ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายค่ะ  เราคบกับแฟนมา8ปีมีลูกด้วยกัน1คนน้อง4ขวบ ชึ่งเราไม่ใช่คนไทยค่ะ ก่อนคบกันเราก็ทำงานปกติค่ะมีบัตทำงานมีพาสปอร์แต่ตอนนั่นแฟนมีลูกติดแฝดสองคนเค้าเลยให้เราอยู่บ้านเลี้ยงลูกเค้าจนมาปีที่สามเราก็ตั้งท้อง แฟนเราทำงานทั่วไปค่ะขับรถบ้างพนังงานบ้างช่วงนั่นลำบากมากค่ะเงินเดือนไม่ถึงหมื่นแต่ครอบครัวมี5คนแต่ดีที่ปู่ย่าคอยช่วยเหลือ หลังจากนั่นปีที่7แฟนเรามีงานที่ดีกว่ามีเงินเดือนเยอะขื้นจากลำบากมากๆก็พอมีตังชื้อคอมติดแอร์จากเช้าห้องก็เช้าบ้านและลูกแฝดก็ขอไปอยู่กับปู่ย่าตอนอายุ13ครอบครัวเราก็เหลือสามคนหลังๆมาแฟนไม่สนใจเราเลยค่ะชอบหงุดหงิดใส่ชอบมีคำพูดเหมือนเราเป็นภาระชอบใช่คำพูดทำร้ายจิตใจไล่เราบ้างทั่งที่รู้ว่าเราไม่มีที่ไปบัตทำงานเราก็ปล่อยให้ขาดเพราะเค้าขอให้เราไม่ต้องทำงานให้เราดูแลลูกและงานบ้านเค้าห้ามเราคุยสุงสิงกับเพื่อนบ้านห้ามทำงานห้ามทุกอย่างเราก็ทนเหตุผลเล็กๆน้อยๆก็เอามาทำใหญ่โตแล้วก็ไล่เราล่าสุดบอกเราว่าให้เราไปอยู่กับแม่ลูกอยากได้ก็เอาไปทุกวันนี้พอเริ่มมีตังเค้าก็มองเราเป็นภาระค่ะสิ่งของรถที่หามาตอนอยู่ด้วยกันคือของเค้าหมดเลยค่ะเพราะเค้าหาคนเดียวเราไม่รู้อะไรที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้เงินหรือผญ ทุกวันนี้คำว่ารักห่วงใยไม่มีคำนั่นแล้วค่ะเราไม่รู้จะทำยังไงค่ะเงินติดตัวก็ไม่มีบัตก็ขาดเราควรเริ่มจากตรงไหนคะเราทนแบบนี้มา1ปีแล้วค่ะเราพยามมองว่าเค้าเหนื่อยกับงานเค้าเครียดกับงานแต่บางทีเหมือนหลอกตัวเองเวลาเค้าเล่นเกมคุยกับเพื่อนในเกมดูมีความสุขมากค่ะชีวิตคู่เราคงมาไกลสุดแค่นี้  คำถามต่อไปนี้คือเราจะทำยังไงคะเรารักลูกสงสารลูกเราไม่มีอะไรให้ลูกเลยเราอยากทำบัตอยากทำงานค่ะแต่มันก็เป็นแค่ความคิดเพราะจุดเริ่มไม่รู้ตรงไหนพ่อแม่เราแก่แล้วเค้าช่วยอะไรไม่ได้แล้วค่ะเราไม่อยากทิ้งลูกเพราะเค้ารักตัวเองมากกว่าลูก ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะคะ