สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะขอคำแนะนำ ผมอายุ21ปีแต่เป็นคนอายุ21ปีที่มีประสบการณ์ชีวิตน้อยมากๆ ต้องบอกก่อนเลยว่าผมเป็นคนที่ไม่ค่อยออกไปข้างนอกหรือออกไปเที่ยวไปซื้อของอะไรเองเท่าไหร่ ส่วนมากแม่ของผมจะเป็นคนทำให้ เรื่องเล็กๆน้อยๆซื้อของใช้ส่วนตัวแม่จะเป็นคนที่ซื้อมาให้หมด(เหมือนลูกแหง่ติดแม่เลย) จนมันกลายเป็นว่าพอผมต้องไปไหนมาไหนคนเดียวผมกลัวและประหม่าอยู่ตลอด เพราะผมเป็นคนที่แคร์สายตาและคำพูดของคนรอบข้างประมาณนึงเลย(อารมณ์แบบกลัวทำตัวไม่ถูก กลัวเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น) ผมมีงานอดิเรกอย่างนึงคือ ชอบจินตนาการว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับตัวเอง มันทำให้ผมคิดมากตอนมีคนมามองหรือมาจ้อง พอไม่มีแม่ไปด้วยไม่กล้าพูดไม่กล้าถามใคร จนผมรู้สึกว่าถ้ายังเป็นแบบนี้คงไม่ได้แล้ว เพราะเพื่อนหรือคนที่รู้จักรอบตัวที่อายุเท่ากันหรืออาจจะน้อยกว่าเขามีความเป็นผู้ใหญ่ มีความคิดเป็นของตัวเอง ซึ่งมันต่างกับตัวผมที่อายุ21ปีแล้วยังไมีมีอะไรเลย  (ที่จริงก็มีหนี้ กยศ9หมื่นกว่าๆ555) ผมเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้จักโต ไม่เริ่มต้นวางแผนชีวิต ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ปัจจุบันผมทำงานอยู่เซ่เว่นแถวบ้าน เงินเดือนก็ไม่ค่อยเยอะ ผมให้แม่7พัน(ผมไม่ภูมิใจเลยกับเงินที่ให้แม่ เพราะมันน้อยมากกับค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้)ผมเก็บใว้กับตัวอีกก็3-4พันส่วนเงิน3-4พันของผม ก็เอามาซื้อของที่อยากได้หรืออยากกินจนหมด เพราะผมคิดว่าถ้าไม่ซื้อตอนนี้อนาคตคงจะไม่ได้ซื้อ แล้วผมก็เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสุขของตัวเองมากๆ ผมคิดว่าอะไรที่ผมซื้อหรือทำแล้วมีความสุขผมก็จะทำเลย โดยไม่สนเรื่องอนาคตขอแค่ตอนนี้มีความสุข แต่รู้สึกเสียใจบ้างบางครั้งพอของที่อยากได้มากๆ พอได้มาแล้วกลับรู้สึกเฉยๆ(เสียดายตังด้วย) พอตังหมดก็ขอแม่วันละร้อยไปทำงาน เพราะห่อข้าวไปกินที่เซเว่นทุกวัน(ให้ตังแม่แล้วก็ยังไปขออีก แย่ๆๆ) ผมเพิ่งเริ่มทำงานได้4เดือน มันเป็น4เดือนของการทำงานที่ทำให้ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมได้คุยกับพี่ๆที่ทำงาน เรื่องต่างๆ ผมเป็นคนที่ชอบพูดคุยมากๆ อยากฟังเรื่องราวชีวิตของคนอื่น อยากรู้ว่าคนที่เค้าทำงานมานาน มีครอบครัว มีหนี้สิน มีปัญหา เขาจะจัดการปัญหาเหล่านั้นยังไง แต่ละคนก็มีปัญหาที่ต่างกันมีวิธีจัดการปัญหาทีต่างกัน แล้วผมก็กลับมาตั้งคำถามกับตัวเองว่าถ้าโตไปแล้วจะใช้ชีวิตคนเดียวโดยที่ไม่มีแม่หรือไม่มีคนคอยช่วยได้มั้ย จะจัดการปัญหาเองได้หรือป่าว ผมกลัวว่าตัวเองจะเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้เรื่อง ผมเริ่มคิดกับตัวเองแล้วว่าอยากมีบ้านเป็นของตัวเองอยากปลดหนี้ อยากหาตังได้เยอะๆอยากพัฒนาตัวเองให้เป็นคนที่ดีกว่านี้ แต่ขณะเดียวกันผมก็คิดแต่จะหาความสุขให้ตัวเอง บางครั้งก็คิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว ไม่ต้องไปพยายามอะไรมาก ผมเกลียดตัวเองตอนมีความคิดแบบนี้ แต่ผมเองก็อยากมีความสุข ได้เกิดมาแล้ว ผมอยากมีความสุขโดยที่ไม่ต้องมีเรื่องเครียดๆในหัว ผมไม่มีงานที่ชอบหรืออยากที่จะทำ มีแค่สิ่งที่ชอบคือเล่นฟุตบอล พูดคุยกับเพื่อน แล้วก็นอนฟังเพลง เป็นชีวิตที่ไม่มีอะไรเลยย ผมอยากเป็นคนที่กล้าคิดแล้วก็กล้าที่จะทำโดยไม่สนตายตาของคนอื่นเหมือนที่คนอื่นๆเขาทำได้บ้าง ผมไม่อยากเป็นคนที่เกิดมาล้มเหลว   กระทู้นี้อาจจะไม่ตรงหัวข้อเท่าไหร่นะครับ(เหมือนมาเล่าเรื่องของตัวเอง5555)อาจจะอ่านแล้วไม่ค่อยรู้เรื่องนะครับเพราะผมอธิบายให้คนอื่นเข้าใจง่ายๆไม่ค่อยได้(ต้องขอโทษด้วยนะครับ🙏) หากใครที่ได้เข้ามาอ่านแล้ว อย่างน้อยๆก็คิดซะว่ามาอ่านเรื่องเล่าของคนที่ชอบพูดคุยคนนึงแล้วกันนะครับ ขอบคุณครับ