:: เรื่องราวของ “พ่อ” ความฝันของตัวเอง
และการก้าวออกมาจากมุมที่ไม่เคยถูกมองเห็น ::

เดือนมีนาคม ปี 2022
“น้ำมนต์” ไปเรียนภาษาอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น
จริง ๆ ถ้านับระยะเวลาก็เกือบจะหนึ่งปีแล้ว
ที่เธอไม่ได้กลับมาเจอหน้าคุณพ่อเลย
ตอนนั้นเวลาล่วงเลยผ่านไปจนขึ้นปีใหม่

มันคือเดือนมกราคม ปี 2023
ที่น้ำมนต์กำลังใช้ขีวิตวัยเรียนเหมือนเด็กทั่วไป
สายโทรศัพท์จากทางไกลดังขึ้นในช่วงเที่ยงวัน
พร้อมกับชื่อของ “คุณแม่” ที่รออยู่ปลายสาย
ตอนนั้น น้ำมนต์ เล่าว่า ตัวเองก็คิดเหมือนกัน
ว่าแม่จะโทรมาหาทำไมตอนที่กำลังเรียน
พอสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นเลยตัดสินใจโทรกลับไป
พร้อมกับถามคำถามที่สงสัยตั้งแต่ตอนแรกว่า

”แม่มีอะไร แม่จะโทรมาทำไมเวลานี้
เคยบอกไปแล้วว่าเวลานี้กำลังเรียนอยู่“

เสียงตอบกลับของแม่ ไม่ใช่การตอบคำถาม
แต่เป็นการแจ้งข่าวที่ทำให้โลกของน้ำมนต์
ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“คุณพ่อเสียแล้วนะ...”

น้ำมนต์บอกว่าวินาทีนั้น
สมองของตัวเองหยุดทำงานไปแล้ว
แต่สิ่งทึ่ทำโดยอัตโนมัติคือจองตั๋วเครื่องบินกลับไทย
พร้อมกับพยายามเขียน Essay สอบเข้ามหาลัย
ให้เสร็จทันตามเวลาที่ทางนั้นกำหนดไว้

แต่สุดท้ายไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน
การเดินทางกลับไทยของน้ำมนต์
ก็มาทันงานศพของคุณพ่อแค่สองวัน
ไม่ได้เห็นหน้าคุณพ่อเป็นครั่งสุดท้าย
แม้แต่ตอนเปิดโลงศพด้วยซ้ำ
ตอนนั้นการบินกลับไปญี่ปุ่นเพื่อเรียนต่อ
จึงเป็นการกลับไปด้วยความรู้สึกที่ไม่มีความสุขเลย
ในหัวคิดแต่ว่าอยากกลับไปอยู่กับแม่กับน้อง

จริง ๆ ถ้านับตามกำหนดการ
น้ำมนต์ ต้องเรียนไปจนถึงเดือนมีนาคม
แต่ด้วยความรู้สึกที่อยาก “กลับบ้าน”
น้ำมนต์้เลนออกเดินทางกลับไทยทันที
หลังจากพยามเร่งเวลาเรียนให้จบเร็วกว่าเดิม
ที่สนามบินวันนั้น น้ำมนต์ เล่าว่า
ตม. ถามคำถามว่าจะกลับมาอีกไหม?
เธอตอบไป “ไม่กลับมาแล้ว”
คำตอบนั้นทำให้วีซ่านักเรียน
ที่เหลือเวลาอีก 1 ปีครึ่งถูกตัดจบทันที

แต่หลังจากนั้นไม่นานข่าวดีก็มาถึงบ้าน
น้ำมนต์สอบเข้ามหาลัยได้ 2 แห่ง
คือ ฮอกไกโด กับ โกเบ
ตอนนั้น น้ำมนต์ ตัดสินใจเลือก “โกเบ”
เพราะมีเพื่อนชาวอินโดที่สนิทกันอยู่ด้วย
แต่ปัญหาก็เหมือนจะวิ่งเข้ามาไม่หยุด
เพราะถึงจะจ่ายค่าเทอมไปแล้ว
แต่วีซ่าของน้ำมนต์ที่ถูกตัดไปก่อนหน้า
ไม่สามารถทำเรื่องขอใหม่ได้ทันเวลา
มหาวิทยาลัยเลยต้องตัดสิทธิ์ของน้ำมนต์ไป

นั่นเท่ากับว่า ตลอดปี 2023 สิ่งที่น้ำมนต์ทำได้
คือ อยู่เฉย ๆ เพื่อรอเวลาสอบใหม่ในรอบหน้า
แต่ก็เหมือนเป็นโชคชะตาที่กำหนดมา
เมื่อช่วงปลายปี 2023 BNK48 รับสมัคร รุ่น 5
น้ำมนต์ ที่มีความฝันทั้งสองเส้นทาง เลยตัดสินใจ
ยื่นใบสมัครสอบเข้ามหาวิทยาลัย
และส่งใบสมัครออดิชั่นเป็นไอดอลไปพร้อมกัน
น้ำมนต์บอกว่า พอคิดย้อนกลับไปถึงตอนนั้น
มันคงเป็นโชคชะตาจริง ๆ นั่นแหละ
ที่ทำให้หนูต้องมาเป็น BNK48 ในวันนี้

ซึ่งระหว่างที่น้ำมนต์กำลังเล่าเรื่องของตัวเอง
น้ำมนต์ ก็เปิดลำโพงคุยกับน้องสาว
ที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศให้แฟนคลับฟัง
ในตอนนั้น มีแฟนคลับถามจ๋าว่า

”น้องจ๋าภูมิใจในตัวพี่สาวมั้ย?“

น้องจ๋า ตอบคำถามนั้นไว้ได้น่าประทับใจว่า
ภูมิใจในตัวพี่สาวมาก เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกัน
พี่สาวที่จ๋ารู้จัก เป็นคนขี้อายมาตลอด
แต่ในความขี้อายนัน ก็มีความฝันเล็ก ๆ หนึ่งอย่าง
ที่จ๋าได้ยินมาตลอด คือ อยากเป็น BNK บ้างเนาะ
ถึงแม้จะรู้อยู้แก่ใจว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้แค่ไหนก็ตาม
เพราะทั้งขีวิตไม่เคยร้อง ไม่เคยเต้นมาก่อนเลย
เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วชวนถ่ายรูป
พี่สาวคนนี้ก็ไม่เคยอยากให้มีรูปของตัวเองเลย

แต่มาวันนี้ พี่สาวที่เคยขี้อายคนนั้น
ลงรูปของตัวเองบ่อยมากเกือบทุกแพลตฟอร์ม
เขาบอกว่า ตอนเราเป็นแฟนคลับ
เราก็คงอยากเห็นหน้าเมนของเราบ่อย ๆ
เขาก็เลยพยายามลงรูปตัวเองให้แฟนคลับเห็น
พยามยามซ้อมร้อง ซ้อมเต้น
ถึงเลิกซ้อม จะกลับมาบ่นว่าเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม
แต่เขาก็ยอมทำ เพราะรู้ว่าตัวเองทำได้ไม่เท่าคนอื่น

สำหรับจ๋า พี่สาวของเธอที่ขี้อายมากในตอนนั้น
วันนี้เขาเปลี่ยนตัวเองไปจากเดิมมากจริง ๆ
เมื่อก่อนเราสองคนไปงานจับมือด้วยกัน
ถ้ามีงานจับมืออีก เราก็จะไปด้วยกัน
แต่จ๋าจะเป็นคนไปจับมือพี่มนต์เอง

-----------------

ปล.เสริมเกร็ดเล็กน้อยก่อนจบบทความ น้ำมนต์ เล่าว่าตอนเขียน Essay เข้ามหาวิทยาลัย เรื่องนึงที่น้องเขียนไป คือเรื่องพ่อ น้องบอกว่า น้องชอบเห็นคุณพ่อทำงาน คุณพ่อเป็นเหมือนกับไอดอลของน้องในการใช้ชีวิต ที่ทำให้น้องอยากจะเก่งให้เหมือนกับคุณพ่อครับ 🙏

สุดท้ายนี้ ขอแสดงความเสียใจกับน้ำมนต์ และครอบครัวย้อนหลัง ต่อจากนี้ขอให้หนูรับรู้ไว้ว่าครอบครัวของหนูใหญ่ขึ้นแล้วนะ เพราะหนูมีพวกเราทุกคนอยู่ด้วยไงครับ 🤗

#BNK48 #NammonnBNK48

ถอดความโดย
https://www.facebook.com/share/ofbGNkbZwWEYis1p/?mibextid=oFDknk




ติดตามน้ำมนต์ได้ที่
https://www.instagram.com/nammonn.bnk48official?igsh=cTYwY3llZjhhNDk1


https://www.facebook.com/nammonn.bnk48official?mibextid=ZbWKwL