สวีดัด สวัสดีคับ คือผมสงสัยว่าการที่เราติดตลกมากไปหรือเล่นมากไปมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคับ? คือ เราเข้าใจนะว่าอีกฝ่ายอายุเยอะกว่ามีวุธภาวะมากกว่าแต่เราแค่ไม่อยากให้เขาจริงจังมากไปและไม่อยากให้เขามองเราเป็นคนไม่ดีคือคนรอบข้างมองว่าเราแปลก ไม่ปกติ คนบ้า คนหยิ่ง ไร้มารยาท ใบ้ เบียว สตีไม่สมประกอบ คือเราแค่ไม่อยากถูกมองแบบนั้นเราอยากสนิทกับทุกๆคนอยากเข้าหาทุกๆคนอยากเป็นเพื่อนกับทุกๆคน เราต้องการแค่นั้นจริงๆคือตั้งแต่ป.1-4 เราไม่เคยมีเพื่อนสักคนเลยมีแต่คนหนีเราไม่มีใครต้องการเราสักคนแต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะเรารู้สึกว่าอยู่คนเดียวมันก็ดีเหมือนกันแต่ก็แอบเหงาและอิจฉาคนอื่นๆบ้างที่เขาได้สนุกกัน ได้เล่นด้วยกัน แต่เราก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรแต่ก็พยายามเข้าหาคนอื่นๆเรื่อยจนเริ่มเข้าป.4 เทอม 2 ก็มีเด็กใหม่คนนึง้ขาเดินเข้ามาทักเราเล่นกับเรา เรารู้สึกดีมากที่มีเขาเข้ามาในชีวิตเราแต่พวกเราก็อยู่ด้วยกันได้ไม่นานเพราะพอเริ่มขึ้นป.5 เขาก็จากเราไปก่อนด้วยอุบัติเหตุทางรถชนตอนนั้นเราทั้งเครียดทั้งเศร้าทำอะไรไม่ถูกมันรู้สึกว่าความสุขมันอยู่กับเราแค่แบบเดียวแล้วจากนั้นก็หายไปเลยพอเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ได้มีเพื่อนอีกเลยจนจบป.6 เราก็เริ่มขึ้นม.ต้นต่อและเราก็กลายเป็นเด็กหอต่อตอนนั้นเราตื่นเต้นมากๆกลัวว่าจะเป็นเหมือนตอนอยู่ประถมอีก เราพยายามปรึกษาเพื่อนออนไลน์ว่าควรทำไงดี จะเข้าหาคนอื่นๆยังไงดี? เขาก็ให้คำปรึกษามาอย่างเต็มที่และพอเข้ารร.ไปวันแรกเราก็ได้เจอกับคนๆนึงเขานิสัยดีมากๆตอนนั้นเราคิดว่าคนนี้และคือคนที่ดีที่สุดและเราจะพยายามรักษาเขาเอาไว้ไม่อยากให้เขาจากเราไปเหมือนครั้งแรกอีกหลังจากวันนั้นเราก็สนิทกับคนๆนั้นจริงๆเราได้เรียนรู้ทุกอย่างจากเขาได้สนิทกับทุกๆคนเพราะเขาและพอผ่านไปเทอม 2 ทักอย่างก็เปลี่ยนไปหมด เขาทำร้ายจิตใจเราทุกอย่าง ทำร้ายร่างกายเรา ด่าเราทุกอย่าง แต่พอเขาทำดีด้วยเรารู้สึกอยากให้อภัยและทำดีกับเขาไปเรื่อยๆและเขาก็ทำร้ายเราอยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆจนอีก2-3อาทิตย์ก็จะจบม.ต้นและปิดเทอมวันนั้นเป็นวันที่เขาทำร้ายเราหนักมากๆจนเรารับไม่ไหวแล้วสลบไปตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่พอรู้ตัวอีกทีก็หลับไป 1 ตัวเต็มๆและเพื่อนอีกคนก็เฝ้าเรามาตลอดทั้งวันเขาเล่าเรื่องให้เราฟังคร่าวๆและพอวันต่อมาเพื่อนคนนั้นถูกสั่งห้ามเข้าใกล้เราโดยเด็ดจนจบม.ต้นและแม่ก็ให้เราออกจากรร.นั้นทันทีและพอมาม. 2 เราก็มาอยู่รร.ใหม่ เราก็ตื่นเต้นเหมือนเคย เราปรึกษาเพื่อนรร.เก่าว่าทำไงดี? เขาบอกเราเฟลลี่มากๆยังไงทุกคนก็ต้องอยากเข้าหาเราอยากสนิทกับเรา เราสบายใจขึ้นเยอะและไปเรียนพอเริ่มเรียนวันแรกเราก็เอาแต่เงียบไม่ค่อยพูดค่อยจาอะไรเลยมีแน่พูดเฉพาะครูสั่งให้แนะนำตัวเท่านั้นเราไม่กล้ามากๆเรากลัวมากกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไปรึป่าวกลัวว่าจะถูกเกลียดเหมือนตอนประถมเราเลยนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดหรือเข้าหาคนอื่สมากนักทุกคนก็เริ่มสนิทกันมีแต่เราที่ยังเงียบอยู่ทุกคนเลยจับจองมาที่เรากันหมดเราเลยเริ่มรู้สึกกังวลมากๆเลยหยิบกระดาษหรือสมุดขึ้นมาวาดทุกๆอย่างที่คิดได้ในตอนนั้นจากนั้นก็มีคนลุกมาดูแล้วชมเราตอนนั้นเรารู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยๆแล้วจากนั้นก็เริ่มสนิทกับคนในห้องเรื่อยๆและก็มีเพื่อนนั้นแหละคับ เราในตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากรักษาความสุจนี้เอาไว้ไม่อยากให้มันหายไปเลยจริงๆไม่อยากให้ใครมาพลาดความสุขของเราไปเราเราจึงพยายามอยู่กับเพื่อนๆให้มากทำให้เขายิ้มมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับผมอยากให้เขาสบายใจที่มีผมเป็นเพื่อนของเขาไม่อยากใฟ้เขาจากไปไหนแน่เหมือนคนจะซื่อเกินไปมั้ง พวกเราคิดกับผมแค่คนใช้ในกลุ่มค่อยทำงานให้เขา ทำตามที่เขาสั่งทุกอย่าง เชื่อฟังคำสั่งเขาทุกอย่างเหมือนหมาตัวหนึ่งแต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรเราคิดแค่ว่าเรื่องแค่นี่เพื่อนกันทำให้กันได้อยู่แล้ว เราให้เขาลอกการบ้านทุกอย่าง เลี้ยงขนมเขา ให้เขายืมตังทุกครั้งและถ้าเขาจะคืนหรือไม่คืนก็แล้วแต่เขาเราไม่ว่าไม่ทวง เขาใช้ให้ทำนู้นทำนี้เราก็ทำทุกๆอย่าง ตอนนั้นเราไม่เข้าใจสักนิดว่าเพื่อนคืออะไรเราคิดแค่ว่าเพื่อนก็คือเพื่อน เวลาเขาทำเราเสียใจ ทำเราเจ็บ เขาแค่ขอโทษเราแค่นั้นจากนั้นเราก็ให้อภัยและก็กลับไปเป็นเหมือนคนใช้เหมือนเดิมทุกอย่างวนเวียนอยู่แบบนั้นตลอดจนจบม. 2 จากนั้นพ่อแม่เราก็ย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่เราจึงได้มาเรียนที่เชียงใหม่และเริ่มต้นม.3 ต่อตอนนั้นเราคิดแค่ว่าเพื่อนไม่ได้สำคัญอะไรเลยและถ้าไม่ต้องมีเลยยังจะดีกว่าเราก็เริ่มไปเรียนต่อแต่ครั้งนี้ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรแล้วเรียนก็เรียน เรียนเสร็จก็กลับ ทุกอย่างจบ จนมีเพื่อนคนนึงเขาเข้ามาตีสนิทกับเรา เราก็คุยกับเขาแบบปกติไม่ได้คิดจะเป็นเพื่อนสนิทอะไรขนาดนั้นจากนั้นเขาก็ค่อยถามนู้นถามนี้เรา เราก็ตอบตามปกติจนเริ่มรู้สึกว่าอืม กับคนนี้ก็คงจะไม่แย่อะไรขนาดนั้นหรอกถ้าได้สนิทด้วยก็คงดีจากนั้นเราก็เริ่มเข้าหาเขาบ้างแล้วก็่างก็เริ่มดีขึ้นเราได้สนิทกับคนอื่นๆกับทั้งห้องก็เพราะเขาคนด้วยเรารููู้้้สึกดีมากๆที่ได้เป็นเพื่อนกับเขาเรารู้สึกขอบคุณเขามากๆและเราก็ได้มีกลุ่มเพื่อนเหมือนอย่างที่ทุกคนได้มีเราได้สัมผัสบรรยากาศาสที่ทุกๆคนได้รับเรารู้สึกดีมากและเราก็จะปกป้องความรู้สึกนี้เอาไว้และจะไม่ให้ใครมาพังมันได้ และหลังจากนั้นพอเป็นกลุ่มก็มีเรื่องทะเลาะกันในกลุ่มและเราก็เป็นคนกลางที่พยายามรักษากลุ่มนี้เอาไว้ค่อยคุยค่อยช่วยให้ทั้ง2ฝ่ายใจเย็นและคงสภาพกลุ่มเอาไว้ไม่ให้ใครคยใดคนนึงก็แตกแยกกันไป จนเริ่มเข้าม. 3 เทอม 2 ก็มีรุ่นพี่ผช.คนนึงเขาอยากสนิทกับเราอยากรู้จักเราพยายามสนิทและเล่นตลกกับเขาเพราะเราอยากให้ทุกๆคนมีความสุขเพราะเราไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะเรา เราอยากให้ทุกๆคนได้สนุกไปกับเรา อยากให้ทุกๆคนยิ้มให้กับเรา อยากได้รอยยิ้มของทุกๆคน อยากให้เขาพูดว่า อยู่กับเราแล้วสนุกมาก อยู่กับเราแล้วสบายใจมากๆ อยู่กับเราแล้วหายเครียดเลย เราเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ! แล้วเราเป็นคนที่เฮฮามากๆ เราต้องการแค่นี้จริงๆจะทำร้ายเรากี่ครั้งเราก็ไม่ว่าแต่ได้โปรดอย่าทิ้งเราเอาไว้คนเดียวเลยเราไม่อยากกลับไปเก็บแบบนั้นอีกแล้ว จนวันนั้นเราเผลอเล่นมากเกินไปรึป่าวไม่รู้เราก็ชอบกวนตีนนะเราชอบให้คนอื่นขำไปกับเราไม่ได้อยากให้เขาทำหน้าดุหรือจริงจังหรือหน้านิ่งแต่วันนั้นเราไม่ได้สังเกตุหน้าหรือความรู้สึกเขาเลย เราก็กวนเขาเหมือนทุกๆครั้งที่ทำมาแต่เหมือนเขาจะเผลอพูดคำแรงๆแบบไม่ได้ตั้งใจออกมานั้นแหละเราฟังแล้วนิ่งไปเลยเรารู้สึกว่าเห้ย มันแรงไปรึป่าว? หรือเขาคิดแบบนั้นจริงๆเรากวนมากไปใช่มั้ย? เราแย่ขนาดยั้นเลยหรอ? แต่ทุกครั้งที่กวนเขาไม่เคยว่าอะไรเลยนะ? เขาก็สนุกกับเรานะ? แต่วันนี้คือเราเล่นมากไรหรอ เราเสียมารยาทเกินไปใข่มั้ย? จากนั้นเราเลยไม่ได้พูดคะ ค่ะ เราบอกกับเขาแค่ว่า อืม เราแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย? เขาบอกพูดกับพี่ไม่มีห้างเสียงเลย เราเลยอึ้งไปอีกแบบปกติก็พูดบ้างไม่พูดบ้างสิ่งตรงนี้เรายอมรับว่าเราแย่จริงๆเราเลยบอกขอโทษค่ะต่อไปจะไม่เล่นอีกแล้วก็อยู่นิ่งๆทำตัวปกติเหมือนคนอื่นๆจะไม่เล่นจนเกินหปอีกแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ จากนั้นเขายิ้มแล้วบอกดีเลยแล้วเขาก็เดินไปตอนนั้นเราแบบห้ะ จบแล้วใช่มั้ย? เราคงไม่ต้องเขาไปคุยกับพี่เขาแล้วสินะ? แต่เราเล่นแรงขนาดนั้นเลยหรอ?
การที่เราติดตลกเรามันแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?
-----------------------------------------------
(ยาวมากเลยแหะ แต่พอได้สบายอารมณ์แบบนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะแต่ตอนนี้เรากับรุ่นพี่คนนั้นก็ไม่ได้คุยกันหรือติดต่อกันแล้วนะคะฮ่าฮ่าฮ่า)
เรื่องราวชีวิตเราเอง!!
การที่เราติดตลกเรามันแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?
-----------------------------------------------
(ยาวมากเลยแหะ แต่พอได้สบายอารมณ์แบบนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะแต่ตอนนี้เรากับรุ่นพี่คนนั้นก็ไม่ได้คุยกันหรือติดต่อกันแล้วนะคะฮ่าฮ่าฮ่า)