สวัสดีครับ ผมชื่อ วา อายุ 17-18ปี ศึกษาอยู่ วิทยาลัยเทคโนโลยีพณิชยการราชดำเนิน สาขา คอมพิวเตอร์ธุรกิจ

ทุกวันเวลาวันหยุดเสา-อาทิตย์หรือช่วงปิดเทอม ผมจะอยู่หอพักที่ได้แยกออกจากบ้านมาไม่ใกลนักที่บ้านทำร้านอาหารมีน้อง2คนยังเด็กๆอยู่3-4ขวบ
ทุกช่วงวันหยุดหรือปิดเทอมผมมักจะไปบ้านตอนบ่าย3โมงเพื่อไปเลี้ยงน้องให้ที่บ้านผมอยากหางานทำแต่อายุเท่านี้ยังไม่ค่อยมีที่ไหนรับกันเลยอยู่เลี้ยงเด็กๆที่บ้านให้ครอบครัวผมมักจะขอเงินแค่100บ้างวันก็ไม่ขอแค่อยากได้เอาไว้ซื้อไรกินระหว่างที่เลี้ยงเด็กๆให้ที่บ้านบางวันเวลาขอเขาก็ให้ดีๆบางทีก็ให้พร้อมคำด่าแรงๆที่ไม่เคยคิดสักคำเวลาพูดออกมาผมจะเลี้ยงน้องบ่าย3จนถึง4-5ทุ่มทุกวันๆวนหลูบไปเรื่อยๆบางวันเรียนเลิกเรียนก็มาเลี้ยงให้ต่อไม่มีวันไหนไม่มาเลยนอกจากร้านหยุดไม่สบายหรือเป็นไรบาดเจ็บปวดเนื้อปวดตัวผมก็ยังมาเลี้ยงให้เพราะผมสงสารน้องไม่มีใครเลี้ยงที่บ้านผมเลี้ยงใครออกมาเชื่อว่าไม่มีใครดีแน่นอนสักคนยกเว้นผมเป็นคนเก็บกดผมสามารถเล่นดนตรีร้องเพลงมีวงมีเกีตรติบัตรให้ที่บ้านดูแต่ไม่เคยมีใครให้ความสนใจเลยกีฬาหรืออะไรสักอย่างไม่มีใครเคยยินดีกับผมเลยสักคนในครอบครัวแต่คนรอบข้างผมมีแต่คนชอบผมชมผมมีคนอยากเป็นแบบผมผมเป็นตัวอย่างถึงทุกคนแถวนั้นจะรู้ว่าผมโดนด่าทุกวันแต่อย่างอื่นที่คนอื่นเห็นส่วนมากจะยินดีกับผมมากว่าพ่อแม่ยินดีสะอีกอะเริ่มเลยเวลาผมเลี้ยงน้องอยู่น้องร้องให้หรือว่าอะไรก็ตามเขาจะด่าผมแรงมากทุกวันไม่มีวันไหนไม่ด่าเลยจะผิดหรือไม่ผิดก็โดนด่าเวลาเขาใช้ให้ไปซื้อของวันละหลายๆรอบผมก็ขับรถไปซื้อให้แบบไม่บ่นสักคำพอมานั่งเฉยๆพักกินน้ำพักเหนื่อยนั่งเงียบๆเฉยๆก็โดนด่าบางทีก็ไบ่ให้ไปตายพ่อแม่ชอบไล่ให้ไปตายอยู่บ่อยๆบางวันผมก็ขอเงินไปซื้อไรกินปกติเท่าเดิมก็โดนด่าละไม่ให้เงินผมไปซื้อด่าผมวันๆไม่ทำไรสักอย่างขอแต่เงินแต่แรงกว่านี้ตะโกนใส่ทุกครั้งที่ด่าผมก็เงียบละเดินหนีไปเข้าห้องน้ำบางทีชอบเอาลูกคนอื่นมาเปรียบเทียบทั้งๆที่ลูกตัวเองก็เก่งไม่แพ้ใครผมอยากออกไปทำงานแต่ยังเป็นห่วงคนในบ้านเป็นห่วงน้องกลัวไม่มีใครดูเขาก็ยังไล่ผมถ้าให้หายไปจากชีวิตพวกเขาจริงๆก็อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีผมเพราะผมคือความหวังของบ้านย่าได้กล่าวนี้แค่คร่าวๆที่มาละบายให้ฟังขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ😊