ผมอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เกิด คือเกิดที่ปทุมแต่ไปโตที่ตจว. แล้วตั้งแต่เรียนคือพ่อแม่ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย การเป็นอยู่เป็นยังไงบ้าง การเรียนเป็นยังไงบ้าง ไม่เคยถามเลย ทั้งที่ผมตั้งใจเรียนมาตลอดพยายามทำเกรดให้ดีมาตลอด(เรียนม.6แล้วไปต่อปวส.) (ม.6 3.41) (ปวส.3.81) เงินก็ส่งมาให้ใช้นะเดือนละ1000-2000บาท แล้วพอเรียนจบพ่อแม่ก็บอกให้ผมมาอยู่บ้านที่ปทุม(บ้านซื้อ) คือหางานแล้วระหว่างรองานก็อยู่บ้านด้วยกัน  แล้วพออยู่ไปวันสองวันก็เริ่มด่าเริ่มว่า บอกว่าใช้แต่ไฟใช้แต่พัดลม คือปกติผมก็แทบไม่ได้ใช้อยู่แล้วเว้นแค่ตอนกลางคืนที่ต้องเปิดพัดลม กลางวันผมก็ไปนอนเล่นหน้าระเบียงรับลม ช่วงหางานก็มีแต่ด่ามีแต่ว่าไม่เคยซัพพอร์ตเลย แอบอิจฉาครอบครัวคนอื่นเหมือนกันนะ คือครอบครัวผมมีกัน4คน พ่อแม่น้องสาว แล้วก็ผม น้องสาวเกิดที่ปทุมแล้วก็โตที่ปทุมเลย สงสัยผมจะกลายเป็นส่วนเกินแล้วมั้ง อยากถามว่าเราควรจะอยู่นี่ต่อหรือไปหางานอยู่ตจว.ดีครับ ส่วนตัวผมทนไม่ไหวกับครอบครัวแบบนี้แล้ว วันนั้นไปสัมภาษณ์งานแล้วมันเลทเวลามาถึง4โมงเย็น ผมพยายามเรียกแกรปแล้วแต่ไม่มีใครรับงานเลย สุดท้ายผมโทรหาพ่อบอกพ่อให้มารับ แต่แกไม่มารับแถมด่าด้วยบอกนั่งแท็กซี่กลับทั้งที่เงินผมแทบไม่เหลือแล้ว คือคุณเป็นความหวังสุดท้ายอะ เราขอความช่วยเหลือจากพ่อตัวเองไม่ได้เลยหรอ
∆ผมมาระบายเฉยๆนะครับ
∆ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันครับ🙏