กระทู้นี้ผมแค่อยากแชร์ความคิดเกี่ยวกับ การเป็นคนดี สำหรับผมเอง  
   ช่วงขึ้นมัธยมแล้วผมเจอสังคมที่ใหญ่ขึ้น หน่อยผมปรับตัวค่อนข้างยาก เริ่มมามีเพื่อนจริงๆจังๆ ตอน ม.3 เป็นเพื่อนที่แปลกๆดี เด็กหลังห้องก็ใช่เด็กเรียนก็ใช่ ผมเริ่มมาสังเกต จากเหตุการ์ณหลายๆอย่างในสังคม(โรงเรียนซะเป็นส่วนใหญ่) มีหลายเหตุการ์ณ 
  ตัวอย่างคือ กลุ่มเพื่อนผม ขี้เกียจที่จะทำความสะอาดพื้นที่ แต่จะมีผมคนเดียวที่ในใจคืออยากจะกวาดให้มันสะอาดๆ แต่ก็ต้องทำเป็นขี้เกียจตามเพื่อนไป 
   หรือจะเป็น เวลาที่เพื่อนบ่นให้ไปช่วยงาน ในใจผมจะไม่เถียงเลย เดินไปช่วยงานแล้ว แต่จริงๆทำตัวเหมือนคนขี้เกียจเถียงกลับ
พฤติกรรมแบบนี้เหมือนเป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเองจะได้ไม่แปลกแยกจากกลุ่ม สังคมที่ผมอยู่ใครทำดีเด่นเกินหน้าเกินตา ไม่โดนหมั่นไส้
ก็โดนเอาเปรียบ     ผมก็เลยเป็นอัตโนมันว่าเราจะเป็นคนดีตลอดไม่ได้ ไม่ดีไว้บ้าง ถึงจะฝืนๆใจ ในใจคือพร้อมให้ความช่วยเหลือเต็มที่
แล้วมันเก็บกรดอยู่พอสมควร ที่ความดีของเราจะโชว์ให้ใครเห็นไม่ได้ง่ายๆ 
แต่ถ้าในสังคมที่คนแค่เดินผ่านหน้ากันเฉยๆ ผมว่าการเป็นคนดีไม่ยากเลย แต่กับสังคมที่มีคนรู้จักแบบซ้ำเดิมๆหลายๆคนจะต้องเป็นคนดีไม่ให้ใครเอาเปรียบ
    เรื่องนี้อยากจะเขียนไว้เกี่ยวกับการเป็นดีย์ ที่ชีวิตผมในตอนนี้ได้มองว่าเป็นแบบนี้ ครับ ขอบคุณครับ