วันนั้นได้ไปเยี่ยมญาติๆ แล้วเจอคนที่เราอยากคุยด้วยแต่ไม่กล้า ฉันกับเขาเป็นญาติกัน ก็ได้แค่สบตาเท่านั้น มีฉันถ่ายรูปรวมกัน แล้วในรูปนั้นเขามองฉันด้วยเขามองด้วยสายตาอ่อนโยน ฉันคงไม่ได้คิดไปเองแน่ ทุกอย่างที่เขากระทำมันชัดเจน แต่แค่ไม่กล้าทักทายกัน เดินผ่านกันด้วยความอึดอัด แล้วตกค่ำ แม่ฉันแวะไปบ้านเขา เขาก็เดินมาพร้อมกับพ่อเขา หลังจากทักทายเสร็จ ฉันกับเขาก็เดินคู่กัน อยู่หลังสุด เขาก็เดินช้าๆ ฉันก็เดินช้า ฉันไม่รู้ว่าต้องทำไงดีตอนนั้น เขาดูเหมือนว่ารอฉันชวนคุยอยู่ แต่ฉันกับเดินไปแบบเสียดาย แล้วก็งงกับตัวเอง เวลาฉันเดินไปไหน เขาก็จะจับจ้องฉันอยู่ห่างๆ ตอนที่ฉันล้างจาน เขาก็มองหน้าฉันแบบเขินอาย แล้วก็เดินไป อาจจะเขาเป็นผช.ที่เขินอายมั้งเลยไม่กล้าทัก แต่พอกลับบ้านก็ไร้วี่แววเขาอีกเลย ( ฉันไปหาเขาแค่ปีละครั้งเอง ) เห้อออ น่าเศร้าอ่ะ อายุเขาฉันก็ไม่รู้ เฟซบุ๊คไอจี ก็ไม่มี ( ฉันว่าถ้าได้พบกันครั้งนี้ฉันจะชวนคุยกับเขาก่อน ) ทำไงดีอยากคุยแต่ไม่กล้า ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นญาติเลยชอบไม่ได้.