วันนี้อยากจะมาขอคำปรึกษาพี่ๆเพื่อนๆที่อาจจะมีประสบการณ์แบบเรานะคะ ปีนี้เราอายุ27แล้วค่ะ ดูแลม่า ป้า ติดเตียง เราก็เป็นคนนึงทีาอยากจะมีหน้าที่การงานที่ดีมีอนาคต อยากจะได้รับโอกาสในชีวิต หรือประสบการณ์ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไปแต่ทุกวันนี้ที่เลือกอยู่ดูแลม่ากับป้า(พวกท่านติดเตียง+เป็นดาวน์ซินโดรม)เพราะเรารักพวกเขา และญาติทุกคนในบ้านต่างไปทำงานกันหมด  ทุกวันนี้เราไม่ได้มีเงินเดือนนะคะจะมีพี่สาวที่ส่งเงินมาไห้ใช้ส่วนตัวบ้าง นอกจากนี้ก็ไม่ได้มีใครช่วยเลย เรารักม่ากับป้านะคะถ้าเราไม่ดูแลก็ไม่มีใครดูเหมือนกันค่ะ พวกเขาดูแลตัวเองไม่ได้เลย ส่วนเรื่องจ้างคนนอกบ้านคนที่บ้านก็ไม่มีเงินจ้างเพราะงานไม่ใช่แค่ดูแลแค่คน มันยังมีงานบ้านที่เราก็ต้องทำด้วย  ย้อนไปตั้งแต่ต้นคือพ่อเราไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่เกิดเลยค่ะได้ย่า(คนที่ติดเตียง)เลี้ยงดูมา เราเลยเลือกอยู่กับพวกเขาค่ะ แต่พูดตรงๆบางทีนอยด์มากๆค่ะ  นิสัยเราคือชอบเที่ยว พจญภัย ขี้เหงานนิดหน่อยญาติที่สนิทก็กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้างเพราะเขาต้องทำงานต่างจังหวัด เราเลยไม่ได้ออกไปไหนเลย(นอกจากไปตลาดซื้ออาหาร) เพราะต้องอยู่ดูแลม่าป้าและบ้านเกือบ 24 ช.ม จนตอนนี้มันเป็นเอฟเฟกต์สะท้อนกลับคือ กลัวคนแปลกหน้า เข้าสังคมไม่ค่อยจะถูกจากเดิมเข้าสังคมไม่ค่อยจะเก่งอยู่แล้ว และจิตตกมากค่ะ เพราะไม่มีเงินเดือน ไม่มีอนาคตอะไรเลย ไม่มีหลักอะไรในชีวิตเลย เราเคยคิดเล่นๆนะคะถ้าเราอายุสั้นปัญหาก็ไม่มีแต่ถ้าหมดย่ากับป้าแล้ว ป่านนั้นอายุเราคงเยอะแล้ว ประสบการณ์ทำงานก็ไม่มีเพราะตั้งแต่จบ ปวส.เราก็ดูแลพวกเขาเลยเคยได้ทำงานแค่2เดือนเท่านั้น เคยปรึกษากับพ่อ พ่อก็พูดทำนองว่าเราช่วยเหลือบ้านญาติคนอื่นๆในอนาคตไม่ทิ้งหลอก แต่เราไม่อยากไปเป็นภาระใครเลยค่ะ เราอยากจะพึ่งตัวเองได้ บางทีเพื่อนๆโพสต์มีบ้าน มีรถ มีเงินเดือน ไปเที่ยว เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรเลย ไร้ค่า มันมืดไปหมด จะทำกิจการส่วนตัวเงินที่ได้มาก็ไม่มากคนอื่นเขามีเงินกันต่อเดือนเกือบ2หมื่น เรากว่าจะได้เงินหมื่นต้องเก็บเป็นเดือนสองเดือน แต่ก็ตั้งใจว่าจะอยู่เป็นเพื่อนย่า กับป้า จนกว่าเราหรือเขาใครจะไปก่อนกัน จึงอยากมาขอแนวคิด การฮีลใจตัวเองจากเพื่อนๆพี่ๆค่ะ เพราะจิตใจเราไม่มั่นคงเลยค่ะบางทีมีกำลังใจเพราะความรักพวกเขา บางทีเราจิตตกเครียดมากๆ เพราะบางทีย่าเราด้วยความที่เขาแก่เขาก็จะมีงอแงบ้าง กินยากบ้าง จนบางครั้งเรารับมือไม่ค่อยจะถูก บ่นก็รู้สึกบาปจนบางทีเราอยากจะร้องไห้ออกมาเลย กลัวมากๆกลัวจะเป็นซึมเศร้า จึงอยากมาขอรับพลังบวกจากเพื่อนๆพี่ๆดูค่ะ เพราะยังไงเราเลือกที่จะอยู่ทางนี้อยู่ดีค่ะ ขอบคุณค่ะ^^