สวัสดีค่ะเราอายุใกล้เลข3  เป็นลูกคนเดียว 
เรามานั่งคิดว่าเฮ้ยนี่เราเป็นคนที่ไม่มีใครเลยจริงๆเหรอเนี่ย
เพื่อนสนิทไม่มีค่ะ ไม่กล้าเรียกใครว่าใครคือเพื่อนสนิทเราเพราะไม่รู้ว่าเขามองเราเป็นBest Friend หรือเปล่า
เพื่อนประถม มัธยม มหาลัย ก็แค่เพื่อนเฉยๆเรียนจบก็ห่างหายกันไปใช้ชีวิตไม่ได้ติดต่อกันอีก ดันมีความทรงจำไม่ดีกับเพื่อนวัยมัธยม กลายเป็นเลิกคบถาวร
รวมๆแล้วก็ประมาณ10กว่าปีพอดีค่ะ
เวลามีเรื่องเครียดอยากระบาย ไม่มีใครที่เราสามารถเล่าทุกอย่างให้ฟังได้อย่างสบายใจเลย T^T
มีเรื่องที่เจอในชีวิตแล้วอยากจะแชร์ให้ใครสักคนฟังแต่พอจะทักหาใครบางคน อ้าวว ไม่มีใครเลยนิหว่า
ไม่เคยมีแก๊งค์เพื่อนที่นัดเจอกัน นัดเที่ยว กินข้าวอะไรทำนองนี้เลย เวลาไถเฟสแล้วเห็นคนอื่นเขานัดReunionกันก็นึกอิจในใจลึกๆเพราะเราไม่เคยมีโมเม้นแบบนั้นค่ะ 
ทั้งชีวิตเราที่ผ่านมาเจอทั้งเพื่อนที่หักหลัง เพื่อนที่ไม่จริงใจ เพื่อนที่ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง สารพัดจะเจอค่ะ มันจึงทำให้เรามีกำแพงในการคบเพื่อนระวังและเซฟความรู้สึกตัวเองมากขึ้นตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา นึกถึงประโยคนี้เลยค่ะ "อันเพื่อนดีมีหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่าร้อยเพื่อนคิดริษยา "

ความชอบความสนใจของเรากับเพื่อนสมัยเรียนก็ไม่มีอะไรที่ตรงกันค่ะ พวกนางเป็นติ่งเกาหลี ส่วนเราชอบฟังเพลงไทย ดูละครไทย ดูคอนนักร้องไทย 

ส่วนนึงมันคงเป็นที่บุคลิกเราที่เป็นคนเงียบๆคุยไม่เก่งไม่เข้าหาใครก่อนด้วยแหละ