สวัสดีค่ะ หนูมีคำถามจะมาถาม และมาเล่าความรู้สึกเล่าประสบการณ์ชีวิตให้ทุกคนฟังค่ะ ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยณที่นี้ด้วยนะคะเนื่องจากเขียนบทความเป็นครั้งแรกค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าหนูเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่เหมือนคนอื่นสักเท่าไหร่เป็นคนพิการทางด้านสายตา แล้วก็มารู้ทีหลังว่าเป็นโรคจิตเวชรักษาทางโรงพยาบาลมา 2 ปีแล้วยังไม่ดีขึ้นเลย แถมครอบครัวคนรอบๆข้างก็ไม่เข้าใจอีก หนูไม่ได้อยู่กับแม่ค่ะอยู่กับยายแล้วก็มีตายอีก 2 คนแล้วก็มีพี่สาวยาย 1 คนรวมครอบครัวในบ้านก็ถ้ารวมหนูด้วยก็ 5 คนค่ะ แต่หนูรู้สึกว่าคนที่เข้าใจหนูและเอาใจหนูมากที่สุดก็คือยายค่ะ ส่วนคนอื่นๆรวมถึงพี่สาวของยายเขาไม่เข้าใจค่ะเพราะว่าแต่ละคนดูเหมือนเขาเป็นแบบหัวโบราณ พอทำผิดนิดผิดหน่อยเขาก็จะต้องเอาคำพูดรุนแรงมาพูดกับหนูหรือมาว่ายายของหนู เหมือนเขาไม่ยอมรับในสิ่งที่เราผิดบางทีมันผิดแค่นิดๆหน่อยๆเขาก็ว่าเราแรงๆเหมือนเราไม่ใช่ลูกใช่หลาน พอหนูมีปัญหาทุกคนก็ไม่มีใครช่วยหนูแก้ปัญหามีแค่ยายแค่คนเดียวที่พยายามช่วยหนูทุกอย่าง แต่ก็ช่วยหนูได้ไม่มากนักเพราะคนพวกนั้นจ้องจะว่ายายอยู่เรื่อยๆบอกว่าอย่าเอาแต่ตามใจหลานจนหลานเสียคนอย่างนั้นอย่างนี้ คือหนูก็เข้าใจทุกคนนะว่าอยากให้หนูเติบโตมาเป็นคนดีแต่ว่าบางทีคำบางคำมันก็แรงไป หนูจะยกตัวอย่างให้ฟังนะคะตอนนั้นหนูกินยานอนหลับไป แล้วทีนี้หนูก็ไม่รู้สึกตัวรู้สึกตัวอีกทีนอนอยู่ที่โรงพยาบาลยายบอกว่า ตอนนั้นหนูพูดจาไม่รู้เรื่องเผลอไปเรื่อยแต่ยายไม่ได้บอกว่าหนูพูดว่าอย่างไรบ้าง ที่หนูกินยาเข้าไปเพราะว่าหนูมีเรื่องเครียดคือหนูต้องไปอยู่โรงเรียนประจำแล้วหนูไม่อยากไปเพราะเวลาที่หนูมีปัญหาภายในโรงเรียนหนูไม่กล้าที่จะพูดให้ใครฟังหนูไม่กล้าบอกครู เพราะว่าหนูเคยบอกทุกคนแล้วแต่รู้สึกว่าไม่ค่อยมีใครช่วยเหลือได้ พอหนูมีเรื่องกระทบจิตใจไปมากๆก็ยายก็พาไปหาหมอเพราะว่าหนูมีอาการนอนไม่หลับวิตกกังวล ตอนปีแรกหมอก็บอกว่าหนูเป็นแค่โรควิตกกังวลธรรมดา แต่พอมาเมื่อปลายปีที่แล้วไปหาหมอล่าสุดหมอบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรัง ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่บอกแม่เรื่องที่เกิดขึ้น หนูพยายามที่จะบอกแม่แล้วแต่เขาไม่เชื่อเขามาบอกหนูว่าไม่ต้องเอาคำพูด 108 มาเล่าให้แม่ฟังเลย หนูพูดอะไรไปเขาก็ไม่เชื่อหนู ถ้าถามว่าความสัมพันธ์ระหว่างหนูกับแม่ดีไหมมันก็ไม่ค่อยดีหรอกค่ะเวลาที่หนูมีปัญหาแม่จะไม่ค่อยเข้าข้างหนูแต่จะเข้าข้างคนอื่นแทน แม่ชอบพูดว่าแรงๆใส่หนู อย่างเช่นคำว่า ชอบพายายไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่ ยาย 77 แล้วนะวันพรุ่งนี้อาจจะไม่มียาอยู่แล้วก็ได้สำหรับหนูมันรู้สึกสะเทือนใจมากค่ะ แล้วก็ชอบพูดว่า ถ้ายายตายไปแล้วจะรู้สึก ถ้าถามว่าแม่ดีกับหนูไหมถ้าดีเขาก็ดีค่ะส่งตังค์มาให้ใช้ หนูไม่กล้าเล่าปัญหาให้แม่ฟังเพราะว่าหนูกลัวโดนแม่ว่าค่ะ เวลามาที่บ้านคนที่บ้านชอบบอกว่าหนูดื้ออย่างนู้นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กๆพอแม่มาถึงเขาวางกระเป๋าเสร็จเขาก็ว่าหนูทันทีแล้วไม่ใช่ว่าแป๊บเดียวนะเป็นชั่วโมงเลย นี่แหละค่ะเวลาที่มีปัญหาไม่ค่อยอยากจะบอกแม่ แต่เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งตอนป 6 ที่โดนเพื่อนแกล้งแล้วบอกแม่แม่ก็ไปว่าเขาถึงโรงเรียนเลยทั้งๆที่ มันก็ไม่สมควรที่จะไปว่าเด็กที่แกล้งหนูเพราะว่าหนูกับเขาก็เลยมองหน้ากันไม่ติดเลย แล้วถ้าเวลาหนูเครียดแม่จะบอกว่าเครียดอะไรนักหนามีให้ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอีกหรอแต่สิ่งที่แม่ให้บางครั้งหนูก็ไม่ต้องการหนูแค่ต้องการคนเอาใจใส่หนู มีเวลาอยู่กับหนู บ่อยๆหนูก็พอใจแล้วค่ะ ยายก็ทำแต่งานทุกคนมีงานทำหมดไม่มีใครอยู่กับหนู ถ้าถามว่ามีปัญหาอะไรที่โรงเรียนก็ทุกอย่างเลยค่ะทั้งเรื่องการปรับตัว เรื่องเพื่อน โดนแกล้ง หนูก็แอบถ่ายหลักฐานที่หนูโดนมาแล้วก็เอาให้ยายดูแต่ไม่กล้าให้แม่ดูค่ะเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่เพราะแม่เวลาที่มีเรื่องอะไรเขาจะชอบทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่หนูเลยไม่กล้าพูด อีกอย่างหนูกลัวคำพูดที่แม่พูดด้วยค่ะว่าพรุ่งนี้อาจจะไม่ได้เจอยายแล้วก็ได้ทำให้หนูไม่อยากกลับไปอยู่โรงเรียนเลยค่ะนี่แหละค่ะที่หนูอยากถามว่าหนูผิดไหมที่หนูเป็นแบบนี้ แล้วที่ทุกคนทำแบบนี้เขาต้องการอะไร ถ้าถามว่าหนูเคยทำผิดไหมก็บ่อยค่ะ แต่ว่ามันก็ไม่ได้รุนแรงถึงขั้นต้องมาทำแบบนี้เลย หนูมีปัญหาอะไรทุกคนก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่ช่วย เหนื่อยมากเลยค่ะ