เราเก็บเงินอยู่เราก็เด็กมัธยมแหละอยากเก็บไว้บ้างซึ่งคนที่บ้านก็ชอบบอกให้เก็บ แต่พอเราเก็บเขาก็มาแอบเอาไป แถมยังมีการพูดว่าไม่มีเลยมาเอาไปใช้ก่อนซึ่งเราเก็บไว้ในห้องอะ เดินเข้ามาเอาแบบนี้ก็ได้หรอเราแค่ไม่อยู่ห้องเอง ห้องเราเขาก็ไม่ทำที่ล็อกให้อะ แล้วที่เราเกลียดที่สุดคือเขาพูดว่า ถ้าเงินหายคือเค้าเอาไป คือมันได้อ่อ เขาชอบบอกให้เก็บเงินแต่พอเก็บก็ทำงี้ เราอุสาเก็บเงินอะไม่เอาไปใช้สักบาทเก็บเพื่ออนาคต เงินที่ได้ค่าขนมเราต้องเอาไปทำงานกลุ่มเราก็ไม่เคยขอเพิ่ม มีครั้งนึงเขารู้แต่เค้าไม่ห้าม พี่ชายแคะกระปุกเราไปซื้อบุหรี่ถ้าวันนั้นพี่ชายเราไม่พลาดแคะแล้วมีดบาดจนเลือดเลอะพื้นเราคงไม่รู้หรอก เค้าเคยขอยืมเงินเราไปซื้อบุหรี่ให้พี่ด้วยซ้ำ พี่ชายเอาของกินที่เป็นเงินเราซื้อมากินเองเขาก็ไม่ห้ามเขาพูดแค่ว่าไปซื้อใหม่เอา เงินก็ไม่คืน พี่ชายก็พูดว่ากูกินของแล้วๆๆๆมันพูดกวนๆแบบนี้มันอายุมากกว่าเรา5ปีงานไม่ทำขอเงินย่าไปวันๆ แล้วไหนจะแม่ไม่แท้อีก(แม่คนนี้คือแฟนคนแรกที่พ่อมีลูกด้วยซึ่งก็คือพี่ชาย แล้วก็เลิกกันคนต่อมาคือแม่เราก็มีเราแล้วก็เลิกกันตั้งแต่เราไม่ถึงขวบ ปัจจุบันพ่อมีครอบครัวใหม่ ตอนเด็กเราอยู่กับยายแต่ย่าไปเอาเรามาจากยาย) แม่ไม่แท้ชอบขอยืมเงินเรา ล่าสุดเขาขอยืมทั้งหมดที่เรามีเพื่อไปเล่นพนันตอนแรกเราจะเลี้ยงข้าวก็ไม่เอา ไหนจะเขาชอบขอเงินเราไปซื้อบุหรี่ ซื้อน้ำ แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยืม ครั้งที่แล้วเขายังคืนไม่หมดเลย เขาขอยืมแล้วเขามาดูเลย ซึ่งเขาจะเอาให้ได้ ขอบอกก่อนนะว่าเขาไม่เคยให้เงินค่าขนมเราเลย ย่าก็ไม่เคยฟังมีอะไรก็ตีเขาเคยตีจนไม้หักขาเราช้ำเป็นเดือน แล้วครอบครัวเราก็เป็นงี้เราจะเอาอะไรมาเก็บเงินได้อะ ครอบครัวเรายิ่งกว่านี้เยอะมาก เราก็เจอมาเยอะมาก โคตรรู้สึกแย่อยากจะออกไปจากที่นี้สักที เราอยากทำงานคนที่บ้านก็ไม่ให้ทำ ตอนนี้เราเป็นติ่งอยู่ ถ้าเราไม่มีศิลปินเป็นกำลังใจในชีวิตเราก็คงทำร้ายตัวเองไปแล้ว เราเคยซึมเศร้าระยะนึงก่อนจะมาติ่งแล้ว้ราก็เลิกติ่งไปช่วงนึงเพื่อใช้ชีวิตเรียลแต่ก็กลับมาซึมเศร้าจนต้องกลับมาติ่ง เราเป็นจริงๆจนดูไม่ออกเลยว่าถ้าในอนาคตเราเลิกติ่งไปจะเป็นยังไง
เราเคยพยายามจะทำร้ายตัวเองตอนเป็นซึมเศร้าเพราะเจอเยอะมากจริงๆ ตอนนี้ถ้าเราไม่มีศิลปินเป็นกำลังใจในชีวิตเราไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตมาตั้งกระตั้งคำถามนี้ไหมด้วยซ้ำ ชีวิตในตอนนี้เดินด้วยศิลปินมากๆกำลังใจในชีวิตไม่ใช่ครอบครัวแล้วจริงๆ บางทีเราไม่ออกจากห้อง2วันเขายังไม่รู้เลย ข้าวก็หากินเอง ถ้าขึ้นมหาลัยแล้วจริงๆเราจะออกจากครอบครัวไปอยู่กรุงเทพหาเงินดูแลตัวเองเองจะไม่ขอเขาถ้าเราทำแบบนี้มันเนรคุณไหมคะ ทุกวันนี้กดดันมากทั้งการใช้ชีวิตต้องอยู่ในกรอบเรื่องเรียนก็กดดันให้เราได้เกรด4ซึ่งเราก็ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น เราเคยคุยกับเขาเรื่องมหาลัยเราก็พูดแต่ชื่อมหาลัยในกรุงเทพเขาก็บอกให้ต่อใกล้บ้าน ขนาดใหาลัยเขายังไม่ปล่อยเราเลย เราโดนทั้งแม่ไม่แท้หลอกใช้ด้วย ถ้าเราอยากจะออกไปจากครอบครัวนี้นี่ผิดไหมคะ