แต่เริ่มคือ ผมตั้งใจสมัครทหารเพื่อที่ไปปรับปรุงตัวเอง เพราะเนื่องจากผมเป็นจิตเวชขนาดการควบคุมอารมณ์ครับ แต่ด้วยที่เข้าใจตัวเองอยากเปลี่ยนจริงๆเลยสมัครทหาร แต่เรื่องซวยก็เกิดกับผมหลังจากฝึกแขนผมหลุด แล้วได้พักหาหมอรพ.ผลตรวจคือไหล่ผมข้อต่อหลวม กระดูกสันหลังโค้ง ต้องผ่าตัด และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ฝึกจนลากลับบ้าน ซึ่งพอดีทางครอบครัวผมได้ย้ายบ้านไปต่างจังหวัด ก็พากันย้ายแต่พอถึงวันกลับ ใบลาผมคุณย่าได้เอาออกจากกระเป๋าทหารเพื่อไปดูให้ญาติชื่นชมว่าผมตั้งใจปรับปรุงตัวแล้วลืมเก็บ ก็รู้ๆกันครับกลับไม่มีใบลากลับ โรคประสาททำงานครับ(ก่อนหน้ารักษาโรงบาลศรีธัญญาครับมีบัตรประจำตัวยืนยันการรักษาจิตเวช) คิดมากบวกกับสภาพร่างกายที่แย่อยู่แล้วจิตใจตอนนั้นแย่สุดๆเลยครับกลัวไปหมดทุกอย่าง ถึงขั้นระแวงรอบข้างเลยจริงๆ แต่นะตอนนั้นผมนั่งรถตู้มาค่ายแล้วซึ่งห่างจากบ้าน200กม.ซึ่งกลับไปเอาไม่ทันแน่นอน สุดท้ายผมสติหลุดหนีกลับมาบ้านครับ แล้วคิดมากจนผมทำอะไรไม่ได้สติหลุดทำร้ายตัวเอง เพราะผมกลัวในโทษสิ่งที่ได้รับ คิดฆ่าตัวตายหนีก็หลายครั้ง แต่อยู่ในความดูแลของพ่อถึงรอดมาทุกครั้งครับ แต่ผ่านมา3ปีแล้ว และย่าผมก็เสียแล้ว ผมก็ได้บวชให้เขา แต่ผมตอนนี้ผมยังไม่กล้าและกลัวครับ ผมอยากกลับไปรับผิดนะครับแต่ผมยังไม่มีความกล้า ทั้งด้านร่างกายและจิตใจครับ ผมควรทำไงต่อดีครับ