ตามกระทู้ที่ตั้งค่ะ
เราอยากมีทางเลือกเป็นของตัวเอง ตอนนี้เราอายุ 23 ย่างเข้า 24 เรียนจบปริญญาตรี เราเดินมากับเส้นทางที่ครอบครัวเลือกให้ เพราะเราไม่รู้ว่าเราชอบอะไรและไม่รู้ว่าตัวเองต้องการแบบไหน แต่จริงๆเคยมีหนึ่งครั้งที่เรามีความอยากที่จะเรียนอยากที่จะทำแต่ทางครอบครัวไม่มีใครเห็นด้วยและหาที่เรียนให้ใหม่ พร้อมให้เหตุผลกับเราว่าถ้าอยากเรียนที่ตัวเองอยากเรียนก็หาเรียนเอง ณ ตอนนั้นเรารู้ว่าเราไม่สามารถหาเงินเรียนสำหรับค่าเทอมได้เพียงพอเราเลย ยอมเรียนตามที่ครอบครัวหาให้ พอเรียนแล้วเราสามารถเรียนได้แต่ไม่ได้ชอบในสิ่งที่เรียนมากนักแต่ก็เรียนจนจบ พอทำงานมันเป็นงานที่ทางมหาลัยส่งตัวไปฝึกงานและทำงาน ซึ่งเราก็ทำงานได้ประมาณ 2 ปีเราเริ่มมีงานที่อยากทำหรืออยากลองงานใหม่ โดยก่อนหน้านี้เราทำงานที่กรุงเทพฯค่ะ แต่ที่บ้านขอให้ย้ายกับเราเลยทำเรื่องย้ายกับมาทำ ที่ ตจว. แต่พอเรากับมาทำที่บ้านทางบ้านเห็นในการทำงานที่เราทำเขาเริ่มไม่โอเค เริ่มบอกให้ลากออก เราเลยทำตามที่เขาบอกเราไม่เคยเกเร นอกลู่นอกทาง เลย ณ ตอนนี้เราพึ่งออกจากที่ทำงานเดิมได้ไม่นาน เราเลยมีสิ่งที่อยากลองทำอีกครั้งเราเลยหาถามเพื่อนที่ทำงานให้สิ่งที่เราอยากทำพอเราคุยได้เนื้อหางานคราวๆเราเริ่มที่จะเตรียมตัวเตรียมเอกสารเพื่อสมัครงานนี้ แต่ทางครอบครัวก็ไม่เห็นด้วยสิ่งที่เราเลือกคือร้านอาหารที่มีครัวร้อนครัวขนม เราเรียนด้านนี้มาค่ะเลยอยากลองทำแบบจริงจัง งานนี้ต้องต้องกลับไปอยู่ที่กรุงเทพ เราเลยขอไปจริงเราเคยขอไปงานบนเรือแล้วเหมือนกันเกี่ยวกับครัวบนเรือนักท่องเที่ยวแต่ตอนนั้นเข้าใจที่บ้านอาจจะเป็นห่วงเราเลยตัดใจไม่ไป แต่ตอนนี้มีบนแผ่นดินที่ครอบครัวอาจจะไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก แล้วเราก็เคยเรียนที่กรุงเทพฯมานาน คงจะไม่มีปัญหาแต่เราคิดผิด ครอบครัวไม่ให้ไปและหางานโรงงานใกล้บ้านให้คนรู้จักหางานให้ เราเลยเริ่มกลับมาคิดกับตัวเอง เราแทบเลือกอะไรไม่ได้เลยมต้องทำตามครอบครัวบอกทุกอย่าง เราเลยลองคุยกับคนในครอบครัวและถามว่าจะรับฟังเราบ้างได้มั้ยเขาบอกแค่ไม่ฟังไม่ให้ไปทำงานใกล้บ้านไม่ดีตรงไหนคนอื่นเขาก็กลับมาทำที่บ้าน เราเลยแบบเราต้องเป็นเหมือนคนอื่นเหรอ เราเลยบอกเราอยากลองไปดูขอสักครั้งเขาก็พูดถ้าไปแล้วไม่ต้องกลับมา เราเคยมีความคิดว่าเราผิดอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ เราเลือกไม่ได้จริงเหรอ ทำไมเราออกความเห็นอะไรไม่ได้ เราไม่ได้ทะเลาะนะเราคุยแบบใจเย็นมากๆ ครอบครัวก็จะบอกว่าเราเถียงเราดื้อเราไม่ฟังแล้วที่ผ่านมาเรายอมมาตลอดเราไม่ดีพอเหรอ หรือยังไงจนเราเครียดหนักมาก จนแอบไปหาหมอ จนมีภาวะเครียดหนัก มีเสี่ยงเป็นเพนนิคสูง เรื่องนี้ที่บ้านไม่ไก็รับรู้ในส่วนที่ไปหาหมอ แต่ไม่นานมานี้คนรู้จักเอาใบสมัครงานโรงงานมาให้เรายังไม่ได้เขียนอะไรลงไป แต่เราก็คิดว่านี้เสียงเราไม่ได้มีความหมายเลยเหรอ ถามเราสักคำมั้ยว่าเราอยากทำ จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงกับที่บ้าน เพราะเขาบอกไม่ได้บังคับแต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่เลยค่ะ จนตอนนี้ไม่อยากคุยไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไรเลย มันรู้สึกแย่ไปหมด เห็นหน้าครอบครัวแล้วอยากร้องไห้ จนตอนนี้เราก็นั่งดูใบสมัครที่ครอบครัวหามาให้เราต้องเลือกยังไงดี เราทำอะไรได้บ้างคิดหนักไปหมด
อาจจะเล่าดูเหมือนเราเป็นคนที่แย่ที่แบบก็ตามใจครอบครัวต่อไปก็ได้ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ใช่ค่ะจริงๆเราทำได้ แต่แค่ตอนนี้เราอยากทำในสิ่งที่เลือกบ้างแค่นั้นเอง ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
ทำไมเราถึงเลือกทางตัวเองไม่ได้..?
เราอยากมีทางเลือกเป็นของตัวเอง ตอนนี้เราอายุ 23 ย่างเข้า 24 เรียนจบปริญญาตรี เราเดินมากับเส้นทางที่ครอบครัวเลือกให้ เพราะเราไม่รู้ว่าเราชอบอะไรและไม่รู้ว่าตัวเองต้องการแบบไหน แต่จริงๆเคยมีหนึ่งครั้งที่เรามีความอยากที่จะเรียนอยากที่จะทำแต่ทางครอบครัวไม่มีใครเห็นด้วยและหาที่เรียนให้ใหม่ พร้อมให้เหตุผลกับเราว่าถ้าอยากเรียนที่ตัวเองอยากเรียนก็หาเรียนเอง ณ ตอนนั้นเรารู้ว่าเราไม่สามารถหาเงินเรียนสำหรับค่าเทอมได้เพียงพอเราเลย ยอมเรียนตามที่ครอบครัวหาให้ พอเรียนแล้วเราสามารถเรียนได้แต่ไม่ได้ชอบในสิ่งที่เรียนมากนักแต่ก็เรียนจนจบ พอทำงานมันเป็นงานที่ทางมหาลัยส่งตัวไปฝึกงานและทำงาน ซึ่งเราก็ทำงานได้ประมาณ 2 ปีเราเริ่มมีงานที่อยากทำหรืออยากลองงานใหม่ โดยก่อนหน้านี้เราทำงานที่กรุงเทพฯค่ะ แต่ที่บ้านขอให้ย้ายกับเราเลยทำเรื่องย้ายกับมาทำ ที่ ตจว. แต่พอเรากับมาทำที่บ้านทางบ้านเห็นในการทำงานที่เราทำเขาเริ่มไม่โอเค เริ่มบอกให้ลากออก เราเลยทำตามที่เขาบอกเราไม่เคยเกเร นอกลู่นอกทาง เลย ณ ตอนนี้เราพึ่งออกจากที่ทำงานเดิมได้ไม่นาน เราเลยมีสิ่งที่อยากลองทำอีกครั้งเราเลยหาถามเพื่อนที่ทำงานให้สิ่งที่เราอยากทำพอเราคุยได้เนื้อหางานคราวๆเราเริ่มที่จะเตรียมตัวเตรียมเอกสารเพื่อสมัครงานนี้ แต่ทางครอบครัวก็ไม่เห็นด้วยสิ่งที่เราเลือกคือร้านอาหารที่มีครัวร้อนครัวขนม เราเรียนด้านนี้มาค่ะเลยอยากลองทำแบบจริงจัง งานนี้ต้องต้องกลับไปอยู่ที่กรุงเทพ เราเลยขอไปจริงเราเคยขอไปงานบนเรือแล้วเหมือนกันเกี่ยวกับครัวบนเรือนักท่องเที่ยวแต่ตอนนั้นเข้าใจที่บ้านอาจจะเป็นห่วงเราเลยตัดใจไม่ไป แต่ตอนนี้มีบนแผ่นดินที่ครอบครัวอาจจะไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก แล้วเราก็เคยเรียนที่กรุงเทพฯมานาน คงจะไม่มีปัญหาแต่เราคิดผิด ครอบครัวไม่ให้ไปและหางานโรงงานใกล้บ้านให้คนรู้จักหางานให้ เราเลยเริ่มกลับมาคิดกับตัวเอง เราแทบเลือกอะไรไม่ได้เลยมต้องทำตามครอบครัวบอกทุกอย่าง เราเลยลองคุยกับคนในครอบครัวและถามว่าจะรับฟังเราบ้างได้มั้ยเขาบอกแค่ไม่ฟังไม่ให้ไปทำงานใกล้บ้านไม่ดีตรงไหนคนอื่นเขาก็กลับมาทำที่บ้าน เราเลยแบบเราต้องเป็นเหมือนคนอื่นเหรอ เราเลยบอกเราอยากลองไปดูขอสักครั้งเขาก็พูดถ้าไปแล้วไม่ต้องกลับมา เราเคยมีความคิดว่าเราผิดอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ เราเลือกไม่ได้จริงเหรอ ทำไมเราออกความเห็นอะไรไม่ได้ เราไม่ได้ทะเลาะนะเราคุยแบบใจเย็นมากๆ ครอบครัวก็จะบอกว่าเราเถียงเราดื้อเราไม่ฟังแล้วที่ผ่านมาเรายอมมาตลอดเราไม่ดีพอเหรอ หรือยังไงจนเราเครียดหนักมาก จนแอบไปหาหมอ จนมีภาวะเครียดหนัก มีเสี่ยงเป็นเพนนิคสูง เรื่องนี้ที่บ้านไม่ไก็รับรู้ในส่วนที่ไปหาหมอ แต่ไม่นานมานี้คนรู้จักเอาใบสมัครงานโรงงานมาให้เรายังไม่ได้เขียนอะไรลงไป แต่เราก็คิดว่านี้เสียงเราไม่ได้มีความหมายเลยเหรอ ถามเราสักคำมั้ยว่าเราอยากทำ จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไงกับที่บ้าน เพราะเขาบอกไม่ได้บังคับแต่สิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่เลยค่ะ จนตอนนี้ไม่อยากคุยไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไรเลย มันรู้สึกแย่ไปหมด เห็นหน้าครอบครัวแล้วอยากร้องไห้ จนตอนนี้เราก็นั่งดูใบสมัครที่ครอบครัวหามาให้เราต้องเลือกยังไงดี เราทำอะไรได้บ้างคิดหนักไปหมด
อาจจะเล่าดูเหมือนเราเป็นคนที่แย่ที่แบบก็ตามใจครอบครัวต่อไปก็ได้ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ใช่ค่ะจริงๆเราทำได้ แต่แค่ตอนนี้เราอยากทำในสิ่งที่เลือกบ้างแค่นั้นเอง ขอบคุณที่รับฟังค่ะ