แม่เราเป็นคนเรียนน้อยเลยทำงานเป็นแม่บ้าน ส่งเราเรียนหนังสือ แม่บอกให้เราตั้งใจเรียนจะได้ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนแม่ เราก็เชื่อแม่นะ ตั้งใจเรียนจนจบมหาวิทยาลัย และสอบเข้ารับราชการได้ พอเรามีเงินมากพอก็ผ่อนบ้านให้แม่เลิกทำงานและมาอยู่บ้าน จนแม่อายุเกือบ 70 แม่เริ่มหลงๆลืมๆ เราเลยย้ายมาอยู่กับแม่ แม่ชอบการเมืองมาก ชอบจนแยกแยะไม่ออก คิดว่าที่เขาแสดงกันในสภาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด และแม่มักคิดว่าเราเป็นตัวแทนของรัฐบาล พยายามเรียกร้องเรื่องมากมายจากเรา ทั้งที่เราบอกว่าอะไรที่มันไกลตัวอย่าเก็บมาคิด เราจัดการอะไรไม่ได้ แต่แม่ก็บอกว่าที่พูดเพราะคิดว่าเราเป็นลูก ถึงได้พูดอะไรๆที่พูดกับใครไม่ได้ ตอนหลังมีติ๊กต๊อกเราก็เลยสอนให้แม่เล่น แกก็ติดจริงๆจังๆ ขยันหาที่ด่ารัฐบาลมาฟัง เปิดวนฟังซ้ำๆ เราก็ปล่อยแกไป ดีกว่าให้แกมานั่งด่ารัฐบาลให้เราฟัง แต่เรามาถึงที่สุดก็ที่เราติดโควิด แล้วเราก็กลัวติดแกมาก เราเลยขังตัวอยู่ในห้อง ทั้งไอ ทั้งอ้วก ทั้งท้องเสีย แต่แกคิดว่าเราไม่เป็นไร ไล่ให้ไปทำงาน บอกว่ากรรมกรเขาเป็นโควิดเขาไม่ได้หยุดงานกันนะ มันคืออะไร เหนื่อยมาก อยากปล่อยให้แกอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า