รองเท้าคู่นี้ใส่แล้วสบายดีนะ แต่ใส่แล้วกลับไม่ได้ชอบขนาดนั้น

ขอเกริ่นก่อนว่าเราเกือบจะโสดมาทั้งชีวิต เพราะมีแฟนตอนล่าสุดคือสมัยมัธยมปลาย และไม่มีอีกเลย มีคนคุยแค่คนเดียวสมัยเรียนปีสี่และไม่มีอีกเลยจนจบมาเข้าสู่วัยทำงาน แล้วเราดันไปชอบคน ๆ หนึ่ง ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่ก็ชอบโดยไม่มีหวังเพราะรู้ดีว่าเขาไม่มีทางชอบเรา และเคยเผลอบอกชอบไปแต่เราไม่ฟังคำตอบนะ ไม่ให้เขาตอบ จนตอนนี้ก็ปีกว่าแล้ว อายุย่างเข้าเลขเกินครึ่งของเลขยี่สิบสอง เพื่อนเลยแนะนำให้ลองเปิดใจคุยกับใครสักคน เราก็ลองนะ แต่สิ่งที่เราคิดกับอีกฝ่ายคือการเปรียบเทียบเขากับคนที่เราชอบ แต่เขาแตกต่าง ก็คุยได้เรื่อย ๆ ไม่รู้สึกตื่นเต้นใจสั่นอะไร มีแวบในความคิดที่คิดว่าไม่ใช่ หรือว่าเราฝืนแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัด เราสามารถคุยกับเขาแล้วเป็นตัวของตัวเองนะ เป็นในแบบที่เราเป็น เขาก็เทคแคร์ดีนะ แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาดีนะ แต่เขาไม่ใช่สำหรับเรา 
ตราบใดที่เรายังมีคนในใจ มีคนที่ชอบมันยากนะที่จะเปิดใจให้ใครอีกคน

ถ้าเราค่อย ๆ เฟดออกมากับหายไปเลย มันอาจจะดูไม่ดีทั้งสอง แต่รูปแบบไหนที่จะสามารถเซฟความรู้สึกอีกฝ่ายได้มากกว่าคะ?