คือเราเป็นคนที่ค่อนข้างปากไวปากเสีย ทีนี้ แม่เรามาพูดกับเราว่ากลับบ้านกันเถอะ
[อธิบายก่อนว่า ที่อยู่ปัจจุบันเราเป็นบ้านเช่า เราเช่าขายของชำ สาเหตุที่ต้องออกจากบ้านเก่าเพราะ พ่อติดยา ติดพนัน เพื่อพ่อเป็นพวกบับคนติดยาอะ บ้านเราไม่น่าอยู่ ทีนี้พอมาทำร้านขายของ แม่ชอบพูดกับเราบ่อยๆว่า แม่ไม่อยากทำแม่อยากกลับบ้าน ซึ่งก็คือบ้านเก่าที่ทิ้งไป ปัจจุบันพ่อติดยาติดพนันยังอยู่ที่นี้ด้วย เคยพยายามพาไปหาหมอหลายรอบมากแต่พอกลับมาก็ทำตัวเเบบเดิม ขโมยเงินที่ขายได้ไปเล่นพนันซื้อยา เราเป็นคนอารมณ์ร้อนเราด่ากราดหมด คือเราเข้าใจนะว่าแม่เหนื่อยที่ต้องมานั่งขายของแถมยังต้องมาระแวงงคนขโมยเงินอีก แต่ในมุมเราคือ เราก็เหนื่อยเหมือนกันกับการขายของ เราขายของทุกวัน แล้ววก็ต้องมานั่งฟังเสียงคนทะเลาะกัน มานั่งฟังแม่ที่พอเรามีรายได้เข้ามา แม่ก็บอกว่ากลับบ้านเถอะลูก ความรู้สึกเราเหมือนแล้ววที่เราพยายามมาทั้งหมดคืออะไร แบบกูทำไปเพื่ออะไร มันเคยเกิดเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้ตอน ที่สิบ ม. 1 ติดแล้วแม่เราพูดว่าถ้าสอบเข้าโรงเรียนอื่นก็น่าจะดีนะ คือเราพยายามมากที่จะสอบเข้าแล้ววเรารู้สึกเหมือนคำที่แม่พูดมันทำให้เรารู้สึกความพยายามเราไม่มีค่า เราพยายามไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่ครอบครัวเเบบ แค่มองหน้า พ่อ ยังไม่อยากมองอะ จะกว่าเกลียดไหมกลียด แต่ก็ไม่ทังหมด ไปๆมามา มาระบายเรื่องในครอบครัวเฉยเลย55 แต่เข้าประเด็นเลย ]
เราพูดว่า { แม่จะพูดทำไมกลับบ้านๆ ขายของได้แปปๆก็ไม่อยากขายจะมาขายทำไม }
หน้าเราหน้าเจื่อนเลย แล้ววมาบอกว่าพูดเล่น ซึ่งไม่ได้พูดแค่ครั้งเเรกหลายรอบเเล้ว
เราเลยบอกว่าไม่เล่นกับอะไรแบบบนี้ แล้วก็หันไปด่าพ่อต่อ ที่ทำตัว
ไปวันๆ {ถามว่ามีข้อดีไหมก็คงมี แต่พ่อตอนไหนที่เเดกยากเล่นพนัน เราแทบอยากจะหนีไปไกลๆ ให้เค้ารู้ว่าพอไม่มีเราเเม่ลูก เขาก็คงเป็นขี้ยาข้างถนนที่ไม่มีคนดู}
เราแค่อยากถามว่าเราพูดแรงไปไหมคะ เรารคิดว่าเเรง ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ เพราะเราพยายามที่จะเปลี่ยนนิสัยปากไวนี้เหมือนกัน แต่พอมาเห็นครอบครัวที่ทะเลาะกันทุกวันเเบบนี้เหมือนจะเป็นประสาทเลยค่ะ ปล.ตอนนี้ ม. 6 แล้วปีหน้า ต่อมหาลัยก็พยายามทำตัวให้ดีขึ้นค่ะ เรารักแม่มาก เพราะถ้าไม่มีเเม่ก็ไม่มีเราเหมือนกัน ส่วนพ่อ ทิ้ง ไม่ทิ้ง มีค่าเท่ากัน มีไม่มีก็ได้ เราควรจะปรับมายเซ็ทยังไงดีคะ
พูดแรงไปไหม
[อธิบายก่อนว่า ที่อยู่ปัจจุบันเราเป็นบ้านเช่า เราเช่าขายของชำ สาเหตุที่ต้องออกจากบ้านเก่าเพราะ พ่อติดยา ติดพนัน เพื่อพ่อเป็นพวกบับคนติดยาอะ บ้านเราไม่น่าอยู่ ทีนี้พอมาทำร้านขายของ แม่ชอบพูดกับเราบ่อยๆว่า แม่ไม่อยากทำแม่อยากกลับบ้าน ซึ่งก็คือบ้านเก่าที่ทิ้งไป ปัจจุบันพ่อติดยาติดพนันยังอยู่ที่นี้ด้วย เคยพยายามพาไปหาหมอหลายรอบมากแต่พอกลับมาก็ทำตัวเเบบเดิม ขโมยเงินที่ขายได้ไปเล่นพนันซื้อยา เราเป็นคนอารมณ์ร้อนเราด่ากราดหมด คือเราเข้าใจนะว่าแม่เหนื่อยที่ต้องมานั่งขายของแถมยังต้องมาระแวงงคนขโมยเงินอีก แต่ในมุมเราคือ เราก็เหนื่อยเหมือนกันกับการขายของ เราขายของทุกวัน แล้ววก็ต้องมานั่งฟังเสียงคนทะเลาะกัน มานั่งฟังแม่ที่พอเรามีรายได้เข้ามา แม่ก็บอกว่ากลับบ้านเถอะลูก ความรู้สึกเราเหมือนแล้ววที่เราพยายามมาทั้งหมดคืออะไร แบบกูทำไปเพื่ออะไร มันเคยเกิดเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้ตอน ที่สิบ ม. 1 ติดแล้วแม่เราพูดว่าถ้าสอบเข้าโรงเรียนอื่นก็น่าจะดีนะ คือเราพยายามมากที่จะสอบเข้าแล้ววเรารู้สึกเหมือนคำที่แม่พูดมันทำให้เรารู้สึกความพยายามเราไม่มีค่า เราพยายามไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่ครอบครัวเเบบ แค่มองหน้า พ่อ ยังไม่อยากมองอะ จะกว่าเกลียดไหมกลียด แต่ก็ไม่ทังหมด ไปๆมามา มาระบายเรื่องในครอบครัวเฉยเลย55 แต่เข้าประเด็นเลย ]
เราพูดว่า { แม่จะพูดทำไมกลับบ้านๆ ขายของได้แปปๆก็ไม่อยากขายจะมาขายทำไม }
หน้าเราหน้าเจื่อนเลย แล้ววมาบอกว่าพูดเล่น ซึ่งไม่ได้พูดแค่ครั้งเเรกหลายรอบเเล้ว
เราเลยบอกว่าไม่เล่นกับอะไรแบบบนี้ แล้วก็หันไปด่าพ่อต่อ ที่ทำตัว
เราแค่อยากถามว่าเราพูดแรงไปไหมคะ เรารคิดว่าเเรง ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ เพราะเราพยายามที่จะเปลี่ยนนิสัยปากไวนี้เหมือนกัน แต่พอมาเห็นครอบครัวที่ทะเลาะกันทุกวันเเบบนี้เหมือนจะเป็นประสาทเลยค่ะ ปล.ตอนนี้ ม. 6 แล้วปีหน้า ต่อมหาลัยก็พยายามทำตัวให้ดีขึ้นค่ะ เรารักแม่มาก เพราะถ้าไม่มีเเม่ก็ไม่มีเราเหมือนกัน ส่วนพ่อ ทิ้ง ไม่ทิ้ง มีค่าเท่ากัน มีไม่มีก็ได้ เราควรจะปรับมายเซ็ทยังไงดีคะ