบุญ
วัดป่าวิเวกวัฒนาราม(วัดหนองน่อง) คำชะอี
จังหวัดมุกดาหาร