บางทีเราไม่รู้ว่า เราทำบางสิ่งหาย
หรือสิ่งนั้นแค่บินจากเราไป......

แถวบ้านผม ปีที่แล้วเจอป้ายประกาศตามหานกหายติดๆ กันหลายตัว
เวลาผมเดินไปปากซอย ผ่านเสาไฟฟ้า ผ่านตู้ไปรษณีย์ ผ่านหน้าเซเว่น ผมก็เห็นป้ายเหล่านี้เรื่อยๆ จนเวลาผ่านเลยไป ป้ายเริ่มซีดจาง บ้างเปียกเปื่อย บ้างก็หายไปโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าถูกเทศบาลเก็บ หรือเพราะหานกเจอแล้ว

ผมถ่ายรูปป้ายพวกนี้เก็บไว้

---

และเคยคิดอยากจะโทรไปคุยกับเจ้าของ อยากถามว่าสุดท้ายนกกลับมามั้ย ถ้าไม่กลับทำใจยังไง เป็นห่วงแค่ไหน ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เล่าความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับนกให้ฟังหน่อย หากมีปาฏิหาริย์ได้นกกลับคืนมาอีกครั้งจะทำยังไง ฯลฯ

บางทีเราไม่รู้ว่า เราทำบางสิ่งหาย

หรือสิ่งนั้นแค่บินจากเราไป

แถวบ้านผม ปีที่แล้วเจอป้ายประกาศตามหานกหายติดๆ กันหลายตัว

เวลาผมเดินไปปากซอย ผ่านเสาไฟฟ้า ผ่านตู้ไปรษณีย์ ผ่านหน้าเซเว่น ผมก็เห็นป้ายเหล่านี้เรื่อยๆ จนเวลาผ่านเลยไป ป้ายเริ่มซีดจาง บ้างเปียกเปื่อย บ้างก็หายไปโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าถูกเทศบาลเก็บ หรือเพราะหานกเจอแล้ว

ผมถ่ายรูปป้ายพวกนี้เก็บไว้ และเคยคิดอยากจะโทรไปคุยกับเจ้าของ อยากถามว่าสุดท้ายนกกลับมามั้ย ถ้าไม่กลับทำใจยังไง เป็นห่วงแค่ไหน ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เล่าความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับนกให้ฟังหน่อย หากมีปาฏิหาริย์ได้นกกลับคืนมาอีกครั้งจะทำยังไง ฯลฯ

ผมนึกถึงนกในชีวิตเรา

บางทีนกที่เรารักมากและเฝ้าดูแลมาทั้งชีวิตก็บินจากเราไป

บางทีนกที่เราคิดว่าจะอยู่กับเราไปจนแก่ก็บินจากเราไป

บางทีปีกที่พานกหนีก็เป็นปีกสีขาวแห่งเสรีภาพ

แต่บางทีปีกนั้นก็เป็นปีกสีดำแห่งกาลเวลา

กาลเวลาพาทุกอย่างมา

แล้วกาลเวลาก็พาทุกอย่างไป

เราทำอะไรไม่ได้เลย

นอกจากร้องไห้

ผมนึกถึงนกในชีวิตเรา

ครั้งหนึ่ง นกไม่อยากบินหนีไปไหนเลย นกอยากอยู่แต่กับเรา คอยเข้ามาซุกไซ้ขอไออุ่นจากเราตลอด

เรียกก็มาหา อยู่กับเราแล้วปลอดภัย โลกกว้างข้างนอกมีทั้งล้อยนต์และคมเขี้ยว ใครจะอยากออกไปเผชิญ

แต่วันหนึ่ง นกกลับเหม่อมองฟ้า แล้วสัมผัสถึงความกว้างของมัน

หลังจากนกบินออกไป เรากลับมาถามตัวเอง หรือเราดูแลนกไม่ดี

หลังจากนกบินออกไป เรากลัวนกจะตากแดดร้อน เปียกฝนหนาว หิว เหนื่อย ไม่มีใครช่วยปลอบ นกจะเศร้าไหม หรือว่านกกำลังตื่นเต้นที่ได้ออกผจญภัย แล้วเราจะเศร้าไหม หากรู้ว่านกไม่ได้เศร้า

ในวันที่นกไม่กลับมา เรานั่งมองคอนเปล่าๆ ที่นกเคยเกาะ เคยส่งเสียงเจื้อยแจ้วให้เราฟังทุกวัน

เมื่อก่อน บางครั้งเราก็แอบรำคาญ แต่ตอนนี้เรากลับคิดถึงเสียงนั้นจนน้ำตาไหล

ถุงอาหารที่เปิดค้างไว้ ผลไม้ที่เก็บไว้คอยป้อนเป็นรางวัลพิเศษ

หลังจากเก็บกวาดทุกอย่าง ก็เหลือแต่เพียงความว่างและความเงียบ

หลายๆ วันที่เราเคยรีบออกจากบ้านอย่างหงุดหงิด เพื่อจะไปทำธุระไร้สาระอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งตอนนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับใครเลย ถ้าหากเอาเวลาเหล่านั้นมาแลกกับการได้ลูบหัวและสบตานกอีกสักครั้ง

บางคืนเราก็ออกตามหานกในความฝัน

บางวันเราก็ไม่อยากตื่นมาพบกับความจริง

มีผู้คนมากมายแวะเวียนมาปลอบเรา แต่ก็ไม่มีเสียงใครซึมถึงใจเราง่ายๆ

ที่ผ่านมา มีแต่นกที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ

เสียงคนอื่นที่มาปลอบ แม้จะรู้ซึ้งถึงความปรารถนาดี แต่บ่อยครั้งก็เป็นเพียงเสียงที่มากดดันให้เราต้องฝืนยิ้ม

เมื่อปลอบเสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกลับไปประกอบชีวิตประจำวันของตัวเอง เราเองก็ต้องกลับไปประกอบชีวิตประจำวันของตนเอง เราพบว่าเราทำได้ เพียงแต่เราไม่มั่นใจเลยว่า ในชีวิตนี้เรายังเหลือรอยยิ้มที่มีความสุขจริงๆ อยู่ในสต็อกอีกกี่ครั้ง

ในชีวิตทุกคน คงต้องมีรอยยิ้มสักครั้งสินะ ที่เป็นครั้งสุดท้าย

ถ้ารู้ก่อนว่ามันเป็นครั้งไหน เราคงกลับไปจดจำมันให้ดีกว่านี้

ทำไมนกต้องจากไป

วันเวลาเลยผ่าน คำถามนี้เริ่มคลายการบีบกำของมันลง

เมื่อป้ายตามหานกหายเริ่มซีดจาง

เราก็หันมามองท้องฟ้า ป่านนี้นกจะบินอยู่แถวไหนนะ

บางทีเราก็เพิ่งมานึกขึ้นได้ว่า ตั้งแต่เช้าเรามัวแต่อินกับเรื่องนู้นเรื่องนี้ จนลืมคิดถึงนกไปเลย

แต่เมื่อสบโอกาสนึกถึง บางทีเราก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว

ถึงแม้ว่า รอยยิ้มนั้นบ่อยครั้งจะมาพร้อมน้ำตา

ความหมาย คือการค้นหาหิ้งให้กับความทรงจำ

แต่ความสุข เรียบง่ายกว่า

เรากลายเป็นท้องฟ้าที่มองลงมาเห็นคนคนหนึ่งกำลังเศร้า

เราเอื้อมมือลูบหัวเขาด้วยไออุ่น

ไม่เป็นไรนะ แล้วทุกๆ อย่างจะผ่านไปเอง

บางทีเราก็ไม่รู้หรอก ว่าเราทำบางสิ่งหาย

หรือสิ่งนั้นแค่บินจากเราไป

เป็นกำลังใจให้กับเพื่อนที่นกหายทุกคน

Avatar

แทนไท ประเสริฐกุล

นักสื่อสารวิทยาศาสตร์สาขาชีววิทยา
ผู้เคยผ่านทั้งช่วงอ้วนและช่วงผอมของชีวิต
ชอบเรียนรู้เรื่องราวสนุกๆ ที่แฝงอยู่ในธรรมชาติแล้วนำมาถ่ายทอดต่อ ไม่ว่าจะผ่านงานเขียน
งานแปล และ   งานคุยในรายการพอดแคสต์ที่ชื่อว่า

iTcast