สวัสดีค่ะ ทุกคน
วันนี้เราเจอประสบการณ์เฉียดตายมา เราพึ่งเข้ามาเป็นสมาชิกพันทิปใหม่ๆ เราขอพื้นที่ระบายความอัดอั้นหน่อยนะ
วันนี้เราเกือบเกิดอุบัติเหตุ ที่อุดร รู้สึกว่า เราผวาไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รู้สึกกลัวมาก ถึงตอนนี้เราจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย แต่ภาพมันก็ติดตา เพราะเราเกือบทำให้เพื่อนร่วมทางอาจเกิดอุบัติเหตุได้ (เราขับรถไม่เร็วนะเพราะเป็นคนไม่ชอบความเร็ว)
เรารู้สึกใจแป้วมาก บวกทั้งตัวเองเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ เพราะความรู้สึกตอนนี้ เรายังกลัว กลัวกับเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ที่อาจทำให้เรารถคว่ำได้ เราเลยตัดสินใจแวะปั๊มเพื่อโทรหาที่บ้าน /แฟน/ คนในครอบครัว เพราะตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราจะขับรถไม่ใหว. เราไม่มีแรงแม้จะเหยียบคันเร่ง เพราะใจเราสั่นไม่หาย กลัวมาก แต่...ไม่มีใครรับสายเราสักคน โทรหาตั้งหลายครั้ง หลายคน....ทุกคนเงียบ สุดท้ายเราต้องประคับประคองจนขับรถถึงสารคามด้วยความเร็วแค่40-50 แค่นั้น พอกลับถึงห้องที่สารคาม นับเวลานี้จนเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว. ไม่มีสายใหนโทรกลับหาเราเลย. จนเรามานั่งคิดตอนนี้ว่า. ถ้าเราหายไป ก็คงไม่มีใครตามหาเราหรอกเนอะ ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก. เพราะชีวิตเรามันไม่มีความสุขมานานแล้ว. เชื่อมั้ย ว่าเราป่วยเป็นมะเร็งระยะ3 คนในครอบครัวไม่เคยแม้แต่ถามเราเลย ว่าเราอาการเป็นยังไง เราขับรถไปให้คีโม เอง ทุกครั้ง ไปหาหมอ ทำทุกอย่าง เอง เราเห็นคนอื่นมีพ่อแม่หรือญาติพาไป แต่มองมาที่เรา ไปคนเดียว หาตังค์ได้ก็รักษาตัว เองหมด จนเรารู้สึกว่าไม่อยากมีชีวิตต่อเลย. ตั้งแต่ป่วยมารู้สึกแย่มาก ตรวจเจอโรคก็แย่แล้ว แต่ความรู้สึกหลายๆอย่าง มันทำให้เราเครียด เอาแต่ร้องให้ มองเห็นคนอื่นมีความสุข เราก็ร้องให้ เพราะเราขาดตรงนี้จริงๆ เราไม่มี...ความสุข...มาเติมเต็มให้กับเรา เรารู้สึกแค่ว่า...เราจะอยู่ได้ถึงวันใหน เรารู้สึกว่าเราไม่ใหวมากๆ เราอยากมีความสุขเหมือนกับคนอื่นจัง. ทำไมเราไม่เคยได้รับความรู้สึกเหล่านั้นเลย ความรู้สึกนึง เราก็อยากไปบวชนะ แต่ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ยังต้องทำต้องรับผิดชอบ แต่ใจนึง ก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว บอกตามตรงว่าสับสน พยายามหาจุดที่เรียกว่าความสุข แต่ก็ยังไม่เจอ
อายุ29 เอง ทำไมฉันถึงไม่มีความสุขในชีวิต ฉันไม่รู้ว่าจะเดินไปยังไง ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร พิมพ์ไปร้องให้ไป เหนื่อย. เหนื่อยกับหลายๆอย่าง พยายามสุดความสามารถ หลายๆอย่างไม่สามารถพิมพ์ลงได้หมด แต่ถงภายในใจฉันตอนนี้ มันหนักอึ้งจริงๆ
ทำไมเราต้องร้องให้คนเดียว ทำไมเรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไร้ตัวตน
วันนี้เราเจอประสบการณ์เฉียดตายมา เราพึ่งเข้ามาเป็นสมาชิกพันทิปใหม่ๆ เราขอพื้นที่ระบายความอัดอั้นหน่อยนะ
วันนี้เราเกือบเกิดอุบัติเหตุ ที่อุดร รู้สึกว่า เราผวาไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รู้สึกกลัวมาก ถึงตอนนี้เราจะกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย แต่ภาพมันก็ติดตา เพราะเราเกือบทำให้เพื่อนร่วมทางอาจเกิดอุบัติเหตุได้ (เราขับรถไม่เร็วนะเพราะเป็นคนไม่ชอบความเร็ว)
เรารู้สึกใจแป้วมาก บวกทั้งตัวเองเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ เพราะความรู้สึกตอนนี้ เรายังกลัว กลัวกับเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ที่อาจทำให้เรารถคว่ำได้ เราเลยตัดสินใจแวะปั๊มเพื่อโทรหาที่บ้าน /แฟน/ คนในครอบครัว เพราะตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราจะขับรถไม่ใหว. เราไม่มีแรงแม้จะเหยียบคันเร่ง เพราะใจเราสั่นไม่หาย กลัวมาก แต่...ไม่มีใครรับสายเราสักคน โทรหาตั้งหลายครั้ง หลายคน....ทุกคนเงียบ สุดท้ายเราต้องประคับประคองจนขับรถถึงสารคามด้วยความเร็วแค่40-50 แค่นั้น พอกลับถึงห้องที่สารคาม นับเวลานี้จนเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว. ไม่มีสายใหนโทรกลับหาเราเลย. จนเรามานั่งคิดตอนนี้ว่า. ถ้าเราหายไป ก็คงไม่มีใครตามหาเราหรอกเนอะ ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก. เพราะชีวิตเรามันไม่มีความสุขมานานแล้ว. เชื่อมั้ย ว่าเราป่วยเป็นมะเร็งระยะ3 คนในครอบครัวไม่เคยแม้แต่ถามเราเลย ว่าเราอาการเป็นยังไง เราขับรถไปให้คีโม เอง ทุกครั้ง ไปหาหมอ ทำทุกอย่าง เอง เราเห็นคนอื่นมีพ่อแม่หรือญาติพาไป แต่มองมาที่เรา ไปคนเดียว หาตังค์ได้ก็รักษาตัว เองหมด จนเรารู้สึกว่าไม่อยากมีชีวิตต่อเลย. ตั้งแต่ป่วยมารู้สึกแย่มาก ตรวจเจอโรคก็แย่แล้ว แต่ความรู้สึกหลายๆอย่าง มันทำให้เราเครียด เอาแต่ร้องให้ มองเห็นคนอื่นมีความสุข เราก็ร้องให้ เพราะเราขาดตรงนี้จริงๆ เราไม่มี...ความสุข...มาเติมเต็มให้กับเรา เรารู้สึกแค่ว่า...เราจะอยู่ได้ถึงวันใหน เรารู้สึกว่าเราไม่ใหวมากๆ เราอยากมีความสุขเหมือนกับคนอื่นจัง. ทำไมเราไม่เคยได้รับความรู้สึกเหล่านั้นเลย ความรู้สึกนึง เราก็อยากไปบวชนะ แต่ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ยังต้องทำต้องรับผิดชอบ แต่ใจนึง ก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว บอกตามตรงว่าสับสน พยายามหาจุดที่เรียกว่าความสุข แต่ก็ยังไม่เจอ
อายุ29 เอง ทำไมฉันถึงไม่มีความสุขในชีวิต ฉันไม่รู้ว่าจะเดินไปยังไง ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร พิมพ์ไปร้องให้ไป เหนื่อย. เหนื่อยกับหลายๆอย่าง พยายามสุดความสามารถ หลายๆอย่างไม่สามารถพิมพ์ลงได้หมด แต่ถงภายในใจฉันตอนนี้ มันหนักอึ้งจริงๆ