สวัสดีเราอายุ25ปี เราชื่อส้มนะ
มาเข้าเรื่องเลยแล้วกันนนน เราว่าเรื่องที่เราจะเล่านี้น่าจะเป็นที่เกิดขึ้นมานานแล้ว หลายคนเป็นแบบเรา อ้างจะยาวมากนะบอกก่อนเลย
ตอนเด็กเราเป็นมีปัญหาทางบ้านพ่อเราเสียแม่หาเราไปอยู่บ้านพ่อ บ้านพ่อเป็นคนจีนเราเป็นลูกสาวคนแรกแต่น้องคนที่สามของบ้านเรามีพี่ชาย2คนน้องสาว1คนคนจีนเขาจะรักลูกชายมากกว่าลูกสาวตอนเด็กเราทำอะไรโดยด่าเป็นประจำ พ่อเราเสียตอนเราได้1ปี เราอยู่แบบนี้มาจนถึงอายู6ขวบเราไม่รู้ว่าที่ทำอยู่มันคืออะไรลืมบอกเรากับพี่ห่างกัน13ปี บอกเลยนะว่าเราอย่างให้พี่รักดารักทำเลยทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง และนี้เหตุผลของเรา และใช่ค่ะเราเป็นโรคซึมเศร้าเพราะโดยพี่ชายแท้ๆกับดาทำเรื่องอย่างเรา เราบอกแม่แม่ไม่เชื่อด่าเราว่าเราหาว่าเราเป็นคนทำให้พี่เอง เราอายูแค่6ขวบเราไปรู้อะไรให้เปล่าค่ะ เราไม่ความจำเรื่องตอนนั้นได้มากจำได้แค่รางๆ หมอบอกเราว้าเราเสียใจมากไปจนสมองเราสั่งลืมเรื่องไปบางส่วน พอเราอายุได้14-15ปีเรามีแฟนคนหนึ่งเหมือนกรรมนะ เราโดยแฟนทำร้าย ตบหน้า ขังเรา และนั้นทำให้เราจำเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชิวิยได้ พอจำได้เราก็เก็บตัวไม่มีส้มคม ไม่มีเพื่อน กล้วทุกคนที่เข้าใกล้เรา จากเด็กที่คุยเก่งทำกิจกรรมโรงเรียน ร้อง ชอบเต้น ยิ้มเก่ง ตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าความสูขมันเป็นแบบไหนเราไม่รู้เลยว่าที่เรายิ้มเรามีความสูขเปล่าเราหัวเราะเราคิดอะไรอยู่ เราอยู่แค่ว่าเราเหมื่อยเบื่อเหงาเหมือเราอยู่คนเดียว โลกของเรามันดำมืนำไม่มีทางออก เราไม่อยากจำนะแต่มันอยู่ในหัวเราเหมือนมันพึ้งเกิดขึ้นเราฆ่าตัวตายมา3รอบแล้วแต่ไม่สำเร็จ เราเลยไปหาหมอเหมือนจะดีนะแต่เปล่าเลยเรานอนหลับได้จากที่นอนไม่ได้มานานแต่มันยังอยู่ในหัว เห็นภาพตอนน้ันอยู่ เรากินยามา3ปีเราไม่อย่างกินแล้วเราเหมื่อยไม่มีใครอยู่เลยว่าเราต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวันเราบอกตัวเองว่าเดียวก่อนหายแล้ว ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางหายหรอเพราะมันเป็นสมองไม่มีใครทำให้มันหายได้ (เราอย่างกับตัวเองว่าเราเก่งมากเลยนะเราอยู่กับมันมา10ปีแล้วตัวเราเก่งมากเลยจริงๆนะ) (ขอโทษนะใครที่อ่านแล้วไม่สบายใจขอโทษด้วยนะค่ะ)
เราป่วย......ได้ไง
มาเข้าเรื่องเลยแล้วกันนนน เราว่าเรื่องที่เราจะเล่านี้น่าจะเป็นที่เกิดขึ้นมานานแล้ว หลายคนเป็นแบบเรา อ้างจะยาวมากนะบอกก่อนเลย
ตอนเด็กเราเป็นมีปัญหาทางบ้านพ่อเราเสียแม่หาเราไปอยู่บ้านพ่อ บ้านพ่อเป็นคนจีนเราเป็นลูกสาวคนแรกแต่น้องคนที่สามของบ้านเรามีพี่ชาย2คนน้องสาว1คนคนจีนเขาจะรักลูกชายมากกว่าลูกสาวตอนเด็กเราทำอะไรโดยด่าเป็นประจำ พ่อเราเสียตอนเราได้1ปี เราอยู่แบบนี้มาจนถึงอายู6ขวบเราไม่รู้ว่าที่ทำอยู่มันคืออะไรลืมบอกเรากับพี่ห่างกัน13ปี บอกเลยนะว่าเราอย่างให้พี่รักดารักทำเลยทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง และนี้เหตุผลของเรา และใช่ค่ะเราเป็นโรคซึมเศร้าเพราะโดยพี่ชายแท้ๆกับดาทำเรื่องอย่างเรา เราบอกแม่แม่ไม่เชื่อด่าเราว่าเราหาว่าเราเป็นคนทำให้พี่เอง เราอายูแค่6ขวบเราไปรู้อะไรให้เปล่าค่ะ เราไม่ความจำเรื่องตอนนั้นได้มากจำได้แค่รางๆ หมอบอกเราว้าเราเสียใจมากไปจนสมองเราสั่งลืมเรื่องไปบางส่วน พอเราอายุได้14-15ปีเรามีแฟนคนหนึ่งเหมือนกรรมนะ เราโดยแฟนทำร้าย ตบหน้า ขังเรา และนั้นทำให้เราจำเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชิวิยได้ พอจำได้เราก็เก็บตัวไม่มีส้มคม ไม่มีเพื่อน กล้วทุกคนที่เข้าใกล้เรา จากเด็กที่คุยเก่งทำกิจกรรมโรงเรียน ร้อง ชอบเต้น ยิ้มเก่ง ตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าความสูขมันเป็นแบบไหนเราไม่รู้เลยว่าที่เรายิ้มเรามีความสูขเปล่าเราหัวเราะเราคิดอะไรอยู่ เราอยู่แค่ว่าเราเหมื่อยเบื่อเหงาเหมือเราอยู่คนเดียว โลกของเรามันดำมืนำไม่มีทางออก เราไม่อยากจำนะแต่มันอยู่ในหัวเราเหมือนมันพึ้งเกิดขึ้นเราฆ่าตัวตายมา3รอบแล้วแต่ไม่สำเร็จ เราเลยไปหาหมอเหมือนจะดีนะแต่เปล่าเลยเรานอนหลับได้จากที่นอนไม่ได้มานานแต่มันยังอยู่ในหัว เห็นภาพตอนน้ันอยู่ เรากินยามา3ปีเราไม่อย่างกินแล้วเราเหมื่อยไม่มีใครอยู่เลยว่าเราต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวันเราบอกตัวเองว่าเดียวก่อนหายแล้ว ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางหายหรอเพราะมันเป็นสมองไม่มีใครทำให้มันหายได้ (เราอย่างกับตัวเองว่าเราเก่งมากเลยนะเราอยู่กับมันมา10ปีแล้วตัวเราเก่งมากเลยจริงๆนะ) (ขอโทษนะใครที่อ่านแล้วไม่สบายใจขอโทษด้วยนะค่ะ)