คือที่บ้านเรามีปัญหาพี่ชายที่ชอบสร้างความรำคาญหรือชอบโวยวายหนักๆ เราไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือหรือในการเรียนเลย เมื่อกลางเดือนที่ผ่านมานี้พี่ชายโทรมาขอเงินแม่แต่แม่บอกว่าไม่ให้ไม่มี พี่ชายก็ขู่ฆ่า แล้วไปขับรถชนคนแต่ไม่เจ็บมาก ถือมีดไปด้วย แล้วทีนี้พี่สาวเลยพาไปเอาของพร้อมตำรวจเขาไปรวบพี่ชาย แล้วพาเรากับแม่มาอยู่กับพี่สาว แล้วหลังจากมาอยู่นี่ได้ไม่นานแม่ก็บอกว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก กลับไปอยู่บ้านเถอะ ที่เรียนก็ไกล ต้องตื่นแต่เช้าไปรอรถอีก ไม่มีน้าไม่มีญาติๆคอยช่วยเหลือนะ อยู่ที่นี่มีแต่กฎเกณฑ์ ต้องทำงานบ้านต่างๆนาๆ ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้ แรกๆอะไรมันก็ดีไปหมดแหละ ผ่านไปสักเดือนสองเดือนเขาจะไม่ใช่ตอนแรกที่อยู่ด้วยนะ แม่ก็อายุเยอะแล้วเวลาไปหาหมอใครจะพาไป เวลาฝนตกฟ้าร้องใครจะอยู่กับแม่ ไม่สงสารแม่หรอ แม่เราพูดประมาณนี้น่ะค่ะ

แล้วตัวเราเองอยู่บ้านหลังนั้นเราไม่สบายใจเลยค่ะเรากลัวเราหวาดระแวงไม่ได้นอนในเวลาที่นอนก็ไม่ได้นอนเพราะพี่ชายชอบทำเสียงดังน่ารำคาญบางทีก็ถอดปลั๊กไวฟายออกเราก็กำลังทำงานอยู่จนไฟล์หายบ้าง ต้องทำใหม่ทั้งหมดบ้าง 

เราไม่อยากกลับไปเลยค่ะแต่เราห่วงแม่ แต่เราก็อยากมีอนาคตที่ดีบ้าง เจออะไรที่ดีบ้าง แล้วที่ไม่อยากกลับบ้านไปเพราะตำรวจเขาปล่อยตัวออกมาแล้ว ทั้งบ้านประตูห้องน้ำก็พังหลุดออกเลย ประตูห้องครัวก็ปูนแตกออก เราหนักใจมากค่ะแม่พูดกรอกหูเราทุกวัน แม่บอกกลัวเราอยู่ทีนี่ไม่ได้หรอก กลัวเราร้องไห้ที่ตัดสินใจมาอยู่ที่นี่ แม่บอกไม่ได้บังคับ ให้เราตัดสินใจเอง แต่ก็พูดแบบนี้ทุกวันๆเราต้องทำยังไงดีคะถ้าเราอยู่ที่นี่เราจะเป็นลูกอกตัญญูมั้ยคะ ห่วงแม่อยากให้แม่สบายแต่แม่อยากกลับไปที่บ้านก็เข้าใจนะคะว่าแม่บ้านหลังนั้นแม่เป็นคนสร้าง แต่ดูสิบ้านแทบจะไม่ใช่บ้านแล้ว เราหนักใจมากๆเลยค่ะ เราเป็นลูกคนเล็กของบ้าน ทำไมเราต้องเป็นคนที่เจออะไรแบบนี้เราไม่ไหวเลยค่ะ