เราคบกับแฟนมา2ปี เป็นรักแรก เขาเป็นคนดี ซื่อสัตย์ เสียสละ ขยัน อดทน เป็นเพื่อนคนเดียวที่เราคุยด้วยทุกอย่าง อยู่ด้วยสบายใจมาก ตลอดระยะเวลาที่คบกันมีทะเลาะกันบ้าง เรากับเค้านิสัยเหมือนกันหลายอย่าง เราไม่ได้หวานกันมาก แต่เราก็อบอุ่นใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่ เราผ่านเรื่องราวหลายอย่างมาด้วยกัน แต่แล้วเราก็ต้องไปเรียนที่ต่างจังหวัดไกลกับเขาเราตกลงจบความสัมพันธ์แต่ยังเป็นเพื่อนกัน(เพื่อนที่เหมือนแฟน)เพื่อที่เราจะได้ทำใจกันทั้งคู่ว่าวันหนึ่งเราอาจแยกย้ายกันจริงๆ เพราะกว่ามหาลัยจะเปิดยังอีกนาน เสียใจตอนนี้ยังดีกว่าเสียใจตอนเรียน เพราะเขารู้ดีว่าเราคงไม่มีสมาธิเรียนแน่ถ้าเสียใจ เลยต้องทำใจแต่เนิ่นๆ เราตกลงกันว่าจะคุยกันเหมือนเดิม มีโอกาสจะมาเจอกัน ยังโทรคุย บอกรักกันทุกวัน ถ้าเรียนจบอีก3ปีครึ่ง เราจะกลับมาคบกันถ้าทั้งคู่ยังไม่มีใคร แต่เรากลัวค่ะ เพราะเราต้องอ่านหนังสือหนัก เขาต้องเล่นกีฬาและทำธุรกิจที่บ้านด้วย ปกติเราก็คุยกันน้อยตอนคบกันแต่เราก็เข้าใจกันและมั่นใจว่ายังมีเขาตลอด แต่พอเราไม่ใช่แฟนกัน เรากลัวเวลา สังคม ความรู้สึกเขาจะไม่เหมือนเดิม เดิมทีเราเป็นลูกคนเดียว เพื่อนน้อย เขาคือคนที่มาเติมเต็มเรามากๆ พอไม่มีเขาเรารู้สึกไม่มั่นคง และเราก็กลัวเจ็บถ้าเค้ามีใครเข้ามาในขีวิตใหม่ ทุกคนคิดว่าสถานะความสัมพันธ์ของเราตอนนี้จะดีกับเรามั้ยคะ เราตัดสินใจตกลงว่าจะไม่ขาดกัน เพราะเขาก็สงสารเราที่ตัวคนเดียว เราก็สงสารเขาที่เป็นลูกคนเล็กที่ไม่มีใครใส่ใจ เรียกได้ว่าเราโดดเดี่ยวทั้งคู่เลยตัดสินใจเป็นกำลังใจให้กันและกันทั้งคู่ ตอนนี้เราเสียใจมาก ไม่อยากห่างกับเขา มีใครที่เคยผ่านความสัมพันธ์แบบนี้อยากแชร์เรื่องราวมั้ยคะ และได้กลับมาคบกันมั้ย