อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยอยากเอามาแชร์ให้ทุกคนฟังค่ะ ช่วงประมาณป.5เรามักจะต้องไปทำรายงานกับเพื่อนบ่อยๆ มีวันนึงเราไปทำรายงานกับเพื่อนปกติแต่เกิดหิวน้ำขึ้นมาเลยนัดกันไปซื้อร้านน้ำที่เพิ่งเปิดใหม่ พอไปถึงก็จะซื้อน้ำปกติ แต่แม่ค้าพูดขึ้นมาว่ามาเป็นพรีเซนเตอร์ให้หน่อย ตอนนั้นก็งงๆ แม่ค้าเลยพูดอีกทีว่ามาเป็นางแบบร้านให้หน่อย เราก็เข้าใจทันทีเลยหัวเราะใส่กันแบบแซวๆว่าใครจะไป ด้วยความเป็นเด็กอ่ะเนาะมันเขินมากเวลาทำอะไรแบบนี้ ตอนเด็กอ่ะคิดแค่ว่ามีแต่ดาราเท่านั้นแหละที่ทำได้ แล้วจู่ๆเพื่อนก็ผลักเราไปที่ป้ายหน้าร้าน เรายิ้มแฉ่งเลยแม่ค้าก็ถือกล้องรอ เรากำลังเดินออกไปเพราะไม่อยากถ่ายเขิน แล้วจู่ๆแม่ค้าก็พูดมาว่าถ่ายแบบให้ร้านก็ขอคนสวยๆนะไม่ใช่เอาคนหน้าตาแบบนี้มาเป็นนางแบบขายไม่ดีหรอกอย่างงี้ ตอนนั้นเราช็อกค่ะแล้วแม่ค้าพูดต่อทันทีว่า ขอคนนี้นะคะ นั่นคือเพื่อนเรา เราไม่ติดค่ะเพราะเพื่อนสวยจริง สุดท้ายเราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะแม่ค้าก็เรียกให้ถ่ายรวมอยู่ดี แต่พอกลับถึงบ้านคือร้องใหญ่เลยร้องแบบเงียบๆไม่อยากให้ใครรู้ คิดแค่ว่าเรามันขี้เหร่ขนาดนั้นเลยหรือไง พอเวลาผ่านไปมันทำให้ไม่มีความมั่นใจเวลาจะลงมือทำอะไรก็จะลังเลเพราะหน้าตาไม่ดี จะมีคนมาว่าอีกไหมอะไรแบบนี้ ซึ่งตอนนี้เราก็ยังเป็น แต่เราเริ่มดูแลตัวเอง และจัดฟันเลยมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นถึงแม้ว่าฟันยังไม่เข้าก็เถอะ555 อยากจะบอกทุกคนว่า หากมีใครก็ไม่รู้หรือคนที่อยู่รอบตัวเรามาพูดให้เสียความมั่นใจ ไม่ต้องเก็บไปคิดนะคะยิ่งคิดยิ่งโทรม อย่าไปสนใจ เขาแค่1ในล้านที่พูดแบบนี้คิดซะว่าเป็นแมลงก็ได้ ขอบคุณค่ะที่ให้ระบาย รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย555><