เวลาเปลี่ยน มุมมองความคิดก็เปลี่ยน หรือเราแก่เกินไป 
 
                    ช่วงหลังๆได้มีโอกาสมานั่งย้อนอ่านการตูนเก่าๆที่เก็บไว้ในชั้นหนังสือเรียกได้ว่าค่อยๆเคลียร์ ออกมาย้อนอ่านใหม่ทีละเรื่องๆ กันเลย เพราะตั้งใจไว้ว่าถ้าวนรอบนี้แล้วยังเจอบางเรื่องที่ไม่ได้สนใจจะหยิบขึ้นมาอ่านอีกทีก็ว่าจะโละออกไปให้ชั้นมันโล่งๆขึ้นเลยทำให้เจอมุมมองอีกแบบในวัย 40 กลางๆนั่นก็คือการตูนบางเรื่องที่ตอนเป็นเด็กวัยรุ่นหลงไหลได้ปลื้มแบบสุดขีด ยกให้เป็นสุดยอด เท่ห์ ตำนาน 



                     ยกตัวอย่างเช่น สิงห์นักปั่นเทรุ และ สิงห์ผจญเพลิง โดยSODA MASAHITO, 2 เรื่องนี้ถ้าถามคอการ์ตูนเรียกได้ว่าของแรร์สุดๆ ตำนานโดยแท้ทรู ได้หยิบกลับมานั่งอ่านอีกครั้งด้วยสายตาที่ต้องพึ่งแว่นช่วยแล้ว แม้ทั้ง2เรื่องจะยังสนุกและตื่นเต้นอยู่แต่สิ่งที่พบคือกลายเป็นว่าเราไม่เห็นด้วยกับการกระทำของตัวเอกในเรื่องเรียกได้ว่ามองว่าสิ่งที่ เทรุกับไดโกะทำหรือปฏิบัติในการ์ตูนผมกลับไม่เห็นด้วยเลย

                      การที่เทรุซึ่งชนะเลิศ ทรูโดโอกินาว่า เลิกเรียกตั้งแต่ ม.4 เทอม2 เพื่อออกไปขี่จักรยาน แม้จะมีทีมอาชีพมาชวนเข้าร่วมก็ไม่ได้ไปเข้าร่วมกับเค้า จะไปเมืองนอกโดยไม่ได้มีการเตรียมการอะไรเลย และ พฤติกรรมในช่วงครึ่งหลังของเล่ม 18 (เล่มจบ) เหมือนพฤติกรรมของคนสติไม่ดีซะมากกว่า มันสุดโต่งเกินไป ตอนเป็นเด็กนั่งอ่านแบบนี้นี่มันสุดยอดจริงๆ เทรุ อย่างเท่ห์แต่ตอนนี้มาอ่านแล้วรู้สึกไม่ไหวๆ

                          ของเทรุเรียกได้ว่าสนุกเข้มข้นไม่ติดขัดจนถึงตอนหลังๆนี่แหละแต่กับไดโกะสิงห์ผจญเพลิง ยิ่งแล้วใหญ่ อ่านไปจนเล่ม 2-3 นี่เริ่มแบบรับไม่ได้ การปฎิบัติงานเช่นนี้อาชีพแบบนี้ การรักษากฎระเบียบ และฟังคำสั่งถือเป็นสิ่งที่จำเป็นมากที่สุดเพราะไม่ใช่ชีวิตของเราคนเดียวมันยังเกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้ร่วมงานคนอื่นด้วย แต่ตัวเอกทำทุกอย่างตรงกันข้ามแหกกฎ เอาแต่ใจ แม้ผลลัพท์จะจบออกมาดีแต่อย่างว่านี่มันการ์ตูนจะเขียนไงก็ได้ แต่เป็นสิ่งต้องห้ามเด็ดขาดในชีวิตจริง เรียกได้ว่าอาจารย์เขียนเอามันส์ด้วยก็ได้ 

                  อาจจะดูเป็นมุมมองที่จริงจังเกินไปนิดแต่ก็อยากจะรู้ความรู้สึกของเด็กหนวดหลายๆคนเหมือนกันว่ามีสักแวบมั้ยตอนที่กลับมาอ่านฮีโร่ในวัยเด็กของตัวเองแล้วรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน?