ผมเป็นคน กทม. มีแฟนเป็นคน เชียงใหม่ไม่เคยได้เที่ยว ปีใหม่ สงกรานต์ ด้วยกันเลยเพราะเขาต้องกลับบ้านทุกปี บางทีก็น้อยใจ
คบกับแฟนมาประมาณ 12 ปี อายุห่างกัน 1 ปี 

ผมเคยชวนเขาแล้ว ทั้งปีใหม่ ทั้งสงกรานต์ อยากอยู่เล่นด้วยกัน ตอนแต่ตอนอายุประมาณ 21 จนตอนนี้อายุ 33 ก็ยังไม่เคยได้มี Moment นั้นเลย 
อยากมีแบบไปสาดน้ำ คนอื่นเขา บ้าง อยากไปนับถอยหลัง แล้วหารถกลับบ้านยากบ้าง 

ลองถามเหตุผลเขา เขาบอก 
ก็กลับไปหาพ่อแม่ นานๆทีเจอ  เลยถามไปต่อว่ากลับไปแล้วทำอะไรบ้าง บอกว่าไปดูนา บ้าง ทำงานบ้านความสะอาดบ้าง ไปหาญาติคนนั้นคนนี้บ้าง ไปไม่ได้เล่นหรอกน้ำน่ะ (เท่าที่ฟังเหมือนว่าไม่เล่นสงกรานต์เลยมั้ง มีแต่รดน่ำดำหัว)

ช่วงคบแรกๆก็ ชวนไปเที่ยวอยู่ซัก 7-8 ปี จากนั้นก็ ไม่ชวนแล้วเพราะ ไม่มีความหวังเลย 
เขาบอกรอให้คบกันนานๆก่อน ค่อยไปเที่ยวด้วยกัน (เทศกาล) 
พอคบไปนานๆ บอกหลังแต่งงาน ค่อยไปเที่ยวด้วยกัน (เทศกาล) 
ไปๆมาๆ ผมคงคิดว่าเขาก็อาจจะเลือกที่จะกลับบ้าน 

ก็ไม่เคยโกรธเขาเลยนะ การที่กลับได้กลับไปเห็นพ่อแม่ตัวเอง แก่ลงไปทุกๆที การที่เห็นผมเงอกของพ่อแม่ มันน่าใจหายอยู่นะเหมือนวันและเวลา ที่จะอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า พ่อแม่ลูกมันสั้นลงไป ผมเองก็พ่อแม่เสียไปนานมากแล้ว ครอบครัวผมเองก็ไม่ค่อยอบอุ่นเท่าไหร่ สงกรานต์ที่เล่นกับพ่อแม่ น่าจะแค่ 1 ครั้งเองมั้ง อายุน่าจะไม่ถึง 10 ขวบ   

ผมเองก็เคยไปบ้างเขาตอนหยุดที่ไม่ยาว 2-3 วัน ที่ไม่ใช่ เทศกาล 3-4 ครั้ง 

ผมก็เข้าใจเขาแหละได้แต่รอ สักปีหนึ่ง  

คงได้แต่คิดว่าจะได้เที่ยว ปีใหม่เคานต์ดาวน์ - เล่นสงกรานต์ด้วย หลังแต่งงาน น่าจะได้เที่ยวกับลูกๆแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงมีความสุขตามช่วงวัย ได้แต่กับครอบครัวที่สร้างเอง แต่ก็เสียดายความสนุกในช่วงวัยรุ่น มันอาจจะรู้สึกอีกแบบหนึ่ง 

เอาแค่เที่ยวสงกรานต์กลับปีใหม่นะ เพราะบางทีถึงช่วงอยู่ยาว 3-4 วัน 5-6 วัน บ้าง เขาจะกลับบ้านบ้าง ไปเที่ยวทะเล เที่ยวเขา กับตัวผมบ้าง ผมไม่ซีเรียสตรงนี้นะ 
แต่ทำไมพอ ปีใหม่ กับ สงกรานต์ บางทีมันก็น้อยใจ 

ปัญหาไม่ที่อยู่ที่เขาหรอก อยู่ที่ผมเองนี่แหละ Hahahah