ตัวเราเอง เลือกมาเรียนสายนี้เพราะมีทูนให้ พร้อมสลับกับฝึกงานหรือเท่าทำงานเลยก้ว่าได้ ตั้งแต่ปี1ถึงปี4 ซึ่งก็ได้ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแต่ระหว่างนั้นเราก็พบคำตอบกับตัวเราว่าเราไม่ได้ชอบสิ่งนี้ที่เราเลือก แต่ด้วยเราเลือกเรียนเพราะเป็นทูนร้อยเปอร์เซนต์ เราต้องการช่วยที่บ้านด้วยอีกเรื่องเราจึงอดทนเพื่อให้เรียนจบ แต่ในสัญญาเราเรียนจบต้องทำงานให้2ปี ระหว่างเรียนและทำงาน เราอยู่ที่ทำงานกับเพื่อนๆพี่ๆตั้งแต่ปี1 คืออยู่มา4ปี ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว ทำให้เราต้องไปอยู่ที่ทำงานสาขาอื่น ซึ่งแน่นอนว่าเราเป็นคนเดียวที่ถูกย้าย + ทั้งตัวเราทั้งใจเราไม่พร้อมย้ายด้วยซ้ำ แต่ที่ทำงานเค้าก็ไม่ได้อยากให้เราอยู่ด้วยแหละ เราจึงจำใจต้องย้าย
      ความท้อความเสียใจ ความหมดกำลังใจและทุกๆอย่างมันไม่มีในตัวเลย เราเลือกย้ายไปสาขา สมติ สาขา1 เราไปทำได้แค่2วัน มันรู้สึกเข้ากับใครไม่ได้เลย ร้องไห้กลับบ้านทุกครั้ง แต่ต้องบอกก่อนว่า ที่ร้านเดิมเราอยู่งานเยอะงานหนักงานทุกอย่างควงกะเราทำได้หมด ถือว่าสามารถทำแทนหัวหน้าได้ เลยแต่กลับมามองตัวเองตอนนี้คือเป็นตัวเรามั้งที่เข้าใครไม่ได้ เราเลยขอมา สาขา2 แน่นอน ความรู้เรายังไงมันก็เหมือนเดิมคือ เราก้ร้องไห้กลับบ้าน เรารุ้สึกว่างานหนักงานเหนื่อยเราไม่หวั่นเราไปต่อไม่ได้เพราะเพื่อนร่วมงาน แต่เราจะต้องทนอยู่ตั้ง2ปีเลยหรอ ที่ตั้งโพสนี้เพราะว่า เราไม่รุ้จะไปปรึกษาใคร ขอบคุณคับที่ทุกคนอ่านจบ เราโทษตัวเองอยุ่เเล้วถ้าเรื่องความอดทน แต่มันก้มีจำกัด ตอนนี้อ่อนแอจริงๆ