เหนื่อยเนาะ ที่รู้ตัวว่าตัวเองเหนื่อย แต่ก็ยังโง่ที่จะทนอยู่ ไม่รู้ว่ายังเรียกว่ารักได้อยู่ไหม ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ยอมถีบตัวเองออกมาทั้งที่รุ้ว่าเค้าไม่รักแล้ว ทำทุกอย่างให้ ไม่เคยว่าดี ทำกิจการร่วมกันเป็นเมียแท้ๆ แต่ต้องรับจ้างผัวขายของ ได้อาทิตย์ละ 1500 นั่งเตรียมของให้ปวดหลังก็ปวด
ไปยืนตากแดดตากฝนขายให้  แต่กับโดนตอกกลับมาว่าไม่ช่วยทำห่าไรเลยทั้งที่ตัวเองได้เงินทุกบาททุกสตางค์ ธุรกิจก็เป็นของบ้านเราเป็นผู้ก่อตั้ง วันที่ป่วย ไม่ได้ไปช่วยขาย ทะเลาะกันบ้านแตก โดนไล่กลับบ้าน เพราะป่วยทำงานให้เค้าไม่ได้ อาศัยบ้านเค้าอยู่ ใช้รถเค้าไปไหนมาไหน จ่ายค่ากินให้วันละสองมื้อ ทำทุกอย่างเหมือนขี้ข้า  ทะเลาะกันไม่ทำของให้ ก็ว่าไม่ช่วยทำ พอลงไปทำให้ก็หาเรีองทะเลาะว่าไม่ไปช่วยขายของ คนเราถ้าไม่ป่วยจริงมันจะอยากหยุดหรอ ทำให้ตลอดไม่เคยอิดออด ฉี่เป็นเลือดเพราะติดเชื้อในท่อปัสสาวะ ลงไปเดินวนๆอยู่ชั้นล่างตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่ง ผัวนอนกรนค่อกๆ เราทนไม่ไหว เพราะฉี่เป็นเลือดเยอะ เลยมาปลุกตอนตี 1:45 รับรู้แต่ลงไปนอนต่อ แมวดันมาเล่นกระดิ่งเสียงดัง นอนไม่ได้ เปิดประตูมาบ่น แล้วเข้าไปนอนต่อ จนตีสองไปส่งแม่ขายของ ถึงกลับมารับไปหาหมอตอนตีสาม เราต้องแคร์ทุกอย่สง ต้องรับรู้ว่าเค้าเหนื่อยนะ ไม่สบายนะ แต่ถึงเวลาเราเป็นบ้าง ถ้าไม่หนักจริงๆจะไม่ร้องขอ ไม่ได้ ต้องทะเลาะ ความดีไม่มี เหมือนหมาตัวนึง บอกว่าอาศัยบ้านเค้ายุ อาศัยรถเค้าใช้ แต่เรามีรายได้แค่อาทิตย์ละ 1500 คือจะไม่ให้เรามีเงินไว้ใช้เลย บอกว่าถ้าทำให้ฟรีๆ จะไม่พูดเลย นี่คือคนเป็นผัวเมียกันหรอ ตายไปนั่นแหล่ะ ถึงจะเห็นคุณค่าขี้ข้าคนนี้ แต่เราก็โง่เองที่ดักดานอยู่ได้ 11 ปีที่อดทนมา ไม่เคยมองว่าเราดี ยิ่งทะเลาะ กลายเป็นเมียเฮียๆไปเลย