ตั้งแต่อยู่ชั้นอนุบาล พ่อกับแม่เลิกกัน เพราะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ตอนนั้นอยู่กับพ่อ แม่ก็ไปไกลเลยออกไปอยู่ที่อื่น ไม่มีใครดูแลจิตใจของผม แม้จะอยู่กับพ่อ แต่ผมก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองอยากอยู่กับพ่อ พ่อไม่เคยสอนให้ใช้ชีวิตยังไง ไม่สอนให้พูดยังไง ไม่สอนให้มีมารยาทแบบไหนดี มีแต่จะให้เงินมาใช้ พอได้เงินมาผมก็เอาไปซื้อสิ่งที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิต เอาไปกินข้าว เติมเน็ตโทรศัพท์ เพราะผมมีแค่โทรศัพท์ที่เป็นเพื่อนผม ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตลอด เพื่อนไม่มี สังคมไม่มี มีแค่ครูที่คอยสอยวิชาต่างๆ เวลาผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้ อยู่ ปวช.2 วิทยาลัยเทคนิค ผมก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิม ยังคงไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม พ่อผมก็ให้เงินผมมาอย่างเดียว แต่ผมอยากได้ความรักคืน อยากให้ครอบครัวมีความสุข ทุกวันนี้ผมไปเรียนผมเครียดเรื่องนี้มาก ระหว่างเรียนก็คิดแค่ว่าต้องทำให้ได้ ต้องเรียนให้เก่งและให้จบ ผมก็ทำได้มาตลอด บางวันก็เครียดมากๆ แต่ก็ไม่มีใครสามารถพูดคุยได้ ผมเองก็ไม่มีเพื่อน ครูก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ผมเป็น ไม่รู้จะพึ่งใครได้ทางจิตใจ ผมไม่มีความสุขเลย ไม่เคยได้เที่ยว ไม่เคยได้พบปะกับใคร สิ่งที่ผมมีและเป็นของผมเองคือ การเรียนที่ดีเยี่ยม ณ ปัจจุบัน ผมฝึกงานที่สำนักงานจังหวัด ผมพบเจอปัญหาในการทำงานคือ ผมเป็นพิการทางสมองคือ LD เรียนรู้ได้ไม่ทันคนอื่น และสมาธิสั้น เครียดแน่นอนแต่ก็ต้องอดทนเรียนให้จบ ผมควรจะทำยังไงต่อดี เพราะไม่มีใครเป็นที่พึ่งทางใจเลย ผมเป็นคนที่ทำให้พ่อแม่ลำบากมากไหม ผมทำอะไรผิดไปหรอ ชีวิตนี้ผมไม่รู้สึกว่ามีความสุขเลย ผมขาดความรัก ขาดความเมตตาจากทุกคน ช่วยผมที 🙏🏽