กระทู้นี้ เราแค่ระบายค่ะ

เราพึ่งเรียนจบปวส.ปีนี้ และก็คิด ๆ ไว้ว่าปีนี้คือไม่เรียนต่อ เลยออกมาหางานทำหาตังค์ (จริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับไปเรียนต่อไหม) เราก็มาค้นพบว่า การหางานมันยากเย็นเหลือเกิน55 หางานจนตัวดำ สมัครไปเยอะมากจนจำไม่ได้เลยว่าที่ไหนบ้าง มีที่นึงติดต่อมาให้ไปสัมภาษณ์ เราก็ไปสัมและได้งานค่ะ แต่เป็นช่วงใกล้เทศกาลเขาต้องการคนมากมั้งได้เริ่มงานแบบแม้แต่เราก็ตั้งตัวไม่ทัน ที่บ้านกับที่ทำงานไกลกัน จำเป็นต้องมีที่พัก แต่มีเวลาหาที่พักแค่ 1 วันค่ะ ตอนแรกดีใจมาก พอสัมเสร็จเรารู้สึกเหนื่อยแบบบอกไม่ถูกแฮะ(เราขอผลัดเริ่มทำงานออกมาได้แค่นั้นเลยค่ะ) มาคิดไตร่ตรองทั้งคืน จึงปฏิเสธเริ่มงานที่นี่ไป ความรู้สึกคือกลัวโดนมองไม่ดีเลย รู้สึกเฟลที่ตัวเองทำแบบนั้น โทษตัวเองด้วยค่ะ บอกครอบครัวเรื่องปฏิเสธงาน โดนสวดยกใหญ่ ว่าทำไม ๆๆๆ ที่ปล่อยโอกาสนั้นผ่านไป  พอผ่านเรื่องนี้ไปได้ เราก็หางานต่อไปค่ะ หาไปเรื่อย จนไปสมัครที่นึงตอนเช้า ตอนบ่ายก็ได้สัมภาษณ์เลยค่ะ สัมเสร็จสับ ที่ทำงานตกลงรับเราเข้าทำงานค่ะ (เอาตรง ๆ เป็นการสัมภาษณ์ที่ทั้ง สอน บอก ขู่ เตือน เราก็แอบคิดว่าขนาดนี้เลยอ่อ55) ก็โล่งนะ ได้งานแล้ว แต่..  ความรู้สึกนั้นกลับมาค่ะ เหมือนไม่พร้อมทำ ไม่อยากทำ ก็เตือนตัวเองว่าต้องทำนะ ไม่ทำจะเอาอะไรกิน ถ้าไม่ทำงานนี้อีก จะหาอีกก็ยากแล้ว นี่เป็นโอกาสครั้งที่ 2 ไม่อยากให้ครอบครัวมาเหนื่อยไปด้วยแล้ว ถ้าถามว่าอยากทำอะไรกันแน่ถึงจะพอใจ ก็ตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ จะเรียกว่าเบิร์นเอ้า ก็ยังไม่ได้เริ่มทำงานเลย 

มีแค่เราคนเดียวหรือเปล่าคะ ที่เป็นแบบนี้

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ