*ปล. ไม่ได้สอนให้ทุกใช้ความรุนแรงกันน้า
เวลาตัดสินอะไรสักอย่างอย่าใช้อารมณ์นะ*

คือเรื่องมันเริ่มด้วยตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว คือ แต่ก่อนผมก็เป็นนักเลงและนิสัยไม่ดีเท่าไหร่ (ปัจจุบันเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ) เรื่องมันเริ่มที่ว่ามันมีนักเรียนน่าจะเป็นรุ่นเดียวกันกับผม มาเดินชนผมและก็ทำตัวห้าวๆหน่อยใส่ผมแต่ผมก็ไม่คิดอะไรตอนนั้นหิวข้าวผมก็บอกไปโทษทีๆ แบบไม่ค่อยสุภาพหรอกแต่เขาก็ดูไม่คิดอะไรนะ ที่นี้พอถึงตอนเลิกเรียน เขาก็มาหาเรื่องผมว่าเก๋ามากหรอ เขาก็อยู่ห่างๆผมนั้นแหละเขาก็พาเพื่อนมา ผมก็มีเพื่ออยู่ ผมบอกมีปัญหาอะไรคุยกันดีๆ
พอที่นี้เหมือนเขาจะเอาเรื่องให้ได้ ผมก็บอกว่าถ้าจะเอาจริงๆก็มาครับ ผมกับเขา ทั้งเพื่อนผมเพื่อนเขาก็ตามกันไปที่ๆลับตาคนหน่อยๆของ ร ร ผมก็บอกก่อนจะต่อยกันว่า ผมบอกเพื่อมผมถ้าผมล้มสู้ไม่ไหวแค่พาออกมา เพราะเป็นเรื่องของผมกับเขา ไม่เกี่ยวกับเพื่อนผม เล่ามาซ่ะยาวเลยเรื่องมันมีไม่เยอะหรอก
พอเริ่มที่จะต่อยกันไม่น่ามาก ผมกับเขาก็ต่อยกันนั้นแหละแต่ผมเหมือนจะได้เปรียบกว่าเรื่อง นน. เลยดูจะได้เปรียบกว่าแต่สักนึงผมได้ยินเสียงวิ่งดังๆ มาจากด้านหลังแต่ผมไม่สนใจ เพื่อนผมก็พูดใครอ่ะ ใครวะ ผมก็ยังตั้งใจสู้อยู๋พอทีนี้ผมเหมือนโดนถีบเข้าที่หลังผมแบบล้มเลย เพิ่อนก็ตกใจ ผมทั้งตกใจเราโดนอะไรวะ และไอคนที่ผมกำลังอยู่ก็บอกว่าพี่มาทำไม ผมที่พึ่งโดนถีบเพื่อนก็เข้ามาดูเป็นไรเปล่าๆๆ ผมบอกเลยใครทำวะ ที่นี้ผมเลยมองไปที่ผู้หญืงที่ถีบผมกำลังน้องเขาบอกว่าอย่าต่อยๆ กลับบ้านเถอะ (บอกอย่าต่อยแต่ถีบผมล้มเลยนพี่) แต่พอผมมองหน้าพี่เขาผมแบบว่าทำไมพี่เขาน่ารักเลย
(ผู้หญิงผมสั้นคล้ายๆทอม) ผมบอกเพื่อนว่าพากูลุกก่อนเพื่อน เรื่องจบที่ห้องปกครองแน่นอนครับผมโดนตักเตือน แต่ทำให้ผมรู้ว่าการตกหลุมรักมันเป็นยังไงครับ ทุกวันนี้ครับก็ยังคิดว่าตอนนั้น พี่มันทำไมน่ารักจัง5555555+