สวัดดีครับ นี้คือปันหาของผมมากๆในตอนนี้จริงๆ ผมอายุ 20กลางๆ กำลังอยู่กับภรรยาที่คบกันมา 10 ปี ลูก2 คนแล้ว คนโต 7ขวบ คนเล็ก1ปี 1เดือน เรารักกันดีครับ ผมรักภรรยาและลูกๆมากๆเลยครับ รักแบบเขาคือครอบครัวของผมจริงๆครับ แต่ผมค่อนข้างจะเป็นคนยอมแฟนครับแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตั้งแต่คบกันใหม่ๆตั้งแต่ไม่มีลูก คนอื่นก็บอกว่าผมยอมแฟนมากไป แฟนพูดอะไรผมก็ต้องทำตามแฟน เพราะรักมากๆ แฟนด่าว่สดุก็รับฟัง ไม่เคยโมโห ด่าใส่กัน หรือทำร้ายร่างกายกัน ผมเป็นคนยอมตามง้อ ตามแก้ความสัมพันธ์ ที่มันตึงๆ ให้มันโอเค จนตอนนี้ลูกสองแล้วครับ ผมมานั่งมองตัวเองตอนนี่ คบกันมา10ปีลูกสองแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกมองตัวเองมากๆเลยครับ ว่าควรจะต้องแคร์ตัวเองบ้างไหม ถ้าผมต้องอยู่กับเขาแบบนี้ไปอีก 20-50ปี แล้วผมจะต้องคอยวิ่งตามแฟนตามง้อกันจนแก่ แบบนี่ ผมจะทนได้จริงๆหรอ?
คือแฟนผมเขาเป็นคนดุ ทุกคนจะต้องฟังเขา เขาจะเป็นคนเอาแต่ใจครับ พ่อหรือแม่เขา ก็ยังโดนเขาดุใสบางเขาอารมร้าย ไม่ต้องมองถึงผมเลยครับ ผมโดนขย้ำ และ แต่แฟนผมขอดีคือเขาอารมดี เขาก็ดีครับ น่ารัก เราดูไปกันได้ แต่บ้างครั้งผมอยากเป็นตัวเอง บ้าง เพราะก็ยอมมาแล้วทุกครั้ง บ้างครั้งอยากนั่งเล่นเกมบ้าง อยากนอนเชยๆในวันหยุด แต่สำหรับเขาคือต้อง ไปเที่ยวในวันหยุด ต้องมีของให้กันทุกเทศการ ต้องทำให้มันพิเศษ ด้วยกัน แต่บางครั้งบางเรื่องผมอาจจะละเลย บ้างนอนตื่นสายไม่เอาไหน แต่ก็ไม่เคยเสียการเสียงาน แต่บางครั้งผมอยากชิวกับชีวิตของผมบ้าง (ผมเห็นแก่ตัวไปไหมครับ
) จนเรื่องล่าสุดจนทำให้ผมต้องมาเขียน คือวันหยุดที่ผ่านมาเป็นวันหยุด1 วัน แต่ผมทำธุรกิจเปิดร้าน ผมนอนตื่น11โมง ก็จะออกไปร้าน เที้ยง แต่เขากลับมองว่าในเวลาตอนเช้า ทำไมถึงไม่ออกไปหาเที่ยว กันก่อนช่วงเช้า แต่ส่วนตัวผมมองว่าผมยังต้องไปทำงานเลยเหนื่อยๆขี้เกี้ยจจริงๆ เลยทำให้เรื่องมันวุนวายเลย แฟนผมโกรธเป็นไง ด่าบ้าง งอนบ้างคือไม่อยากมีผมในชีวิต ผมมันคนไม่มีอะไรคิดอะไรไม่ได้ เขารู้สึกว่าผมไม่มีแพลชชั่นอะไรกับเขาเลย คือตลอด10ปีมานี้ มันมีหลายๆเรื่องมากๆ จริง ที่ผมรู้สึกว่ายอมเขาโดนด่าว่า โดนใส่พลังลบมากๆใส่ จนท้อแต่ก็สู้เพื่อลูกทั้งสอง อะไรที่ผมมองว่ามันเล็ก ผมก็ยอมทุกเรื่อง จนทำให้ผมรู้สึกว่าผมควรทนเรื่องแบบนี้ต่อไป หรือว่า ผมควรพอแล้วแยกจากกันดีครับ ผมควรเป็นตัวเองในแบบที่ผมเป็นดีไหม เพื่อ 20-30ปีข้างหน้าที่ต้องอยู่ด้วยกันกับลูหทั้งสอง (จริงๆถ้าผมไม่ตามง้อเขาเลยก็คงมีสิทธ์เลิกกัน) ผมรักลูกผมมากๆน่ะครับ แต่แฟนผมเขาบอกเขาไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ เขาเป็นแบบนี้ ส่วนตัวผม ผมทนสุดๆจนผมนั้งร้องไหรกับตัวเอง เพื่อลูกทั้งสอง จะได้มีครอบครัวที่ดี แต่ตอนนี้ผมเครียดมากๆครับ ผมรู้สึกว่า ผมผิดอะไร ประมาณนี่ ผมอยากให่เขาลดความตึงใส่กัน อยากให้เขาใจกันว่าสามีของเขาก็ไม่สามารถ เพียบพร้อมไปทุกอย่าง เหมือนกับหลายๆคน ที่เขาเคยเห็น ผมไม่ได้ติดเที่ยวหรือมีหญิงอื่นน่ะครับ ผมก็อยู่กับภรรยาตลอดเวลา ทุกเรื่องที่เล่าคือความจริง ผมเลยอยากถามเพื่อนๆครับ ว่าผมควรพอหรือทนต่อไป และมีวิธีจัดการกับมันยังไงครับ (วันนี่ก็ทะเลาะกันอีก เพราะผมไม่ไปส่งน้องชายเขาด้วยกัน เขาคงอยากชวนผมไปทำบุญด้วยกัน แต่เมื่อคื่นเขาบอกผมว่าไม่ต้องไป แต่เช้ามาทักมาบอกผมตอนออกไผแช้วว่า แทนทีจะคิดเองได้ )
แฟนผมขี้วีน หรือผม ใส่ใจกันน้อยเกินไป
คือแฟนผมเขาเป็นคนดุ ทุกคนจะต้องฟังเขา เขาจะเป็นคนเอาแต่ใจครับ พ่อหรือแม่เขา ก็ยังโดนเขาดุใสบางเขาอารมร้าย ไม่ต้องมองถึงผมเลยครับ ผมโดนขย้ำ และ แต่แฟนผมขอดีคือเขาอารมดี เขาก็ดีครับ น่ารัก เราดูไปกันได้ แต่บ้างครั้งผมอยากเป็นตัวเอง บ้าง เพราะก็ยอมมาแล้วทุกครั้ง บ้างครั้งอยากนั่งเล่นเกมบ้าง อยากนอนเชยๆในวันหยุด แต่สำหรับเขาคือต้อง ไปเที่ยวในวันหยุด ต้องมีของให้กันทุกเทศการ ต้องทำให้มันพิเศษ ด้วยกัน แต่บางครั้งบางเรื่องผมอาจจะละเลย บ้างนอนตื่นสายไม่เอาไหน แต่ก็ไม่เคยเสียการเสียงาน แต่บางครั้งผมอยากชิวกับชีวิตของผมบ้าง (ผมเห็นแก่ตัวไปไหมครับ
) จนเรื่องล่าสุดจนทำให้ผมต้องมาเขียน คือวันหยุดที่ผ่านมาเป็นวันหยุด1 วัน แต่ผมทำธุรกิจเปิดร้าน ผมนอนตื่น11โมง ก็จะออกไปร้าน เที้ยง แต่เขากลับมองว่าในเวลาตอนเช้า ทำไมถึงไม่ออกไปหาเที่ยว กันก่อนช่วงเช้า แต่ส่วนตัวผมมองว่าผมยังต้องไปทำงานเลยเหนื่อยๆขี้เกี้ยจจริงๆ เลยทำให้เรื่องมันวุนวายเลย แฟนผมโกรธเป็นไง ด่าบ้าง งอนบ้างคือไม่อยากมีผมในชีวิต ผมมันคนไม่มีอะไรคิดอะไรไม่ได้ เขารู้สึกว่าผมไม่มีแพลชชั่นอะไรกับเขาเลย คือตลอด10ปีมานี้ มันมีหลายๆเรื่องมากๆ จริง ที่ผมรู้สึกว่ายอมเขาโดนด่าว่า โดนใส่พลังลบมากๆใส่ จนท้อแต่ก็สู้เพื่อลูกทั้งสอง อะไรที่ผมมองว่ามันเล็ก ผมก็ยอมทุกเรื่อง จนทำให้ผมรู้สึกว่าผมควรทนเรื่องแบบนี้ต่อไป หรือว่า ผมควรพอแล้วแยกจากกันดีครับ ผมควรเป็นตัวเองในแบบที่ผมเป็นดีไหม เพื่อ 20-30ปีข้างหน้าที่ต้องอยู่ด้วยกันกับลูหทั้งสอง (จริงๆถ้าผมไม่ตามง้อเขาเลยก็คงมีสิทธ์เลิกกัน) ผมรักลูกผมมากๆน่ะครับ แต่แฟนผมเขาบอกเขาไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ เขาเป็นแบบนี้ ส่วนตัวผม ผมทนสุดๆจนผมนั้งร้องไหรกับตัวเอง เพื่อลูกทั้งสอง จะได้มีครอบครัวที่ดี แต่ตอนนี้ผมเครียดมากๆครับ ผมรู้สึกว่า ผมผิดอะไร ประมาณนี่ ผมอยากให่เขาลดความตึงใส่กัน อยากให้เขาใจกันว่าสามีของเขาก็ไม่สามารถ เพียบพร้อมไปทุกอย่าง เหมือนกับหลายๆคน ที่เขาเคยเห็น ผมไม่ได้ติดเที่ยวหรือมีหญิงอื่นน่ะครับ ผมก็อยู่กับภรรยาตลอดเวลา ทุกเรื่องที่เล่าคือความจริง ผมเลยอยากถามเพื่อนๆครับ ว่าผมควรพอหรือทนต่อไป และมีวิธีจัดการกับมันยังไงครับ (วันนี่ก็ทะเลาะกันอีก เพราะผมไม่ไปส่งน้องชายเขาด้วยกัน เขาคงอยากชวนผมไปทำบุญด้วยกัน แต่เมื่อคื่นเขาบอกผมว่าไม่ต้องไป แต่เช้ามาทักมาบอกผมตอนออกไผแช้วว่า แทนทีจะคิดเองได้ )