สวัสดีค่ะ ขอมาแชร์ประสบการณ์และมาขอตั้งคำถามและขอคำแนะนำจากพี่ๆหน่อยค่ะ

ตอนนี้หนูพึ่งจบ ปสว.2 สอบติดมหาลัยแล้ว แล้วก็กำลังจะไปเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัด ระยะทางห่างจากบ้านเกิด 115 กิโล 

#1 เป็นห่วงแม่เพราะต้องทิ้งให้ท่านอยู่ที่บ้านขายของคนเดียว (ดูแลถึง 3 กิจการด้วยตัวคนเดียว) พ่อก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เวลาไม่เมาก็ชอบพูดเรื่องเงินจนต้องทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แม่ก็ชอบมากปรึกษาว่าพ่อชอบถามเรื่องเงิน ชอบบ่นเรื่องเงิน บางครั้งเราเป็นคนกลาง + กับเป็นเด็กที่ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย ทำให้เราให้คำปรึกษาเค้าทั้ง 2 ได้ไม่มาก เน้นฟังมากดว่า

2# เวลาพ่อเมา พ่อชอบเปิดเพลงเสียงดังทั้งที่บ้านก็อยู่ติดวัด และอยู่ในเมือง เขตชุมชน ชอบอาละวาดเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย ชอบใช้คนในบ้านให้ทำนู่นทำนี่ให้จนติดนิสัยชอบใช้คนอื่น แม้แต่รีโมทโทรทัศน์อยู่ในมือ ยังตะโกนเรียกทั้งเราและแม่ให้เข้าไปปรับช่องที่เค้าอยากดูให้ อยากกินน้ำเย็นๆก็ต้องหาให้ ติดเหล้าแม้กระทั่งว่ากินจนเดินไม่ได้ นอนติดเตียง ยังใช้ปากตะโกนเรียกแม่ให้ไปซื้อเหล้าให้ ตะโกนเรียกเราไปรินเหล้ารินน้ำให้กิน ลูกเมียอะค่ะ ไม่อยากไปป้อนความตายด้วยการยื่นเหล้ายาให้เค้ากินหรอกค่ะ 

3# เวลาเมาพ่อชอบเดินไปคุยกับร้านอาหารบ้านข้างๆ บางครั้งเม่จนหลับที่ร้านอาหารนั้นจนคนในนั้นเค้าต้องหิ้วปีกกลับมาส่งบ้าน เวลาเดินออกไปล้มหน้าร้านอาหารนั้น พวกเค้าก็จะหัวเราะ มีบางคนที่ออกมาช่วยพยุงและบางคนที่ยังหัวเราะอยู่ ซึ่งเรากับแม่ไม่โอเค และอายแม่ แต่เมื่อพ่อหายเมาและพวกเราเล่าเรื่องทั้งหมดให้เค้าฟัง เค้ากลับไม่อยากฟัง โมโห แล้วก็ทำตัวติดเหล้าแบบเดิมซ้ำอีก

4# ไม่ใช่ว่าไม่พูดคุยกันในครอบครัว แต่พูดจนเหนื่อย พูดจนไม่อยากพูดแล้วพ่อก็ยังเป็นเหมือนเดิม เมาเหมือนเดิม พฤษภาเดือนหน้าเราต้องย้ายของเข้าหอแล้วซึ่งตอนนี้พ่อยังเมาอยู่เลย เค้าไม่ได้สำนึก และไม่ได้คิดถึงใครในครอบครัวเลย คิดถึงแต่ความสุขของตัวเองเวลาได้เจอเพื่อน ได้กินเหล้า ได้เจอสาวนั่งดริ้งค์สวยๆ แม่เราทุกข์ใจมากเรื่องพวกนี้ และแม่เราจับได้หลายครั้งว่าพ่อชอบแอบไปกีกกั๊กกับผู้หญิงคนอื่น (ไม่มีใครทนมือทนตีนพ่อได้เท่าแม่เราแล้วค่ะ) ที่เรากล้าพูดแบบนี้ เพราะตลอด 19 ปีที่เราโตมา เราเห็นพ่อกินเหล้ามาโดยตลอด พูดให้คิดก็หยุดกินไปพักนึง แล้วก็กลับมากินใหม่ เป็นอยู่แบบนี้ซ้ำๆจนตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าแล้วค่ะ แต่ไม่ได้รุนแรงถึงขนาดจอยาก ฆตต.แต่ก็แค่คิดจะทำเพียงเท่านั้น

5# สงสารตัวเองด้วย และสงสารแม่มากกว่า เพราะเเม่เคยเล่าให้ฟังว่าตอนพาพ่อไปหาคุณตา (พ่อของแม่) ท่านบอกว่าคนเค้ารู้กันหมดว่าพ่อหนุกินเหล้าเก่ง แต่แม่ก็ยังเลือกพ่อเพราะรัก เราสงสารแม่ ที่ต้องทำอะไรคนเดียวในตอนที่เราไม่อยู่ ไปเรียนต่างจังหวัดถึง 4 ปี เพราะถึงพอจะเมาหรือไม่เมามันก็ไม่ต่างกัน พ่อไม่ช่วยแม่ทำงานเลย เอาแต่นั่งดูดทรศัพท์ทั้งวัน เวลาใช้ให้ทำอะไรหน่อยก็จะหงุดหงิด และบ่นภาษาก้อนหินใส่ใจคนอื่น เราอยากรีบเรียนรีบหาเงินแล้วพาแม่หนีไปที่อื่น 

6# สงสารพ่อมั้ย สงสารค่ะ แกตัวคนเดียว เหลือพี่น้องที่รู้จักแค่พี่เขย พี่สาว 2 คน และน้องชายที่ติดเหล้านอนป่วยติดเตียงเหมือนกันอีก 1 คน แต่แม่และเราทนไม่ไหวแล้วค่ะ ที่ต้องมาแบกรับภาระอันใหญ่หลวงจากคนที่รัก ญาติฝ่ายพ่อก็ปรึกษาและเป็นที่พึ่งให้ไม่ได้ซักคน เพราะเค้าเป็นลูกหลานคนจีน not all เอาแต่ประโยชน์ส่วนตน เวลากระเบื้องแตก ฝ้าราวง ก๊อกน้ำพัง เรียกพ่อเราแค่กริ๊งเดียว พ่อก็รีบแจ้นไปหา แต่พอพ่อเราเมาแล้วเกิดอุบัติเหตุ ทำเพียงแค่เดินมากอดแม่เราแล้วพูดว่าอดเอานะ วางของเยี่ยม นมเปรี้ยว(พ่อเราเป็นเบาหวาน) วางไว้ให้แล้วก็ไป แม่เราพุดออกมาให้เราได้ยินตอนพี่สาวพ่อเดินจากไปว่า แม่ไม่เผาผี

7# แม่เจอเรื่องมาหนักกว่าเราทั้งครอบครัวฝ่ายพ่อที่หาประโยชน์ ทั้งพ่อที่เมาสร้างความเดือนร้อน เมาแล้วขับรถชนคนอื่น แม่และเราหาเงินครึ่งแสนไปชดใช้ค่าเสียหาย และยังต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่อ แต่พ่อกลับไม่สำนึกและยักินเหล้าต่อเรื่อยๆ พาไปหาหมอก็แล้ว พาไปหาจิตแพทย์ก็แล้ว เหมือนที่ทำให้ทั้งหมดมันศูนย์เปล่า 

8# พูดตรงๆตอนนี้คือไม่อยากอยุ่กับพ่อแล้วค่ะ แต่ต้องทนอยู่ เพราะถ้าไม่อยู่ที่นี่ เรากับแม่ก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนแล้ว 

📌จึงอยากมาขอคำแนะนำ หรือขอคำปรึกษา คำปลอบใจจากพี่ๆทุกคนหน่อย ว่าเราควรทำยังไงให้เรามีความสุขกับการอยู่ในบ้านหลุมดำนี้ จะทำยังไงให้หลุมดำมีแสงสว่างขึ้นมาบ้าง เราสองแม่ลูกจมอยู่ใต้บ้านใต้โคลนมาหลายปีจนอยากจะปีนออกไปแล้ว📌