ขอกราบข้อโทษล่วงหน้าด้วยถ้าผมพิมพ์ไม่รู้เรื่องเพราะว่ามันเป็นผลมาจากอาการคิดมากจนนอนไม่หลับของผมเอง
บวกกับว่านี้เป็นครั้งเเรกที่ผมใช้พันธิปในการสร้างโพส

คือเรื่องทุกอย่างมันเริ่มขึ้นตอน ม.3 เพื่อน ผมก็เป็นเเค่นักเรียนที่พยายามตั้งใจเรียนที่สุดเท่าที่ทําได้ตามภาษาเด็กหน้าห้องทั่วไป เรียนเสร็จกลับบ้านก็เล่นเกมได้เพราะว่าตัวเองตั้งใจเรียนเเล้วกลับบ้านมาก็ขอพักสักหน่อย ยกเว้นตอนสอบผมก็จะอ่านหนังสือเตรียมสอบเเต่ด้วยความที่ว่าผมเป็นคนที่ไม่เก่งบางวิชา คือเเบบผมเรียนเเล้วมันไม่เข้าจริงๆอะ วันเกรดออก ได้เกรดรวม 3.45 เพราะว่าวิชาสัมคมดึงเกรด เลยโดนเเม่ด่าว่า ถ้าเรียนเเค่นี่ยังเรียนไม่ได้ก็ไป ขอทานข้างถนนไป ผมรู้สึกเสียความรู้สึกมากครับตอนนั้น ไม่ค่อยจะมีเเรงบันดาลใจในการทำอะไรเลย ไม่อยากเรียน ไม่อยากเล่นเกม เเต่ตอนนั้นคิดในเเง่ดีว่า เอาวะเล่นเกมสักพักเดี๋ยวก็อารมณ์ดีเหมื่อนเดิมเล้ว เเต่หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าผมก็เล่นเกมไม่เก่งเหมื่อนเพื่อนเขาเลย ผมก็เลยคิดต่อว่า ชั่งเถอะเราอาจจะมีสิ่งอื่นที่ทําได้ดีกว่าก็ได้ หลังจากนนั้นมาก็เริ่มลอง หันมาวาดรูปการ์ตูนเเนวมังงะดู วาดได้ 1ปี จนถึง ม.4 ก็เอาไปอวดเพื่อนเเต่ สิ่งที่เพื่อนคนอื่นของผมทําได้มันก็ยังดูดีกว่า เเถมเขายังใช้เวลาเเค่ 6 เดือนในการฝึกวาดอีก ผมก็เลยคิดเเบบเดิมนั้นก็คือ เออ อาจจะลองหลายๆอย่างเลยทีาเดียวก็ได้ ผมก็เลยลองเรียนคณิตศาสตร์ เเละ ฟิสิกส์ ให้มากขึ้นปรากฏว่าเรียนรู้ไวเเถมเป็นไปได้ด้วยดีเเต่พอสอบจริงยังได้วิชาฟิสิกส์เเละคณิตศาสตร์ อยู่ประมาณ 11 เเละ 15 ของห้องตามลําดับ ทั้งห้องมี 40 คน เดละเเน่นอนผมก็คิดเเบบเดิมอีกเเล้วน้นก็คือการ หาสิ่งใหม่ทํา ผมก็เลยไปถ่ายรูปดู ลงทุนอ้อนวอนขอพ่อเเม่ซื้อกล้องถ่ายรูปมา ผมใช่เวลาฝึกถ่ายรูป จนจบ ม.4 เเละทุดวันนี้ตอนนี้ ม.5 ก็ยังถ่ายอยู่เเต่พอเอารูปตัวเองไปปฝเปรียบเทียบกับคนที่ไม่มีประสบการณ์ในการถ่ายรูปเเค่หยิงมือถือขึ้นมาเเล้วกดปุ่ม ผมรูสึกว่ารูปพวกนั้นยังดูมีงานมีอนาคตมากกว่าของผมอีก
ตัวอย่างที่ผมถ่ายได้:

ตอนปิดเทอมขั้นระหว่าง ม.4 กับ 5 ผมบอกเเม่ผมว่าผมอย่ากไปทํางานพาร์ททาร์มไม่ก็ฟรีเเลนส์ เเต่เเม่ผมก็บอกว่าผมนะมันไร้ความสามารถไม่มีใครเขาอยากจ้างผมหรอก ในตอนนั้นผมผูดไม่ถูกเลยผมไม่เเม้เเต่จะคิดอะไรออกด้วยซํ้าคําพูดขั้นทําผมคิดมากเเละทําให้ผมนอนไม่หลับเอสเเต่คิดว่าตัวเองจะทําอะไรได้ ทําไมถึงได้ไร้ประโยชน์สมองไม่มีขนาดนี้ ถ้าทําอะไรไม่ได้ผมจะอยู่ไปทําไมไม่มี จะมีคนสนใจผมไมหรืออาจจะไม่มีเพราะว่าผมมันไม่มีอะไรโดดเด่นเลย ผมคิดไมคิดมาจนมันเป็น วงจรที่วนซํ้าไปเรื่อยไปจนกว่าผมจะหาความสามารถที่ผมสามราถทําได้ดีที่สุดเจอผมต้องเป็นบ้าเเน่ๆถ้าผมยังไม่หลุดจากวงจรอุบาตนี้ "ผมควรทําไงดีผมกลัวว่าผมจะไม่มีความสามารถ"

ขอขอบคุณที่อ่านจนจบผมใช้เวลาอาทิตย์หนึงกว่าจะรวบรวมความกล้ามาพิมพ์โพสนี้ได้เเละขอบคุณที่เเม้เเต่มองโพสนี้